Letland...

Leestijd 28 minuten

We verkennen het stadje en zien dat ons appartement naast een meer ligt, het Telksa meer. Aan de rand van het meer staat deze prachtige grote vos.

We zien verderop een gezellige “strand”tent waar we neerstrijken en de plaatselijke watersporters bekijken die hun dagelijkse waterskie-stunt showtje geven. Ook hier worden we weer vriendelijk ontvangen en bestel ik juist dat wat we nog niet kennen. Dat is het leukste natuurlijk om iets nieuws te ontdekken. De dames achter de bar doen hard hun best om in redelijk Engels duidelijk te maken wat we gaan krijgen. Op de bar zie ik een hele slimme fooienpot staan: opgesplitst in twee potjes: voor de heren en voor de dames, het is een slimme manier om te stimuleren extra fooi te geven, want uiteraard wil ik me ook niet laten kennen en vul het vrouwenpotje graag aan. Het is hetzelfde effect als de toiletjuffrouw die een bordje met: kleine piemels 20 cent, grote piemels 2 euro op het tafeltje heeft staan. Er liggen alleen maar 2 euro munten op natuurlijk ;)

De rest van de middag en avond verkennen we ook dit kleine, en nog in opbouw zijnde, stadscentrum met de elektrische step, waarna we op tijd gaan slapen om de gemiste nacht in de tipi tent in te halen. 

De volgende ochtend rijden we richting Riga, via de ‘hill of crosses’. Een bedevaartsplaats waar je op een bijzondere manier je aanwezigheid laat blijken: je plant hier een kruis in de grond. En met ons, ontelbaar veel voorgangers. Er staat dat er zo’n 50.000 kruisen geplant zijn, maar het lijken er veeeel meer. Ze vormen allemaal samen een bijzonder geheel, en ik kan niet anders zeggen ook een beetje luguber. De kuisen staan allemaal door elkaar, groot, klein, oud en nieuw, sommigen met beeldjes of met teksten, maar hier en daar lijkt het eerder een stapel brandhout als de kruisen als dominostenen op elkaar gestort blijken te zijn. De omgeving is wel prachtig, groen, sereen, vredig en goddelijk stil. 

Natuurlijk hebben wij ook ons eigen kruisje meegenomen om te planten en gaan daarbij, voor wat het waard is, mijn gedachten altijd weer uit naar Sacha* en Julian*. Lora zoekt het mooiste plekje om het kruisje te planten...

Daarna rijden we door naar Jurmala, het Hollywood van Letland maar dan in het bos naast het strand, zo blijkt. We kijken onze ogen uit: er liggen prachtige sprookjesachtig-gekleurde houten mini-kastelen met torentjes, tussen de groene dennenbomen verscholen. Het ene pand nog groter en mooier dan het anderen.

Uitzonderingen van vervallen en  spookachtige kasteeltjes daargelaten. Hier wonen de rijken der rijken, of ze hebben hier een tweede huis, voor als ze op strandvakantie willen. En zo komen we ook ineens aan bij ons appartement waar we de komende 5 dagen zullen doorbrengen. Echter, we blijken te vroeg te zijn om erin te kunnen omdat de schoonmaakster nog bezig is. We besluiten daarom een wandeling door de omgeving te maken. We kijken uit op het water, maar achter ons ligt het prachtige dennenbos.

Terwijl we er doorheen wandelen geeft Julian al aan dat het wel een beetje creepy aanvoelt allemaal. Ik begrijp zijn gevoel, het is overal nogal uitgestorven, we zien weinig andere mensen en het bos is enorm...we kijken naar een oneindige hoeveelheid bomen die prachtig omgeven door mos, ook weer een mysterieuze uitstraling hebben. 

Voor Julian geen prettig gevoel blijkbaar want ineens bekruipt het gevoel van heimwee hem enorm....dikke tranen vloeien uit zijn prachtige ogen en ik heb met hem te doen. De onvoorspelbare kriebel beesten, de sp(r)ookachtige sfeer, de onbekende taal, het videogesprek met Lucas eerder deze ochtend...het zijn bij elkaar voor hem teveel gevoelens om mee te dealen.

We besluiten naar het appartement te gaan in de hoop dat hem dat weer een beetje een veilig thuis gevoel kan geven. En dat lukt. 

Ons appartement ligt rechtsonder met uitzicht op de haven

Hoewel alles beter is dan de tipi tent, is deze logeerplek extreem netjes en groot! Heerlijk dat we hier nu even tot rust kunnen komen. Als we ook nog beloven om morgen naar het dichtbij gelegen Aquapark te gaan, zijn de tranen snel vergeten. 

Lora heeft echter het strand gezien en wilt gelijk gaan zwemmen. Na het eten gaan we, zonder Julian, op zoek naar het strand. We zullen namelijk eerst het mysterieuze bos moeten doorkruisen om er te komen. Julian is echter ook absoluut geen fan van zand en natuurwater dus hij blijft liever in het appartement. 

Dapper stapt Lora met ons het bos in. Er staan nergens bordjes maar we hoefden alleen maar het pad te volgen volgens de concierge van ons gebouw. Het pad blijkt zich al snel in meerdere paden op te splitsen en zo maken we telkens weer een keuze waarvan we hopen dat het de beste en de kortste route blijkt te zijn. We lopen en lopen en zien geen mens. Het is akelig stil, alleen het gedonder van een aankomende of weggewaaide onweersbui horen we in de verte. De lucht is stralend blauw, dus we gaan er vanuit dat het aan ons voorbij gaat. 

“Is het nog ver?” Vraagt Lora meerdere keren? We moeten haar een antwoord schuldig blijven want we weten het ook niet precies. Wat ik wel weet is dat ik al enkele steekvliegen van me af heb moeten slaan, en de muggen om me heen hoor zoemen. Lora loopt dapper door en zegt: “Een echte scout geeft nooit op!” 

Gemotiveerd door de gedachte aan strand en zee loopt ze door. Wij volgen haar getrouw als we merken dat er ineens meer zand op het pad verschijnt. “We zullen er bijna zijn” zeg ik bemoedigend! 

Het klopte gelukkig ook, alleen wisten we toen nog niet dat we eerst de kriebelende mieren moesten gaan verslaan. 

Tussen het zand krioelen overal mieren en om de een of andere reden lijken ze ons aan te vallen. Geen leuk idee natuurlijk, zeker niet als je maar net iets groter bent dan de mieren zelf. Toch doet Lora dapper haar schoenen uit en trappelt tussen de mieren door naar het zand richting zee. Als we uit de kleine duinen lopen zien we ineens dat we op het nudistenstrand beland zijn (daar kon ik helaas geen foto van maken).
Nou zij liever dan ik zo tussen die mieren. 

Ik ben inmiddels zo blij dat we het strand gevonden hebben, dat het me ook niets meer interesseert allemaal, dus als het moet trekken we onze zwemkleding wel uit, dacht ik nog. Zo ver hoeft het gelukkig niet te komen, de paar naakte gasten die er zijn laten we links en rechts liggen en we lopen gelijk naar de zee.

Samen met Lora loop ik het heerlijke en heldere water in. We hebben een eindeloos uitzicht en zien een prachtig wolkenspel boven de horizon verschijnen. We genieten van het water waar we eindeloos in kunnen wandelen omdat het een zandbank blijkt te zijn....

Ineens begint het heel hard te waaien en daalt de temperatuur enorm. ‘Ik denk dat we beter terug kunnen gaan’ zeg ik voorzichtig tegen Lora. Met enige twijfel volgt ze me enkel omdat zij het ook wel erg hard vindt waaien denk ik...

Als we onze weg terug zoeken worden we weerom aangevallen door de mieren, en geloof me, die waren ontzettend snel en opdringerig! Het lukt me niet om mijn schoenen aan te doen zonder een handvol mieren van mijn benen af te moeten slaan. Er begint ook wat meer paniek te ontstaan omdat we ook de dreiging van onweer dichterbij horen komen. We moeten nog een stuk door het bos immers! 

Zo vlug het gaat zoeken we onze weg terug door het verdacht stille bos als het ineens losbarst...gelukkig zijn we bijna bij het appartement maar we kunnen niet voorkomen dat we nat regenen, maar het was het allemaal waard...

De volgende dag maken we onze belofte waar en vermaken de kinderen zich in het aquapark. Samen met Julian probeer ik de meeste glijbanen uit, en de tijd vliegt voorbij. Helaas mogen we vanwege de Corona maatregelen maar 4 uur blijven, we waren graag langer gebleven...

Foto van een foto...vandaar...

Moe maar tevreden gaan we naar het centrum van Jurmala waar we wederom over de lokale boulevard flaneren en van de heerlijke Letse keuken genieten. 

Dan is het tijd voor een bezoek aan Riga zelf. Jurmala is het elite ‘dorp’ dat er zo’n 20 minuten vanaf ligt. Hoewel we de auto hebben, besluiten we nu met de trein te reizen. Gewoon omdat het een extra leuke ervaring is en omdat in de stad uitstappen makkelijker is dan daar parkeren. In de trein wordt tevens een nieuw business idee geboren bij Julian, dus we hebben gelijk zijn plannen doorgesproken...Uiteraard mag ik daar nu verder niets over zeggen...to be continued!

Uiteraard gaan we weer op zoek naar elektrische steps, maar de groene Bolt varianten zijn ver te zoeken. Wel komen we een concurrent versie tegen dus nemen we die maar...die bevalt echter lang niet zo goed, maar we sjeezen er toch even mee door de stad. Het is lastiger om grip te krijgen op de sfeer en op de indeling. Alles ligt verder uit elkaar en de gebouwen zijn hoger en imposanter dan wat we tot nu toe in de steden zagen. Geeft gelijk een hele andere sfeer. We besluiten maar eens ergens een koffie te gaan drinken zodat we de plattegrond iets beter in ons hoofd kunnen krijgen. 

Terwijl we dat doen besluit ik ook de tip van Igor nog eens te bekijken: de escaperoom! (Nogmaals dankjewel Igor). 
We gaan het gewoon doen, ik zie dat er plek is om 13:30 dus dat geeft ons mooi de tijd om de stad te voet verder te verkennen richting de escaperoom. Zo goed als het gaat proberen we Lora voor te bereiden op wat gaat komen...maar dat bleek toch lastiger dan gedacht... als we aankomen begint de eerste puzzel al. We zien namelijk de voordeur wel maar die is volledig gebarricadeerd. No way dat die open kan: hij is met een houten balk vast geklemd tussen de deur en het muurtje dat ervoor staat. Toch bellen we aan maar er gebeurd niets. We lopen achterom maar vinden niets. Uiteindelijk stuur ik op hoop van zegen een soort app via de website met de mededeling dat we voor de deur staan. Even later verschijnt er dan toch een vriendelijke jonge dame die ons mee neemt via een verscholen deur aan de achterzijde. Hoe hadden we dat moeten weten? We volgen haar een soort kelder in, of in ieder geval ruikt het er zo. De kinderen gruwelen al voordat we begonnen zijn. Dan neemt ze ons mee naar de kamer. Lora begint al zachtjes te jammeren als ze de gang ziet. Alles heeft een donkere en spannende uitstraling. Ze vindt het eng...de vriendelijke dame geeft aan dat ze het licht wel alvast zal aandoen in de kamer om het minder spannend te maken. Dan laat ze ons binnen en start de klok...

We komen in een kamer met zwarte muren die eruit zien als een groot krijtbord. Erop staan overal formules, er hangt een poster van het periodieke stelsel en er staat een foto van Einstein. Snel gaan we op zoek naar dat wat we niet weten. Lora vindt het allemaal te eng en nadat ze haar eerste sleuteltje gevonden heeft geeft ze het op en besluit ze het enge geluid in de kamer te overstemmen met haar gehuil. Het maakt het zoeken niet veel makkelijker, maar we gaan toch maar door, de tijd tikt weg. Lora zetten we op een stoel in het midden van de kamer en ik geef haar mijn telefoon zodat ze een filmpje kan kijken ter afleiding.  

We puzzelen verder en vinden steeds weer nieuwe geheime vakjes, voorwerpen en...een tweede kamer. Na 47 minuten zijn we ontsnapt! Wat een leuke escaperoom was dit! Er zaten leuke originele en vernieuwende kleine mechanismen in. Ook Lora is blij dat het voorbij is. We gaan weer verder de stad in waar we gaan eten bij Street burger, een hamburgerrestaurant dat Julian heeft uitgezocht. We vinden onze weg via het gezellige en wederom deels autovrije centrum. Dat maakt het slenteren wel een stuk relaxter...

De mini BBQ burger 

Op de weg terug naar het station komen we door een park waar Lora nog even in een elektrische auto mag rijden...maar het gaat haar veel te traag...ze is ook eigenlijk al een beetje te groot concluderen we...

De volgende dag gaan we naar het Kemeru national park. Daar maken we een wandeling door het moeras over de gebaande paden. Er vanaf stappen is geen optie want dan zak je gelijk weg in de drab.

Het is hier prachtig, en we kijken dan ook onze ogen uit. Julian gaat op zoek naar vogels maar we horen en zien er erg weinig. Heel vreemd want je zou verwachten dat het er vol zit? Hier en daar zien we wel een klein vogeltje en hoog in de lucht een roofvogel, maar dat is het dan ook...toch genieten we en komen we aan bij de uitkijktoren die een nog mooier uitzicht geeft.

Dan zien we ook gelijk dat de lucht in de verte erg dreigend eruit ziet. Je ziet gewoon de regen eruit komen...vanaf hier moeten we nog ruim 2 kilometer voordat we in het bos zijn en zouden kunnen schuilen. We besluiten even in de toren af te wachten en dat was maar goed ook. Binnen enkele minuten barst het los en zitten we in een flinke hagelbui.

Verscholen onder onze paraplu’s weet de hagel ons net niet te raken. Gelukkig vinden de kinderen dit dan weer wel grappig allemaal...na 10 minuten is de lucht weer wit en straalt de zon. We kunnen verder. Maar we besluiten er wel wat meer tempo in te zetten aangezien er weer een donkere wolk aan lijkt te komen....we krijgen nog net de uitwerpselen van de zwarte wolk over ons heen bij de laatste kilometer...het is niet anders, gelukkig is het niet koud...

En dan is alweer de laatste dag aangebroken in Jurmala. We besluiten weer de trein te nemen naar Riga waar we de centrale markt bezoeken. Hij bestaat uit vijf reuze paviljoenen die ooit gebruikt werden om zeppelins in te bouwen.

Ieder hal is gevuld met marktkramen waar je alles vers kunt krijgen. De kinderen vinden de geuren niet overal te waarderen dus we lopen er wat sneller doorheen en proeven hier en daar een lokaal gerecht. Het een wat smaakvoller dan het ander. Met gevulde maagjes gaan we terug naar de stad en pakken wederom de step. Daarmee rijden we naar de Old Town.

Die hebben we nog niet gezien. Eenmaal daar gaan we te voet verder en op zoek naar een typisch Letse chocolade winkel, de Laima. Er staat overal wel iets over geschreven en er schijnt zelfs een lokaal museum van te zijn. Dat beloofd wat. We zoeken een paar chocolade soorten uit, maar moeten toch al snel concluderen dat deze bij lange na niet kan tippen aan chocolade van Rousseau...maar hey, ieder zijn eigen smaak natuurlijk. 

De Bremer stadsmuzikanten...maar dan in Riga

Nadat we ook nog een rondrit door de oude stad gedaan hebben met een plaatselijk treintje, is het tijd om weer terug te gaan naar ons appartement. We gaan namelijk heel even chillen voordat we vanavond vanuit onze eigen haven gaan zeilen met een heuse piratenboot!

Het is een prachtig gezicht! Hij blijkt helemaal met de hand gebouwd te zijn door de kapitein van het schip. Het is een replica maar alles werkt, zelfs de kanonnen aan boord! 

Helaas is het weer niet zo geweldig want we zouden eigenlijk de zonsondergang nu prachtig op zee kunnen zien, ware het niet dat er weer een hele hoop wolken met hier en daar wat regen in de weg hingen...

Het was een mooie afsluiting van ons avontuur in Letland...morgen door naar het volgende in Estland...