Loslaten
Leestijd 8 minuten
We krijgen er allemaal mee te maken, vaker dan we denken in ons hele leven speelt het loslaten een essentiële rol in je eigen persoonlijke ontwikkeling, maar ook in die van anderen. En daar gaat mijn verhaal over… Het is het mooiste geschenk denkbaar: een nieuw leven…9 maanden lang was ik onlosmakelijk verbonden met dit wonder, mijn eigen kind, iedere beweging, de warmte, ieder hikje van hem voel ik, en mijn kindje andersom ook van mij. We zijn volledig verbonden met elkaar….tot het moment is aangebroken om zichzelf met trots aan de wereld te laten zien, zijn longetjes voor het eerst te vullen met zuurstof, zijn eerste huiltje ten gehore te brengen….het loslaten begint al gelijk bij de geboorte…..... In eerste instantie ook heel erg letterlijk, en al voelt het misschien als een opluchting op dat moment, ik realiseer me gelijk dat ik vanaf de eerste dag de taak heb gekregen mijn kind te leren om op een dag op eigen benen te kunnen staan, voor zichzelf te kunnen zorgen, en om uit te groeien tot een gelukkig volwassen mens. Een proces dat nog zó lang lijkt te gaan duren denk ik nog, maar wat heel erg snel blijkt te gaan.Binnen een paar minuten geef ik mijn kind al uit handen omdat de verpleging de luier wil verschonen, iemand anders hem de fles zal geven, of gewoon om te knuffelen met zijn opa. En dat zijn kleine momenten van loslaten. En zo gaat het loslaten telkens een beetje verder. In de eerste weken kon ik me nog niet voorstellen dat ik mijn kind na 12 weken minstens 9 uur lang achter zou laten in de handen van de leidsters van het kinderdagverblijf. En toch komt die dag er, en lukte het om met een enkel traantje in mijn ooghoek, naar mijn werk te gaan.
Als ze hun eerste stapje zetten komt er weer een letterlijk moment van loslaten, want om te leren lopen, zul je het handje een keer moeten laten gaan, ook al weet je dat hij wel eens, of meerdere keren zal vallen, en niet altijd zonder blauwe plekken. Maar ook daar wende ik aan, en besefte dat hoe sneller ik zijn handje los liet, hoe sneller hij leerde op zijn eigen motoriek te vertrouwen, en hoe sneller ik weer op mijn buurt, vertrouwde op zijn kunnen.
De tijd vliegt voorbij bedenk ik me, als ik naar de spelende kinderen in de straat zit te staren, die allemaal zonder toekijkende ouders, over straat rennen, fietsen, met de bal spelen of rolschaatsen...telkens weer vroeg ik me af wanneer het moment komt dat ik mijn kind voor het eerst alleen op straat laat spelen, wanneer kun je erop vertrouwen dat hij zal letten op het verkeer en echt in de straat zal blijven als ik hem dat zou vragen? Dat zal vast nog wel lang duren dacht ik, want die kinderen zijn ook al zeker 8 jaar oud......Toch is het al zover…hij is 3,5 jaar en wil dolgraag buiten gaan spelen met de kinderen in de straat.
Omdat er een hele groep kinderen aan het spelen is, besluit ik dat het moment is aangebroken om hem weer een stukje los te laten....ik herhaal wel 5 keer dat hij op de stoep moet blijven en heel goed moet uitkijken, en als hij voor de 5 de keer lichtelijk geïrriteerd terug antwoord: "Ja mam, dat zal ik dooooeeeeen..!", besluit ik dat hij mag gaan....
Vol trots huppelt hij naar buiten terwijl ik zo snel mogelijk terug naar het raam loop om te zien wat er gebeurd. Ik kijk aandachtig toe, hoe zoonlief braaf over de stoep huppelt naar de groep kinderen. Hij blijft netjes op de stoep staan en ik zie dat hij al volop aan het kletsen is met de vele oudere kinderen, en binnen een paar minuten huppelt hij weer netjes over de stoep terug naar huis. Even vrees ik voor hem dat de kinderen hem gezegd hebben dat hij maar naar huis moet gaan omdat hij nog veel te klein is, maar niets blijkt minder waar als hij voor de deur staat...MET EEN MEISJE (van 10 jaar!) en heel netjes vraagt of hij de bal mag hebben want hij wil met de kinderen gaan spelen. En zo huppelt hij weer netjes over de stoep terug terwijl het meisje de snelste route over straat neemt, en zie ik hoe de groep kinderen zich vermaakt met zijn bal.
Hij blijft nog steeds netjes op de stoep staan terwijl de hele groep zich op straat bevindt, maar toch weet de bal ook hem telkens weer te vinden, en hij de bal als deze voor de zoveelste keer in de struiken is belandt...Dan komen opa en oma aan, en is het ook voor de andere kinderen tijd om naar binnen te gaan, dus rent hij over de stoep, met de bal onder zijn armen, zijn opa en oma tegemoet....
En ik besef weer eens, dat loslaten onvermijdelijk en noodzakelijk is, maar ook wat een geschenk het is om te zien hoe daardoor mijn zoontje zich ontwikkeld tot een volwassen mensje...
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.