Stephanie Könings

Project nr 1: Rooftop farming

Leestijd 18 minuten

Nadat ik de uren slaaptekort weer heb weten in te halen, is het tijd voor mijn eerste project vandaag! Op naar The Bronx waar ik mee ga helpen op het dak met het verzorgen van de moestuin. Dat is tenminste wat ik er vooraf over weet. Leuk om me verder te laten verrassen...

Omdat ik werkelijk geen idee heb hoe lang ik er precies over zal doen om er met de metro heen te gaan, vertrek ik op tijd. Dat bleek niet geheel nodig want ik ben een uur te vroeg bij de Freemanstreet. Het metrostation in the Bronx waar ik eruit moet volgens de beschrijving. Maar het is geen straf. Het weer is prachtig en zo kan ik stress vrij op zoek naar het gebouw.. .wat ik zo bijzonder vind in New York, en ook nu dus weer ervaar, is dat iedere wijk een heel ander gevoel uitstraalt. Nu weet ik dat the Bronx niet de beste naam heeft, maar ik vind het er prima te doen. Het is vrij rustig op straat, en eerlijk gezegd vind ik het een nette buurt. Ik vraag even aan een aardige mevrouw die fruit staat te verkopen waar ik moet zijn, en ze wijst me de weg. Het is twee keer de hoek om vanuit de metro. 

Leuk om zo door de straten te lopen en me te verbazen over de vele auto’s die allemaal netjes geparkeerd staan langs de weg. Het zijn bepaald geen goedkope of afgeragde auto’s, dus ook dit bevestigt niet het beeld dat the Bronx wellicht heeft. Ik loop naar het gebouw en sta dus een uur te vroeg voor de deur. Het is een groot en redelijk nieuw flatgebouw en ik zie in de lobby 1 man zitten op een bankje. De deur is dicht en de man die er zit kijkt me niet aan, dus zal ook niet de deur voor me openen. Ik zie geen deurbel en bedenk me dat ik toch veel te vroeg ben, dus loop ik weer weg en ga de buurt verkennen. Ik loop de plaatselijke supermarkt binnen, gewoon uit nieuwsgierigheid omdat ik dat gewoon leuk vind. Alleen al de groenten zijn weer allemaal net even anders dan bij ons...maar ook de mensen die er boodschappen doen zijn leuk om even gade te slaan. Ze lijken overal vandaan te komen, en ik probeer hier en daar een gesprek mee te luisteren maar betrap me erop dat mijn Spaans niet zo goed is... Maar ook het plaatselijke Engels is soms lastig te volgen omdat men zachtjes en binnensmonds mompelt... maar goed. Ik kwam natuurlijk eigenlijk alleen maar om de tijd te doden.

Dat lukt uiteindelijk toch wel en dan ga ik weer terug naar het gebouw. Er staat nu ineens een jonge man met oordopjes achter de deur, de man op het bankje in de lobby zit er ook nog steeds. De jongeman met prachtige dreadlocks maakt de deur open, laat me binnen en vraagt of ik voor het project kom. Dat bevestig ik en hij stelt zichzelf voor als Abdul. Hij wijst me even de weg naar het toilet voor het geval ik dat vandaag nodig heb. Dan lopen we terug naar de lobby en zegt hij dat we wachten op de andere deelnemers. Ik ga maar even zitten naast de man op het bankje. Ik bekijk hem eens aandachtig en wil eigenlijk een gesprek met hem aangaan. Maar op de een of andere manier lijkt dat niet te lukken.  De man heeft een vies t-shirt aan, vieze schoenen en een onverzorgd uiterlijk. Ik vraag me af wat hij hier doet, of hij hier woont misschien? Hij zit op zijn telefoon een kaartspel te spelen. Ondertussen staat Abdul maar bij de deur in afwachting van de andere deelnemers. Met hem praten lukt ook niet want hij heeft zijn oordopjes weer ingedaan... jammer denk ik, want ik wil zoveel vragen...

Dan komen er twee jonge meiden aanlopen en zij blijken ook voor het project te komen. Ze gaan echter iets te ver van mij af staan om een gesprek aan te knopen, dus ik bedenk me alvast wat ik ze zometeen allemaal wil gaan vragen. Dan geeft Abdul het op. 

“Er zouden 7 mensen komen, maar ik zie er maar 3. Laten we maar beginnen” zegt hij een beetje teleurgesteld. Dan kijkt hij de man op het bankje aan en vraagt voor de zekerheid:

“Of ben jij ook hier voor het project?” De in mijn ogen vreemde man, knikt voorzichtig..

“Ow!” Reageert Abdul enthousiast! “Maar jij zat hier vanmorgen al! Ik dacht dat je hier woonde of zo!” De man reageert helemaal niet. Vreemd.

Dan gaan we met z’n 5 en naar de lift en vliegen naar de bovenste verdieping. Ik begin gelijk met mijn vragenvuur, waar Abdul even niet op zat te wachten... achteraf bezien moest hij nog even wakker worden zo leek het. 

The rooftop
The rooftop

Eenmaal boven ontdooit Abdul en begint ons te vertellen over zijn project. We komen aan op het dak van het gebouw waar allemaal bakken staan vol met... naja... euhhh... onkruid, zou menigeen zeggen. Als je beter gaat kijken blijkt dat wel mee te vallen, maar dat is nu net ook de reden dat we er zijn. Abdul vertelt dat hij gezonde voeding heel belangrijk vindt, en dat veel inwoners van the Bronx arm zijn. Omdat een cheeseburger goedkoper is dan groente en fruit, kiezen de mensen vaak voor de verkeerde dingen. Daar wil hij in helpen, dus is hij ‘farmer’ zoals hij zichzelf noemt van de groente. Vol trots laat hij zien wat er allemaal tussen het onkruid verstopt zit. Uien, wortels, tomaten, lavendel, basilicum, paprika, aubergines, bieslook, cherrytomaten, mais, rode kool en nog een aantal kruiden die ik niet herkende. Hij zegt erbij dat de mensen die wonen in het gebouw van WHEDco, deze groente en kruiden gratis mogen gebruiken, maar omdat ze niet zo goed weten wat ze ermee moeten, geeft Abdul ook kookworkshops voor ze. Geweldig! 

Een jongen met een missie... zij het een getemporiseerde missie omdat zijn werktempo niet past bij zijn leeftijd, maar dat terzijde. Hoe meer hij vertelt, hoe leuker het gesprek en hoe meer vragen ik kan stellen. De vreemde man in ons gezelschap loopt letterlijk achter de kudde aan. Hij weet zich geen houding te geven en ik bedenk me wat er met hem aan de hand is en waarom hij hier is. Hij brengt de hele middag geen woord uit, en ik krijg dan ook geen antwoord op de vraag wat er nu met hem aan de hand is, of waarom hij hier is...

Als Abdul klaar is met zijn verhaal, en hij ons vertelt waar we onkruid mogen gaan wieden, komen er nog een aantal andere mensen het dakterras op. Allemaal jonge mensen valt me op. Leuk! Want onder het werken, in de inmiddels stralende zon, is het gezellig kletsen met de deelnemers. Zo hoor ik van Heila dat zij in New York woont en eigenlijk werkt als zelfstandig tekstschrijfster. Ik vraag haar waarom ze aan het project mee doet en ze vertelt dat ze zoveel achter de computer zit, dat ze dit ziet als een mooie manier om buiten te komen, lichamelijk bezig te zijn, mensen te ontmoeten en bovendien iets goeds te doen voor de maatschappij. Ze is een gezellige klets en weet veel over New York. Ik vraag haar uiteraard ook om tips om nog te gaan eten, maar dan geeft ze aan zelf Joods te zijn en alleen kosjer te eten. Daarom heeft ze geen tips zegt ze lachend...

Dan komt Lenora naar met toe. Ze blijkt de projectleader te zijn vanuit New York Cares... Een echte black women, een dame op leeftijd met een heerlijke aanstekelijke lach. Ze heeft grijs kroes haar wat ze verstopt heeft onder haar petje. Als ze even later dat petje even omhoog tilt blijkt het groen geverfd te zijn, of tenminste, een poging tot want het geheel ziet eruit als mos. Wat een grappige vrouw. “What’s your name dear?” vraagt ze vriendelijk, terwijl ze met een sticker in haar hand staat waar ze vervolgens mijn naam op zet en het woord: *New*...zodat het maar even duidelijk is voor de andere deelnemers blijkbaar...maar goed, het helpt mij andersom ook om te zien dat de vreemde jongen ook nieuw is, en dat hij Jacob heet... dat is dan ook alles wat ik over hem te weten kom...

Lenora gaat verder met vragen stellen en wil weten waarom ik er ben en of ik al eerdere iets gedaan heb via New York Cares. Ik vertel haar mijn hele verhaal, inclusief de ambitie om een dergelijk constructie ook in Zuid-Limburg op te zetten.... ze wordt er nog vrolijker van dan ze al is, en besluit dat te delen met het hele dak, dus roept ze enthousiast de hele groep bij elkaar om ze vervolgens mijn hele verhaal nog eens te vertellen maar dan met haar enthousiaste black-women-attitude...Geweldig! Wat een leuk mens, en ook de andere leuke mensen reageren uitbundig en beginnen me vragen te stellen...behalve Jacob, die kijkt verlegen door zijn bril met meekleurende glazen...

Dan moet er toch echt weer gewerkt worden, maar kan Abdul het niet laten zo nu en dan ook zijn kennis over de planten en kruiden met ons te delen. Ze worden organisch geteeld en hij gebruikt natuurlijke pesticide zoals Afrikaantjes... een truc die ik zelf ook ooit toepaste toen ik zelf nog ‘farmer’ was in mijn eigen moestuin... maar dat terzijde. Hij vertelt ook dat de aubergine geen groente is maar een fruit..sterker nog, het is een bes... dat wist ik dan weer niet! 

Aubergine bessen
Aubergine bessen

Even later vertelt hij dat hij eigenlijk ook een watermeloen had, maar dat die gestolen is door de eekhoorns...

“Huh???” Vraag ik verbaasd en als grapje zeg ik: “Zijn die dan met de trap of met de lift naar boven gekomen?” We zitten immers 7 verdiepingen hoog! Maar ze klauteren schijnbaar gewoon over de muren, geeft Abdul aan. Ik ben even in twijfel over wat ik nu verbazingwekkender vind, dat die eekhoorns over de muren klauteren of dat ze watermeloen eten? En zie je al voor je dat ze die meloen dan ook mee terug naar beneden nemen? Meloen in hun bekje en zo de muur af glijden? Ik denk dat ze dan toch eerder de lift terug genomen hebben...

De felle zon gecombineerd met lichamelijke inspanning zorgen ervoor dat iedereen al snel zijn waterflesje leeg heeft, valt Lenora op. Als een heuse moederkip, vraagt ze iedereen of ze nog wel genoeg drinken hebben en goed voor zichzelf zorgen...Als ik aan geef dat ik inderdaad geen water meer heb, legt ze uit waar ik mijn fles kan vullen. Ik mag met de lift terug naar beneden en op zoek naar de dames die bingo aan het spelen zijn! Wat leuk...ze zitten gezellig te eten terwijl ze kletsen en de kaarten al klaar hebben liggen. Ik vul mijn fles en ben er weer vandoor... de dames zijn het blijkbaar gewend dat hier vreemden in en uit lopen...

Terug op het dak gaan we nog even door met wieden, en vullen we heel wat zakken vol met onkruid..Als we bijna klaar zijn, ruimen we gezamelijk nog even op, en vraag ik Abdul of hij even de vuilniszak wil open houden, zodat ik het onkuid erin kan doen. Terwijl hij dat doet zegt hij: 

“Ik kan het gewoon echt niet geloven, dat er toch nog zoveel goede mensen op de aarde zijn, dat jullie me allemaal zomaar hebben willen helpen... thanks guys!!!”

Bij het afscheid nemen geef ik hem een oprechte blijk van waardering terug en wens hem heel veel succes met zijn project... wat een prachtig mens, en een bewonderenswaardige doelstellingen...

Met Lenora ga ik nog even naar de lobby en krijg ik wat foto’s van haar als aandenken... wat een leuk eerste project... benieuwd naar morgen, naar het Cobbel Hill Health Centre in Brooklyn!

Wil je meer weten over het WHEDco idee? Zie: http://whedco.org

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.