Verrassend nieuw jaar gewenst!

Leestijd 22 minuten

Als ik er bijna ben neemt de spanning toe, niet dat ik heel nerveus ben, maar een gewone gezonde spanning omdat ik werkelijk niet weet wat me te wachten staat.

Helaas kon Dagmar niet mee vanavond, dan hadden we onze vraagtekens over deze avond nog kunnen delen voordat we naar binnen stapten. Het is enkele weken geleden dat we elkaar bij een heerlijke lunch weer spraken. En als gevolg van onze bij-praat-sessie, heeft Dagmar me gevraagd om mee te gaan naar een Kristallen Klankschalen meditatie. Ik had geen idee wat ik me daarbij zou moeten voorstellen en juist daarom leek het me zeker de moeite waard om eens uit te proberen. En zo sta ik om 19:15 uur voor een groot huis op zoek naar de houten deur naast de witte poort…met enige twijfel of het wel de juiste deur is, open ik hem voorzichtig. Dan zie ik, zoals beloofd, een aluminium trap, die me naar de zolder zal leiden. Door de regen is alles nat en onvoorspelbaar glad buiten, dus ik loop extra voorzichtig naar boven. Waar ga ik uitkomen? Wie ga ik aantreffen? Wat staat me te wachten? Wat doe ik hier? Hoe ga ik aan het einde van deze avond de trap weer af? Allemaal nieuwsgierige vragen flitsen door mijn hoofd waar ik bewust geen antwoord op probeer te vinden, omdat ik me wil laten verrassen door deze avond, onbevangen, zonder oordeel, een kijkje nemen in een wereld die ik niet ken.

Ik maak de deur open en de geur van wierook komt me tegemoet; het heeft iets herkenbaars, iets rustgevends, maar ook iets zweverigs…ik betrap mezelf op de gedachte dat de wierook vast een voorbode is van hoe zweverig het vanavond gaat worden… Ik sta in een grote zolder met een hoge nok. Aan de linkerkant kan ik gelijk mijn jas ophangen, dat doe ik dan maar want er hangen meer jassen. Dan loop ik iets verder door en zie twee grote tafels met stoelen eromheen. Er zit een man aan de tafel en een vrouw staat tegenover hem. Ik begroet ze en ga ook tegenover de man aan tafel zitten, alsof ik precies weet wat ik kom doen hier. Ik heb me voorgenomen vanavond vooral op me af te laten komen en de kat uit de boom te kijken. Zodra mijn billen de stoel raken hoor ik de vrouw zeggen: “zullen we maar gelijk afrekenen?” Hmmm…het komt vreemd over om gelijk over geld te beginnen bij binnenkomst, dus ik merk dat er gelijk wat irritatie ontstaat aan mijn kant. Als ik ergens allergisch voor ben, dan zijn het geldwolven. Is dat de bedoeling van vanavond? Zoveel mogelijk mensen lokken en gelijk laten betalen, een snelle rekensom als ik naar de nog lege stoelen om me heen kijken, maakt het een lucratieve avond. Aan de andere kant snap ik het ook wel, het geld gedoe wil je ook weer niet aan het einde van de avond, hoewel we dat wel gewend zijn als je bijvoorbeeld gaat uit eten, bij een theatervoorstelling betaal je ook vooraf, dus laat ik het daar maar mee vergelijken. Ik reken mijn kaartje af bij de caissière en probeer mijn negatieve gedachtes weer weg te stoppen. 

Er komen nog meer mensen binnen, sommigen kijken alsof ze de weg al weten, en blijken Manon, onze klankschalen meditator (of hoe noem je zo iemand) al te kennen. Anderen komen binnen en schuiven ook verwachtingsvol aan. Nadat iedereen zijn kaartje heeft afgerekend, krijgen we een glas water. Manon legt uit dat we dit moeten drinken voor de start, omdat ons lichaam voor het grootste deel uit water bestaat en de trillingen van de klankschalen zal het water in ons lijf laten trillen. Mijn cynische denker vraagt zich af of het drinken van 1 klein glaasje water op ons hele lijf wel zoveel impact kan hebben, we bestaan immers al voor 70% uit water, wat gaat dit kleine glaasje nog toevoegen? En eerlijk gezegd ben ik vooral bang dat ik zo meteen moet plassen van het drinken nu…, maar goed, braaf drinken wel allemaal het glaasje water op dat volgens Manon ook speciaal gefilterd is. 

“Zometeen gaan we naar de Yurt” hoor ik Manon zeggen. Mijn gedachten zijn helemaal afgeleid van wat ze vervolgens vertelt omdat ik me afvraag wat een Yurt is. Is dat niet een bak yoghurt of zo? Ze zegt dat de yurt in de tuin is, dan snap ik het al helemaal niet. Een yurt, zou dat dan een soort hut zijn? Nee toch, dat zal vast niet, of het is een soort nep yurt, iets wat nagebouwd is van het echte, wat het ook zal mogen zijn. We gaan vast naar een zaaltje toe, waar een paar matjes op de grond liggen, meer verwacht ik niet. “Dus daar lopen we nu samen naartoe…” hoor ik Manon zeggen. Ik schrik terug in het moment en realiseer me dat ik weer niet helemaal heb mee gekregen wat er gezegd werd, maar nieuwsgierig naar de yurt, sta ik gelijk op. 

Met de hele groep lopen we de aluminium trap weer af en komen in de grote tuin achter het huis terecht. Ik zie een kleine circustent in de tuin staan. Of ja, alleen qua vorm dan, het ziet er superstrak en netjes uit. Een witte, grote, ronde tent staat achterin de tuin. ‘Zou dat de yurt zijn?’ vraag ik me af. Dat ziet er wel gaaf uit! Het is koud buiten, dus hoe is het dan in die tent? We lopen langs het zwembad en over het gras. Het blijkt inderdaad de yurt te zijn waar we heen lopen. Voorzichtig stap ik naar binnen en voel gelijk de heerlijk aangename warmte in de ruimte, die veel groter van binnen is dan je van buiten zou denken. In het midden brand een kachel, of ja, het zijn stenen die warmte afgeven geloof ik. In de ronding van de tent liggen matrasjes, kussens, dekens en rugsteunen om zo aangenaam mogelijk te kunnen liggen. Wauw, dat had ik helemaal niet verwacht, ik voel me gelijk op mijn gemak in deze ruimte, de sfeer, de geur, de aankleding, alles is gericht op ontspanning en daar kijk ik erg naar uit. Ik zoek een plekje in de ruimte en besluit direct naast het kleed met de klankschalen te gaan liggen. Misschien hoor ik het dan het beste, dacht ik. We doen onze schoenen uit, extra sokken aan en nestelen ons in de zelf toegeëigende bedjes. Ik heb het nog warm, dus twijfel even of het nodig is om mezelf in de deken te wikkelen, maar zie de rest dat ook doen, dus volg de kudde getrouw. 

Manon zoekt haar plek op het kleed tussen een hoop slakommen, of tenminste, zo zien ze eruit. Ik neem aan dat het de kristallen klankschalen zijn, en ik realiseer me nu pas dat ik werkelijk niet nagedacht had over wat een kristallen klankschaal is. Het is natuurlijk gewoon helemaal letterlijk wat de woorden al zeggen. Schalen (of eigenlijk kommen) van kristal. Witte schalen. Ergens had ik weer veel te ingewikkeld gedacht en meende dat het koperen schalen zouden zijn zoals je die wel in een wereldwinkel tegen kunt komen met daarin misschien een kristal, zoals men deze ook wel eens draagt als ketting. Ik moet lachen met mijn eigen naïeve beeltenis, eerlijk is eerlijk, de echte schalen zijn veel minder zweverig dan mijn voorstelling. 

Dan start de meditatie. We sluiten onze ogen en ademen bewust en diep, in- en uit…in…en uit….ik lig lekker, en geniet van de stilte om ons heen. Zachtjes tikt de regen op het yurt-doek….het geeft een extra gezellige sfeer aan dit hele tafereel. Dan tikt Manon zachtjes tegen een schaal….poonggggggggggg…klinkt het, een geluid wat lastig fonetisch te spellen is,  een redelijk hoge toon met lange natrilling, een aangename klank…ik kan niet anders zeggen…. Manon praat met rustige en prettige stem, zachtjes, maar goed verstaanbaar, bijna troostend……met haar woorden probeert ze ons in een onbewuste ontspanning te krijgen, en dat lukt al aardig. ‘ Als ik maar niet echt in slaap van, want dan ga ik misschien ook snurken’ spookt door mijn hoofd. Maar de gedachte ebt weer weg, net als alle spanning in mijn lijf. Ik laat me meevoeren op de klanken die Manon fabriceert, niet alleen vanuit de klankschalen, maar ook andere instrumenten worden ingezet. Ik heb niet echt een idee wat het waren aangezien we onze ogen dicht hadden. Belletjes, blokjes, trommeltjes, ik weet het niet precies, maar heel erg prettig om naar te luisteren. En terwijl ik zo bewust mogelijk en aandachtig probeer te luisteren naar de klanken en prettige stem van Manon, voel ik dat ik steeds verder weg zak naar een diepe ontspanning…dan schrik ik even op omdat ik naast me een intens gesnurk hoor…’Ow heerlijk, er zijn meer mensen die snurken…’ dacht ik. 

Ik ga weer terug in mijn ontspanning en voel steeds meer rust in mijn lijf. Ondertussen benoemd Manon een voor een alle chakra’s die ze vervolgens met een pinggggg van de klankschaal opent, zoals ze zegt. Ik merk dat ik nog wakker genoeg ben om dit toch wel een beetje vaag en zweverig te vinden, ik ken de chakra’s en heb bij mijn Reiki cursus er ook al twijfels over gehad, maar och…bewijzen dat het echt onzin is kan ik ook niet, dus ik blijf me open stellen voor het geheel. 

Op een gegeven moment gaat het praten van Manon over in een onverstaanbare fantasietaal. Ik ben even in de war, want hoewel ik geen woord versta van wat ze nu zegt, het klinkt ontzettend prettig, aangenaam en vertrouwd. Ik snap het niet, ben ik nu zover in slaap gevallen dat ik niet meer kan horen wat ze zegt? Of is ze misschien een soort van Klingon aan het spreken? Vreemd maar heel prettig…en net als zij start met haar vreemde taal begint het ook buiten opeens te waaien, alsof er een klein stormpje rond de tent trekt. De doeken wapperen, de wind waait en maakt op zichzelf ook een klein klankschaal geluid, terwijl Manon zachtjes doorpraat…en dan…net zo onverwachts als ze begon, stopt ze weer met praten, en stopt met haar ook weer de kleine storm om de tent. Wat een toeval? Of was dit in scene gezet? Stond haar man buiten te wapperen met grote palmbladen om het te doen lijken op een wervelwind? Als ik het niet direct verklaard krijg, ga ik zoeken naar verklaarbare alternatieven, maar in dit geval kan ik alleen serieus bedenken dat het toeval is dat de wind exact op hetzelfde moment kwam en ook weer ging, als de vreemde taal van Manon. 

Ik ben op een prettige manier een beetje van mijn à propos, ik voel me zo ontzettend relaxed en ontspannen. Ik slaap bijna, maar krijg toch alles mee. Ik merk dat ik wil blijven liggen en vooral hoop dat ze nog uren doorgaat zo…zo nu en dan komt ze met een instrument heel dichtbij langs om het nog intenser te laten horen en voelen, de trilling gaat door mijn hele lijf…heerlijk ZEN…

Aan de start had ze ook aangegeven dat ze op het laatste een poos stil zou zijn…ik was ook erg benieuwd naar dat moment, hoe ik me dan zou voelen, want de stilte is voor mij niet bepaald uitnodigend…

En dan…5 minuten…helemaal niets……

Of ja, niets, er wordt gesnurkt om me heen, zachtjes, maar duidelijk. Ik hoor in de verre verte iets van een auto of trein rijden, ik kan het niet goed horen, het is te ver… En ondertussen voel ik me totaal relaxed, kon ik nu, maar hier blijven slapen, wat een prachtige ruimte hier in die yurt. Ik voel me op mijn gemak, tussen de andere wildvreemden om me heen. Er is een bepaalde verbinding zonder iets met elkaar gedeeld te hebben. Zo bijzonder hoe de mensheid ook kan zijn, respect en waardering voor de ander, enkel en alleen doordat je samen dezelfde keuze gemaakt hebt, om die avond, samen in een yurt te liggen, genieten van de klanken van de kristallen schalen en de rustgevende stem van Manon…

Wat kan de wereld ook mooi zijn!

Na 1,5 uur is het helaas tijd om onze schoenen weer aan te doen…ik merk dat ik het oprecht jammer vind dat het voorbij is, en dat we nu door de regen en de kou weer eerst naar huis zullen moeten rijden om daar verder te genieten van deze rust. We gaan nog heel even met elkaar terug naar de zolder om ervaringen uit te wisselen. Die zijn voor iedereen een beetje anders, maar met als gemene deler, de ultieme rust en het opvallende moment van de vreemde taal en de wind rond de tent. Manon legt uit dat zij op dat moment de taal van het licht sprak, dat zijn woorden die op dat moment recht uit je hart en ziel komen…dat was prachtig en heel bijzonder…daar waren we het unaniem over eens….

En dan is het tijd om deze bijzondere avond weer af te sluiten. Een onverwacht bijzondere avond, die mij het inzicht heeft gegeven dat soms juist iets doen waarvan je dacht dat het niets voor jou was, je onverwachte inzichten en in ieder geval een bijzondere ervaring kan geven. 

Vandaar dat ik mezelf heb voorgenomen om in 2023, nog veel vaker dingen te gaan doen    die buiten mijn comfort zone liggen, omdat het in alle opzichten een verrijking is van je leven om daar waar normaal deuren dicht bleven, ze nu wel te openen, uit nieuwsgierigheid, wat daarachter te vinden is.

Op naar een verrassend 2023 voor iedereen! 

Lijkt het jou ook leuk om eens een klankschalen meditatie bij te wonen? Kijk dan hier

Locatie: Einighausen
Duur: 2 uur
Prijs: 30 euro