Dag 4 Eindhoven (Final)

Leestijd 21 minuten

Rond 4 uur schrik ik wakker van harde geluiden buiten. Het klinkt erg dichtbij. Zal wel iets van apparatuur zijn denk ik eerst nog. Maar het gaat door, en steeds anders. Harde klappen alsof er een ijskast uit elkaar gehaald wordt of zoiets. Wie doet dat midden in de nacht? Naast me, op het kleine zoldertje, zit een schuin dakraam. Ik kantel het voorzichtig open om te zien waar de herrie vandaan komt. Dan zie ik een man met zwarte hoodie met capuchon op, donkere broek en in zijn hand een zaklamp. De meest standaard verkleedset voor een dief, dus geen punten voor originaliteit deze keer. Maar zeker ook geen punten voor zijn skills, want als hij niet wilde opvallen is hij toch echt vergeten wat een tering herrie hij aan het schoppen is. Ik zie nu pas dat er bij de fabriek achter ons, een hele hoop blauwe containers staan. Blijkbaar zit daar ijzer en witgoed in. De man is iedere container aan het bekijken en haalt eruit wat hem handig lijkt.

Ik vind het maar niets. We staan met dit huisje op een afgelegen plekje, tussen de onbewoonde fabrieken en ons enige gezelschap op dit moment is een mislukte dief? Ik voel me opeens heel kwetsbaar. Wat als hij ons ziet en zich ‘betrapt’ voelt? Ik denk dat er niet eens veel voor nodig is om het huisje om te duwen. Dan hoor ik hem ineens praten in zijn telefoon. Hij lijkt onder invloed van drank of drugs. Hij praat Engels maar wat hij precies zegt weet ik niet. Alsof hij aan zijn ‘baas’ verantwoording aflegt over wat hij wel en niet gaat meenemen.

Onze auto staat precies tussen de containers en het huisje in geparkeerd, ook helemaal alleen. Dus als hij zich nu bedenkt om zijn agressie of frustratie ergens anders te botvieren kan onze auto ook een mooi doelwit zijn. Ik bedenk me snel dat ik er dan niets van ga zeggen. Het is maar een hoop staal en plastic, of voorruit rubber en stof niet te vergeten, maar materieel. Ik voer hele discussies met mezelf om voorbereid te zijn op wat ik wel en niet kan of ga doen. Mijn eerste ingeving zou namelijk wel zijn om er iets van te zeggen. Ik kan roepen en hem zeggen dat ie moet wegwezen. Maar wat als hij daar juist op ageert? Dan zijn wij wel een makkelijk slachtoffer. Opeens voel ik ook de enorme verantwoordelijkheid naar Lora toe om het juiste te doen. Ik pak mijn telefoon en kijk of ik voldoende batterij heb. Ik kan altijd 112 bellen als ik het te verdacht vind worden. Dat lijkt me een betere oplossing. Maar in gedachten heb ik ze al gebeld en zeiden ze dat ze eraan zullen komen maar er zijn niet voldoende auto’s beschikbaar om direct te komen. Bovendien beschrijf ik alleen een soort van vreemd figuur, niet een daadwerkelijke misdaad. Dus in gedachten zucht ik en bedenk me dat dat bellen weinig toegevoegde waarde zou hebben.

Het is misschien beter om gewoon niet op te vallen van onze kant uit. Ik doe snel het raam dicht, heel voorzichtig. Want als hij niet weet dat wij hier zijn, kan hij ook niet aan onze deur komen rammelen. En hij weet niet dat wij hier zijn. Ik vraag me opeens af of dat het verhaal ook anders zou maken voor hem. Wat als hij wel naar het huisje komt, en de deur forceert, misschien omdat hij dacht dat het leeg stond en er iets te halen was, of omdat hij een slaapplek zocht. Wat als hij dan ziet dat er een klein meisje bij is. Is dat dan een reden om te denken “oh…dan laat ik ze met rust, want een kind de baas zijn dat is te makkelijk?” Of zou het juist een easy target zijn? Het zal helemaal aan zijn eigen jeugd liggen hoe hij erop zal reageren en omdat ik die niet ken wil ik niet opvallen. Stil als een muis luister ik naar wat hij doet. Hij loopt heen en weer, grabbelt in de bakken, rammelt aan een groot ijzeren apparaat (vermoed ik), en belt weer. Na een klein half uur lijkt het stiller, ik vermoed dat hij toch vertrokken is en klaar was met zijn zoek tocht. Godzijdank… en belachelijk dat ik er eigenlijk wakker van lag, natuurlijk komt hij niet op het huisje af…

Ik probeer weer in slaap te doezelen, maar dan hoor ik weer voetstappen. Heel veel voetstappen rond het huisje. Ik maak toch gelijk het raam weer open…en zie nu niet 1, niet 2, maar 3 van die kakkerlakken rond de kliko’s bezig. Wederom met een zaklamp maar wel een stuk stiller dan hun voorganger. Ook iets meer punten voor hun dresscode, want ze lijken gewoon opvallende gekleurde truien aan te hebben. Eentje heeft een zwarte rugtas over zijn gele trui. Hij houdt zich iets meer afzijdig van de rest, alsof hij nog stage loopt en ingewerkt moet worden… Opeens realiseer ik me dat 3 man sterk wel een heel ander verhaal is dan slechts 1. Hoewel je zou kunnen hopen dat er altijd iemand van de drie bij zal zitten die zijn geweten aan heeft staan en geen onnodig geweld zal gebruiken, maar alle scenario’s schieten weer door mijn hoofd. Ik wil alleen nog maar dat het ochtend is dat ze weg zijn… wat gaat de tijd traag voorbij als je bang bent. Ik kijk naast me, waar Lora tevreden zachtjes ligt te snurken. Ik wil niet dat zij voelt wat ik nu voel. Voor haar is het belangrijk zich geborgen en veilig te voelen. Ik probeer te bedenken wat andere stoere mensen nu tegen me zouden zeggen.

Lucas zegt me dat het werkelijk zinloos is om nu bang te zijn. “Die gasten komen niet voor jou. Doe dat raam dicht en ga slapen mam!”.

Heerlijk als je nog zo simpel kunt denken. Ik discussieer in gedachten met hem verder en probeer vooral te zien op welke punten hij gelijk heeft. Ik kan niets veranderen aan de situatie nu, er is feitelijk helemaal niets aan de hand, en die kakkerlakken zijn waarschijnlijk banger voor mij dan… nou ja, dat is niet helemaal waar, maar ik kan nog steeds 112 bellen. De Mathildelaan ligt om de hoek. Daar is het politiebureau. Het gek maken heeft ook helemaal geen zin, dat klopt….

En zo kruipt de tijd voorbij totdat ik ze niet meer hoor. Voorzichtig maak ik het raampje open en kijk naar buiten… muisstil, alsof er niets gebeurd is… de auto staat er nog netjes bij, ons huisje is ongemoeid… wat een gedoe om niks… gelukkig maar…

De auto en Kliko's

Uiteindelijk wordt het toch dag, en Lora is vrolijk wakker…
”Hoe laat mag ik gaan?” vraagt ze gelijk

Ze doelt op het van Abbe museum waar ze naartoe zal gaan vanmiddag om 14:00 uur. Daar gaat ze zelf een kunstwerk mogen maken en daar verheugt ze zich erg op.
“Maar eerst ontbijten in dit huisje he?”

Klopt, maar aangezien we dat zelf nog eerst ff moeten halen, kleden we ons aan en rijden naar de grote AH. Alweer komen we langs plekken waar ik (en of papa) gewoond of gewerkt heb, en enthousiast vertel ik Lora er allemaal over.

“Kijk, hier achter de AH lag Symcon bv, daar heb ik gewerkt als directiesecretaresse”.

“Wat is dat? Wat doe je dan? Wie was dan de baas waar je alles voor moest regelen? Was hij aardig? Was hij lief? Hoe vaak moest je dan een ticket regelen voor hem? Waar vloog hij dan naartoe? Hoe oud was hij?…” en zo vliegen de vragen om mijn oren. Ze wil alles weten en begrijpen.

Dan lopen we de AH in, ook een belevenis voor haar, want zo groot is hij bij ons in Sittard echt niet. Ze kijkt weer haar ogen uit. We zoeken lekker dingen uit als ontbijt en dan gaan we terug naar het huisje om te genieten van ons ontbijt en nog even samen te chillen. Dat wil zeggen, ik schrijf mijn blog en Lora maakt kaarten met vilt, speelt een spelletje of maakt een puzzel.

Als we uitgezeten zijn, pakken we onze spullen weer in en gaan weer op pad. Lora heeft namelijk nog iets nodig voor Halloween. Maandag vieren ze dat op school, en vanavond in ons dorp, dus ze wilt graag de engste zijn. We lopen winkel in en uit maar ze vindt niets eng genoeg. Zelfs afgehakte ledematen en bewegende clowns, niets laat haar schrikken en alles is:
“Niet eng genoeg.” terwijl ze ondertussen wel nog met het eendje op de foto wilt.

Als ik vraag wat ze dan in gedachten had, legt ze uit dat ze ingewanden geschminkt wil op haar gezicht, voor de helft, alsof haar halve gezicht eraf ligt of zoiets?

Huh… ok… waar is dat schattige kleine meisje gebleven? De tijd gaat me echt te snel en dat zeg ik heel vaak. Lora kijkt me aan en zegt:
“Ben ik te snel groot geworden voor je?”
“Ja”, lach ik, “precies dat…”
“Maar ik wil juist graag groot zijn”, is haar oplossende antwoord.

Maar het klopt toch ook, de tijd gaat toch ook veel te snel en alsmaar sneller? Zeker in deze trip down memory lane… er zijn zoveel herinneringen in Eindhoven en dat is alweer zo lang geleden… maar hier begon mijn eigen volwassenheid, zoals ik die nu ook bij Lucas zie ontstaan… ik zie hoe hij opbloeit en ieder dag groeit in zijn zelfvertrouwen, zijn eigen ik… wat doet hij dat goed. Mijn eigen groei ging een stuk trager als ik erover nadenk, of anders in ieder geval. Met zoveel meer twijfels over alles en mijn eigen kunnen. Daar lijkt Lucas gelukkig helemaal geen last van te hebben. Maar ik zie wel zijn ontdekkingstocht naar volwassenheid op allerlei andere vlakken. Het echt zelfstandig worden, verantwoordelijkheid nemen, zaken doordenken, begrijpen waar je geld voor nodig hebt… allemaal zaken die hij nu pas echt leert begrijpen… Het gaat veel door mijn hoofd juist omdat ik zelf op zijn leeftijd hier kwam wonen, vandaar mijn vergelijking…

Ondertussen heeft Lora toch een cape gevonden die aan haar eisen voldoet. Mede doordat ik haar heb uitgelegd dat het kostuum niet per se eng maakt maar de schmink. Ze heeft een hoedje vol spinnen om het geheel af te maken.

De tijd is ook hier weer voorbij gevlogen want we moeten nu echt opschieten om op tijd bij het van Abbe museum te zijn.



Ze is nog steeds enthousiast en was ook al gelijk duidelijk in haar beeld van vanmiddag.
“Jij hoeft daar niet bij te blijven mama!”
Oké… duidelijk, ze wilt ook even wat privé tijd zonder mij blijkbaar. Maar ook dapper van de andere kant want ze zit hier toch in een vreemde stad en gaat naar een onbekende locatie waar ze verder dus niemand kent. Trots dat haar dat blijkbaar niets uitmaakt, breng ik haar naar het lokaal.

Er zitten nog 3 andere kinderen die bij elkaar horen. Lora zit alleen dus ik ga nog even bij haar staan.
“Ga dan mama!” zegt ze vervolgens om echt heel duidelijk aan te geven dat ik niet bij haar hoef te blijven…

Nou dat doe ik dan maar. Een klein beetje met de ziel onder mijn arm. Hoe graag ik ook alleen door deze stad ga slenteren, ik wil eigenlijk ook meekijken wat er hier gaat gebeuren…maar ik zal erop moeten vertrouwen dat mijn dochter prima in staat is mij daar na afloop over bij te praten.

Ik zwaai nog een keer en laat haar achter… Ik loop Stratumseind op, of eigenlijk af, richting stad. Nog even een omweg langs Smalle haven waar ik langs weer een andere oude vertrouwde werklocatie loop. De gemeente Eindhoven. Ook altijd graag gewerkt…en hier is even niets veranderd, gelukkig.

Er gebeurt iets heel vreemds merk ik… bij iedere stap die ik verder zet word ik onrustiger… iedere stap is er 1 verder van Lora af. Ik heb namelijk helemaal geen gegevens achtergelaten van mezelf. Wat nu als er iets is. Met Lora… of stel dat er met mij zelf iets gebeurt? Wat als ik hier in elkaar zak? Ohhhjeee…er gaan weer te veel doemscenario’s door mijn hoofd, ik denk dat die vannacht zijn aangewakkerd en dat het tekort aan slaap een en ander weet op te blazen. Ik voel dat ik behoefte heb om dicht bij haar te zijn. Gewoon, gevoelsmatig…

Dus ik draai om en loop terug. Ik zag namelijk dat naast het van Abbe een koffiezaak ligt, daar strijk ik graag neer, met een gerust hart… om te kijken hoe de klok naar 16:00 uur wegtikt….


'Om het wachten te verzachten'

Als het tijd is loop ik terug en haal Lora op. Ze heeft een zelfportret mogen maken. Eerst mochten ze twee schilderijen in het museum gaan bekijken waaronder Picasso. Dat vond ze maar niets. Geinspireerd door wat ze gezien hadden heeft ze een prachtige versie van zichzelf gemaakt. Uiteraard zoals ze is, met een knipoog, de gekke maar lieve versie van zichzelf.  Een prachtig symbool om deze kleine reis mee af te sluiten. Wat bof ik toch met zo'n enthousiaste en lieve reisgenoot!