Stephanie Könings

Gelijk spel

Leestijd 20 minuten

Op de eerste plaats wil ik vandaag beginnen om jullie allemaal te bedanken voor de vele lieve reacties, smsjes, en overige berichtjes en mailtjes. Dapper dat jullie je door de lappen tekst heen weten te slaan…(en daarom vandaag een EXTRA lang verhaal). Daardoor heb ik het gevoel nooit alleen te zijn, en dat maakt me sterk om de dingen te doen die ik doe. Thank you all! Het was dus tijd om de stad eens te gaan verkennen. Het weer ziet er goed uit, en ik bedenk me wat ik allemaal wil zien vandaag. Eigenlijk is het teveel om op te noemen, en ik kan heel slecht kiezen. Dus schiet het idee door mijn hoofd dat een helikoptervlucht wel een leuke optie zou kunnen zijn, als ze zoiets hier hebben. Ik bedenk me even van te voren wat ik ervoor over zou hebben en spreek met mezelf af dat als het betaalbaar is, dat dat mijn volgende doel zal zijn. Ik vind al snel informatie van een 3 tal bedrijven, en het blijkt binnen mijn budget wel mogelijk. Op de folder staat dat je moet reserveren, maar daar heb ik allemaal geen zin in, hou niet van het vooraf plannen wat dat betreft, en besluit gewoon naar de vertrekplaats toe te gaan en dan zie ik daar wel wat mijn gevoel me gaat ingeven. En zo gezegd zo gedaan…ik neem weer de subway richting downtown….

En in die subway is altijd wel weer iets te beleven. Zo stapt er vandaag ineens een soort van Bill Cosby in de coupe. Hij heeft een leuk baretje op zijn hoofd, ziet er netjes verzorgd uit en heeft een krat met een hele stapel kranten bij zich en neemt gelijk het woord:
“Mensen, rustig maar, jullie hoeven niet bang te zijn, er is hoop, er is ook zoveel goeds in de wereld. Ik heb een eigen ‘positive news’ krant geschreven en jullie kunnen hem gerust even inzien. Als jullie me willen steunen kun je hem kopen voor 1 dollar.”

Toeval bestaat niet, heb ik al eens eerder gezegd, dus ik ben erg blij verrast met deze vrolijke optimist. Natuurlijk koop ik een krantje van hem en geef ik hem een fooi met de woorden:
“Keep up the good work.” Hij is erg dankbaar en laat dat blijken door tot 3 keer toe dankjewel te zeggen, terwijl ik juist hem dankbaar ben. Door de inzet van dit soort initiatieven kunnen we de wereld toch stuk aangenamer maken….

Dan kom ik aan op de plaats van bestemming: South Ferry. Ik hoor al een helikopter die zijn rotorbladen aan het warmdraaien is, wat een heerlijk geluid is dat toch. Het voelt goed, ik heb er zin in en loop naar binnen.
“Ik wil graag een vlucht maken” zeg ik vrolijk, “is dat nog mogelijk?”
“Maar natuurlijk mevrouw, komt u maar mee….” En ik word naar een klein kantoortje gebracht waar al snel duidelijk is dat ik gelijk met de volgende vlucht mee kan. Er zitten maximaal 6 personen in een heli en ik mag aansluiten bij een groep van 5. Wauw, dit gaat snel. We krijgen een korte veiligheidsinstructie en dan is het al zover. Ik mag voorin naast de piloot plaatsnemen, wat als een extra voorrecht voelt. Ik kan overal om me heen doorheen kijken, zelfs mijn voeten lijken te zweven in de lucht.
Dit is de tweede helikopter vlucht ooit, maar durf toch wel te stellen dat het mijn absolute favoriete vervoermiddel is. Het geeft zo’n enorm gevoel van vrijheid, kan het iedereen aanraden. En zo geniet ik van het uitzicht op de skyline van New York, het Vrijheidsbeeld, Central Park, en zoveel meer links en rechts van de Hudson River. Het is een geweldige ervaring, hoewel al het beton me toch echt minder ontroerd dan het uitzicht op de gletsjer bij mijn eerste ervaring. Ondanks dat loop ik met een tevreden glimlach op mijn gezicht, na een perfecte landing, terug en sms het thuisfront dat ik veilig geland ben.

Ik besluit een wandeling te gaan maken na deze intense ervaring. Even weer met twee voeten aan de grond, en ik zie wel waar ik uit ga komen. Ik wandel door het financial district, langs Wall Street, en door Lower Manhattan als ik ineens bij een grote bouwplaats aankom. Ik herken het gelijk van alle televisiebeelden, dit moet ground Zero zijn. En dat is het inderdaad. Ik ben er stil van, probeer te beseffen wat een paniek hier geweest is, wat een rommel, verdriet, emoties en verbaas me over de rust die er heerst. Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe Freedom Tower, en aan twee monumenten ter nagedachtenis aan de Twin Towers, of ja, niet zo zeer aan de torens maar aan de bijna 3000 mensen die op brute wijze zijn afgeslacht op 9/11. Een stukje verderop bezoek ik het Tribute WTC Visitor Centre, waar met beeld en geluid nog eens duidelijk word gemaakt hoe heftig het allemaal is geweest. Ik ben er stil van……

Ik neem vervolgens de metro naar Time Square om weer op vrolijkere gedachte te komen. Dat lukt gelijk als ik bij aankomst de sfeervolle jazzy “take 5“ tune hoor, die vers voor me word gespeeld met een alt sax….Die noten liggen thuis ook nog ergens op me te wachten, maar zo stijlvol als deze man het speelt, zal het mij nooit lukken….

Even later zorgt een bezoek aan de M&M super store voor complete relativering…Ongeloofelijk wat ze hier allemaal hebben, wat een onzin!!!! M&M’s op werkelijk de meest onzinnige voorwerpen. Zo hebben ze bijvoorbeeld honden en kattenbandjes met M&M logo, M&M kerstballen, theedoeken, strandlakens, dekbedovertrekken, bestek, kleding, oorbellen, spellen, anti-slip stickers en ga zo maar door…wat een flauwekul allemaal, maar eerlijk gezegd wel erg grappig om eens gezien te hebben.

Ik heb honger gekregen van al het wandelen en de geur van M&M’s, dus tijd om eens iets te gaan eten. Ik besef me ineens dat ik daar erg weinig tijd voor neem nu ik alleen reis, dus dat ga ik nu dan maar eens goed maken. Ik ga naar een aantrekkelijk ogend en ruikend BBQ restaurant en hoor mezelf zeggen :”A table for 1 please….” Shit dat klinkt toch wel erg zielig he, ik voel me echter alles behalve zielig en neem tevreden plaats. Ik word op Amerikaanse wijze vriendelijk te woord gestaan: “Hello miss, my name is Janet and I’ll be serving you tonight. I’ll First tell you something about the philosophy of the restaurant…” Tjeee, wat apart om zo je klanten te benaderen. Ze heeft een heel verhaal, en hoewel het gememoriseerd eruit komt, lijkt haar glimlach toch wel oprecht. Ik bestel chicken and ribs from the BBQ en laat me verrassen. Op tafel ligt een opgerolde kleine handdoek, en als het eten wordt gebracht bedenk ik me dat ik die misschien op mijn schoot moet leggen of zo? Dus ik pak het rolletje vast en sla het in een zwaai open…kletter kletter…oeps…daar vliegt mijn bestek de grond op…en terwijl ik heel hard moet lachen om mijn eigen stommiteit, blijft de echo op mijn gelach uit...ow, dit zijn van die momenten dat het eigenlijk wel erg saai is om alleen te reizen…maar goed, ik laat het de pret niet drukken en geniet van mijn maaltijd.

Als ik voldaan weer verder wil gaan wandelen blijkt het donker en is het vervelend aan het regenen. Daar had ik geen rekening mee gehouden, ik heb niet eens een jas meegenomen. Ach ja, het is maar een beetje water, dus ik loop er maar gewoon doorheen. Ik weet alleen niet zo goed waarheen, en loop dus een beetje te slenteren door de regen. Er staan meerdere verkopers op de stoep die ineens paraplu’s in de aanbieding hebben, maar koppig als ik ben, weiger ik er een te kopen, omdat ik gewoon hoop dat het zo weer over is. Dan maar even een bakkie koffie doen bij Starbucks…

En daar zit ik dan weer, mezelf te warmen aan mijn heerlijke koffie, als ineens een stel Nederlanders naast me komt zitten. Omdat hij in het Engels iets aan me vraagt, maak ik maar gelijk even duidelijk dat hij gewoon Nederlands kan praten, en zo start alweer een nieuwe kennismaking. Ze blijken uit Leiden te komen (wat toevallig!) en vertellen volop over hun zoveelste bezoek aan The States, over hun 3 kinderen, hun kleindochter, en het doel van hun reizen: shoppen, shoppen, shoppen. De kinderen geven hun maten door en zij kopen de duurste merkkleding voor een paar tientjes minder hier, want de dollar is toch zo gunstig, vertellen ze. Hij werkt bij Martinair-KLM en dus is het vliegen ook nog eens goedkoop voor ze. Hoewel ik het altijd gezellig vind om een praatje te maken, merk ik dat ik me toch echt niet op mijn gemak voel bij ze. Ze leven wat mij betreft in een hele andere wereld, en ik wil ze graag in hun eigen waarde laten. Dit maakt hun gelukkig in hun leven, de materialistische zaken, de Ipad waar hij vol trots over verteld, de jurk van 12.000 dollar die hun dochter eens aan had. Hij laat me zelfs foto’s als bewijs zien…. Het doet me niets. Ik stel me wel vaker voor hoe ik terug zal kijken op mijn eigen leven vanaf mijn sterfbed….een ding weet ik zeker, voldoening of trots haal ik niet uit de spullen die ik in mijn leven heb gehad….maar dat is mijn gevoel…

Rond 8 uur is het tijd om eens richting Hostel te gaan, ik moet nog een stukje reizen, en de regen lijkt toch niet op te houden. Ik loop maar weer wat rond, omdat er normaal altijd wel ergens een metro ingang opduikt. Deze keer duurt het iets langer, zul je altijd zien. Maar er leiden meerdere wegen naar Rome, dus ook ik vind uiteindelijk mijn weg. Als ik aan kom lopen hoor ik al een vrolijk deuntje uit de boxen van een boombox komen…er staat een groep jongeren te klappen en te dansen. Ze geven om de beurt een kort breakdance optreden, en ik wil het perse even zien. Speciaal voor Lucas maak ik er natuurlijk ook een filmpje van! Ik krijg er helemaal energie van, wat leuk om te zien, jong en oud, zwart en wit, alles door elkaar. Als ze met de pet langskomen geef ik ze 5 dollar en ga op weg naar de metro.

Het is inmiddels alweer 22:00 uur als ik uit de metro stap. Ik heb echter niet de normale metro genomen, maar een andere lijn. Op de kaart lijkt het niet zo ver van het hostel te zijn. Het regent nog steeds…..ik begin te lopen maar weet weer eens niet welke kant ik op moet. Links en rechts zijn voor mij als een eeneiige tweeling, ik kan ze echt niet uit elkaar houden. En gevoel voor richting heb ik ook al niet, dus ik blijf de kaart draaien, maar weet op een gegeven moment niet meer wat voor een achter is. Dus ik vraag toch maar eens even waar ik zit aan een vriendelijke man. Hij zegt dat ik inderdaad de verkeerde kant op aan het lopen ben, en wijst me de weg. 4 blokken naar rechts en 2 naar boven. Je kunt beter de bus nemen zegt hij nog……maar neeeeeee…..eigenwijs, eigenwijs en nog eens eigenwijs als ik ben zeg ik: “No thank you, I’ll walk….”……het blijkt een wandeling van ruim een half uur, en met de regen erbij, en zonder jas, is het bepaald geen pretje, maar goed, ik heb uiteindelijk de weg weer gevonden en geniet dubbel van de warme douche….

Er is weer een nieuwe ochtend aangebroken, en bij het ontbijt spreekt de Grote Vriendelijke Neger me weer aan. Hij blijkt Victor te heten, en hij vraagt wat ik ga doen vandaag. Ik vertel hem dat ik naar Rockefeller Center wil gaan en vraag of hij weet welke metro lijn ik het best kan nemen….Hij denkt even met me mee, maar zegt dan ineens:
“Ik kan ook je gids zijn, dan kan ik je alles laten zien, ik weet de weg, misschien kan ik zo mijn geld gaan verdienen…” ik vraag me af of hij nu serieus is of een grapje maakt, en dus lach ik er maar een beetje mee, en zeg: “Ja zoiets zou je inderdaad kunnen doen”, waarop hij helemaal enthousiast zijn stoel naar achter schuift en zegt:
“Zeg het maar hoor, ik ga wel met je mee, en je hoeft me echt niet te betalen hoor…”…Tja, ik ben dan wel goedgelovig van nature, maar mijn gevoel geeft direct aan dat ik dit echt niet moet doen. Zeker niet nadat hij ook nog vertelt heeft dat hij vandaag gaat uitchecken (hij heeft zijn maximale verblijf bereikt)…dus ik lul er een beetje overheen en vertel dat ik morgen naar The Bronx ga. Hij vraagt wat ik daar ga doen…Challange Day zegt hem niets.
“Door middel van het Challange Day programma willen ze zorgen dat de jongeren elkaar ECHT leren kennen”….
Victor begint zo hard te lachen dat ik de versgemalen pinda’s op zijn tong zie plakken…
“Dat ze elkaar leren kennen? Ze kennen elkaar toch zeker gewoon…!? Bij ons in Nigeria kent iedereen elkaar, dat is heel normaal!”
Ik realiseer me dat hij inderdaad weer een hele andere jeugd heeft gehad dan de gemiddelde Amerikaan, en hij kan zich niet voorstellen dat de jongeren onderling geen respect hebben voor elkaar. Hij schaamt zich een beetje dat hij zo hard moest lachen, maar och, die had ik verdiend….1-1 denk ik bij mezelf.

Dan neem ik toch maar echt afscheid, en zegt Victor: “Well, have a nice day!” en ik antwoord
“Have a nice life”…….waarop hij wederom begint te schateren van het lachen….en roept: ”I like that! Bye bye!!!”

To be continued....
Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.