Stephanie Könings

Challenge (om te lezen)

Leestijd 36 minuten

Daar ben ik weer, met zoveel nog te vertellen, heb ik besloten dat Central Park wel een mooie plek is om mezelf met laptop en een mini-picknick van water en pretzels (ja ik neem het ervan!) te installeren om mijn verhaal met jullie te delen. Het is een prachtige herfstdag en ben opgelucht dat ik eindelijk weer door groen omringt ben, na de overheersende aanwezigheid van zoveel beton. Ik zal mijn verhaal chronologisch proberen te houden, en dus was ik gebleven bij vrijdagavond, op weg naar de stand-up comedy. Ow nee, nog even speciaal voor Izo het verhaal van de Parisienne (in gedachte inmiddels misschien al mooier gemaakt dan in werkelijkheid hè Izo?). Ik was gaan lunchen in Rockefeller Center, had daar bij een soort van La Place-achtig buffet een bak gevuld met heerlijke geroosterde groente…errrug lekker, zeker de peulen in knoflook zijn een aanrader…maar goed, ik loop met mijn bakje groente en grote beker koffie en moet echt goed zoeken om nog een klein tafeltje te vinden. Er is echt niets vrij, tenminste geen hele tafel, dus besluit ik dat ik ook bij iemand anders aan kan schuiven. Nee heb ik, ja kan ik krijgen toch? De nee blijkt gelijk een ja te worden en dus nestel ik mezelf aan tafel bij een New Yorker vermoed ik. Ik zal het nooit weten want ik geniet van mijn lunch en voel dat hij dat ook liever doet.

Als hij klaar is en opstaat blijft de stoel niet lang leeg. Er verschijnt een (ik zal het verhaal een beetje smeuïger maken) prachtige jonge dame, ze draagt een strak zomers jurkje dat niets aan de verbeelding over laat. Haar lange donkere haren golven speels over haar schouder, als ze met een vriendelijk lach vraagt of ze bij me mag zitten. Met een mond als die van Angelina Jolie, ogen als Sela Sue en een figuur als dat van Jolante, ben ik uiteraard wel gecharmeerd van haar gezelschap, en zo raken we aan de praat.

Ze blijkt te werken in de effecten handel, maar komt oorspronkelijk uit Parijs. Ze komt voor een jaar hier werken en zal dan weer terug gaan. We praten over de verschillen en overeenkomsten tussen beide metropolen, en eten ondertussen gezellig door. Ik vertel haar op mijn beurt over mijn idee om die avond naar Queens te reizen voor een comedy avond en zij stelt me gerust dat het een veilige buurt is, maar ook haar ervaring van een ander leuk Comedy Center, en ze geeft me het adres. Haar lunch is voorbij en we nemen afscheid…”Will you give my love to Izo?” zei ze in het weglopen….  

Tot zover het tussendoortje. Ik was dus op weg naar Queens. De metro werkt zo ontzettend simpel. Ik heb bij aankomst een weekkaartje gekocht en daarmee kan ik dus ongelimiteerd reizen in bus en metro. Als je eenmaal door hebt hoe het werkt, is het een geweldige uitvinding. Een stad onder een stad, en ik verwonder me iedere keer weer over de constructies en de vele treinen die er rijden.  Netjes op tijd kom ik aan bij the Creek and Cave, zoals het café heet. Er staan een paar man buiten, maar ik loop gewoon naar binnen en volg een andere jonge man als hij de trap af loopt. Gelijk goed gegokt, want daar kom ik in een gezellige kelder. Niet al te groot, een drumstel in de hoek met een klein podium ernaast. Er staan 4 stoelen en een paar sta-tafels. Ik zie Joel al zitten en loop naar hem toe. Hij is druk in gesprek als hij me ineens ziet:
“Oh my God!!!!! You made it…Guys, guys….she was my customer at the Lego store today!” Zijn enthousiasme verraadt dat hij niet gedacht had dat ik zou komen.
“Nu hebben we 2 man publiek!” Roept hij, en ik hoop nog dat het een grapje is. Maar nee. Ik blijk samen met een collega van de Lego winkel het enigste publiek te zijn. Er zijn toch ongeveer 20/25 andere aanwezigen, merk ik op. “Dat zijn de komedianten!” antwoord Joel.  Ik laat het maar gewoon allemaal gebeuren en ga samen met Sam, zijn collega, zitten….klaar voor de show. Het wordt een persoonlijk optreden inderdaad…Er zijn 25 optredens van 5 minuten, en Joel klets alles telkens aan elkaar. Ik moet zeggen dat hij dat op een leuke manier doet, al versta ik hem niet altijd. Ook de meeste grappen blijken moeilijk te volgen omdat ze gaan over typische lokale zaken, maar ik lach gewoon mee met de rest. Aangezien Joel zijn grappen improviseert, ben ik meer dan eens zijn doelwit. Ik ben omgedoopt tot : “Dutchie” en hij maakt een grap speciaal voor mij: Waarom is het zo moeilijk om de Marathon te lopen in Nederland???? Omdat je dan zoveel splinters in je voeten krijgt…..ai…..het duurt even voordat ik überhaupt zijn grap begrijp, en moet eigenlijk lachen om het feit dat Amerikanen dus menen dat wij altijd op klompen lopen….het nivo van de andere grappen ligt niet veel hoger, al is er bij uitzondering wel een leuke vrouwelijke cabaretier bij. Er komt zelfs een hele oude man genaamd Charlie het podium op. Joel zei nog dat hij altijd weer tegen Charlie zegt dat ie niet hoeft te komen, maar dat hij nooit wil luisteren. Het blijkt de waarheid. De oude man is totaal niet grappig en staat met een bevende hand als een zielig hoopje op het podium. In zijn mondhoeken heeft het speeksel zich opgehoopt tot dikke witte klodders…
Ik, en velen met mij, zijn blij als hij weer ruimte maakt voor een ander.
De avond is pas rond 23:00 afgelopen, en Joel bedankt me nog eens publiekelijk (of ja, wat daar van over is) dat ik ben komen kijken. Het was leuk om meegemaakt te hebben, en ik merk dat ik toch wel kramp voel in mijn wangen van het lachen, dus het was de moeite waard.

Ik neem de subway terug naar het hostel, en wil zo snel mogelijk gaan slapen. Morgen is de grote dag en ik moet vroeg op. Ik sluip de kamer op en zie dat er 1 kamergenoot ligt te slapen. 1 ontbreekt er dus nog, en daardoor lig ik ietwat onrustig in bed. Enige tijd later hoor ik de deur open gaan en bedenk me dat dat het ontbrekende meisje zal zijn. Door al het gestommel dat wel erg dichtbij lijkt, tuur ik voorzicht door mijn wimpers om te zien wat er gebeurt: Ik schrik me het laplazerus, als ik een boom van een kerel naast mijn bed zie staan. Hij staat klaar om boven op me te klimmen…euh ja, nee, niet op mij, op mijn stapelbed natuurlijk….en het hele bed kraakt en schud ervan. Een nieuwe logee blijkbaar, die uitgerekend op mijn bed komt liggen. Waarom niet op het lege stapelbed bedenk ik me… Het antwoord op die vraag krijg ik rond 4 uur die nacht, als met een hoop kabaal, het meisje met vier andere gasten binnenkomt. Nu zijn alle bedden bezet…en ik ben klaar wakker….misschien toch ook wel een beetje nerveus voor morgen…

Om 6 uur sta ik op. Slapen is er niet echt van gekomen, mede door het tijdsverschil waar ik nog steeds niet aan gewend ben. Ik sluip naar beneden en had daar niemand verwacht….er zitten toch 2 andere backpackers en….Victor, de GVN….hij ligt met zijn hoofd in zijn handen op tafel te slapen….heeft die hier de hele nacht gezeten?? Vraag ik me af. Maar ik wil het eigenlijk niet weten, hij hoeft geen hoofdpersonage te worden van mijn verhalen, dus ik sluip snel naar buiten zodat hij niet wakker wordt….
Ik haal als ontbijt een grote beker yoghurt bij Starbucks en loop richting de metro. Het is nog donker en er zijn weinig mensen op straat. Ik neem de lijn 6 richting the Bronx, en als ik uitstap, kom ik in een hele andere plek van New York. Ik voel me voor het eerst niet zo veilig, als ik uit de metro loop en onder een bruggetje door moet. Het begint te schemeren…er zijn een aantal mensen op straat en ze kijken me allemaal aan. Ik weet niet wat zij denken, maar er komt geen vriendelijke goodmorning vanaf…..dus ik loop zo snel als ik kan door richting de school. Dat gaat gelukkig allemaal makkelijk en ik zie een heel groot gebouw. Er staat alleen nergens op dat het de Mott Hall V school is…Er ligt een gloednieuw gebouw naast maar daar staat ook iets anders op.

Verderop zie een groepje van 3 brothers staan…ik twijfel of ik ze aan zal spreken, maar doe het uiteindelijk toch, want ik heb echt geen idee waar ik moet zijn, en zie verder niemand meer….Ze antwoorden gewoon netjes en vertellen dat ik bij het nieuwe gebouw moet zijn. Dat had ik niet verwacht…wat een mooie school! Erg opvallend in deze wijk…
Ik loop er naartoe en er staat een jongeman bij de deur en maakt hem open: “Kom je voor de Challange Day?” vraagt hij vriendelijk? Gelukkig denk ik bij mezelf, het is inderdaad vandaag, want ik heb vaak mijn twijfels gehad over de vele mails die ik naar Peter (de rector) heb gestuurd en waar ik maar heel summier antwoord op kreeg. Bovendien was de Challange Day eigenlijk voor de 15de gepland en ineens verschoven naar de zaterdag. Toch vreemd. Maar goed, ik ben er, het is vandaag en ik mag plaatsnemen in the Principels office. Dat is gelijk de eerste keer in mijn leven…
Peter zal zo wel komen zegt hij. En inderdaad…Peter komt even later en vertelt dat hij nog zoveel moet doen, ik mag de school gaan verkennen….en dat doe ik graag, want het is een prachtig gebouw, twee jaar oud, en heel vrolijk ingericht. Er hangen overal positieve en inspirerende spreuken aan de muur. Er hangt een hele aangename sfeer. Dan loop ik naar de balie, waar twee dames van de beveiliging hebben plaatsgenomen. Ik praat even met ze en begrijp al snel dat Peter, of Mr.O zoals iedereen hem hier noemt, een echte workaholic is….Hij is erg toegewijd aan het begrip respect, en dit wordt al de 8 ste Challange Day voor deze school. Hij werkt heel vaak op zaterdag en laat de kinderen dan ook komen. Bijvoorbeeld als straf, of  voor bijscholing. Wat bijzonder, lijkt me in ons land niet voor te stellen…..

De tijd lijkt niet voorbij te gaan, ik was al om 7:45 op school, en uiteindelijk bleken de Challange Day (CD) people pas om 9:00 te komen. Ik blijk weer samen met Tony, de broer van Mr. O, de enigste externe volunteer te zijn. De overige vrijwilligers zijn allemaal docenten. Tony blijkt zelf ook een school te hebben en vertelt over de sfeer op zijn school. Hij is directeur van een Katolieke non-public school. Ze krijgen dus geen geld van de overheid maar leven volledig op sponsor gelden. De sfeer is goed op zijn school, maar hij geeft ook al snel volop credits aan zijn broer, die met veel succes, een respectvolle sfeer probeert neer te zetten op deze school. Het wordt voor Tony ook de eerste keer dat hij mee gaat doen aan deze dag. Hij belooft me dat het een geweldig ervaring zal worden. Dat geloof ik al heel lang…..
Dan komt the CD crew binnen. Evert en Berenice en een derde handlanger die later ook als vrijwilliger mee blijkt te doen. We zijn inmiddels in de gymzaal van de school. Wat een grote mooie ruimte voor deze gelegenheid. Alles ziet er eigenlijk al snel uit als in de documentaire. Er staan klapstoeltjes in een grote kring, er worden twee grote luidsprekers neergezet en er hangen twee CD posters met regels aan de muur.
Dan worden we bij elkaar geroepen met de vrijwilligers. Ik schat dat wij met 20 man zijn, en er zullen zo nog eens 100 kinderen aanschuiven. Evert en Berenice stellen zichzelf voor en geven ons instructies voor de dag. Ze doen dat op een zeer duidelijke en vriendelijke manier. Jammer genoeg heb ik geen foto’s gemaakt van ze, maar met name Berenice is een vrouw waar je naar blijft kijken. Ik schat dat ze rond de 30 /35 jaar zal zijn, en ze heeft haar rechterarm helemaal getatoeëerd. Het ziet er mooi uit, in allerlei kleuren. Later zie ik pas dat ze nog zoveel meer tatoes heeft, maar ze passen stuk voor stuk bij haar. Ze heeft een hele aparte neusbel, meer een soort van haakje door het tussenschot. Geloof me, het zag er een stuk mooier uit dan hoe ik het nu allemaal beschrijf. Ze is ook te zien in de CD serie op MTV blijkt later, dus misschien dat jullie haar daar ooit zullen zien. Ik heb direct bewondering voor haar daadkracht waarmee ze voor ons staat. Ze vertellen ons dat we zo meteen zo gek mogelijk moeten gaan doen zodat de kids zich op hun gemak zullen voelen. Ik heb nog niet 1 kid gezien, dus ben erg benieuwd wat me te wachten staat. We gaan in een dubbele rij staan en vromen op die manier de entree tunnel waar alle kinderen langs zullen komen. We moeten ze toe juichen, high 5-en, klappen en dansen voor ze. Dan gaat de deur open….
De kinderen komen binnen en wij staan als dolle heen en weer te springen en te schreeuwen….direct is duidelijk te zien welke kinderen zin hebben in de dag en welke niet, of tenminste, dat lijkt zichtbaar te zijn. De een loopt ook dansend door onze zogenaamde tunnel, de ander loopt met een gebogen hoofd en kijkt ons niet eens aan. En weer een ander weet ons allemaal te vinden in een High of een low 5. Daar zijn we dan…120 mensen bij elkaar, volwassen en jongeren (ze zijn tussen 14 / 16 jaar). Ik moet overigens zeggen dat de docenten bijna allemaal nog erg jong zijn (onder de 30) en sommige kinderen er erg volwassen uit zien. Ik heb daardoor nogal eens moeite om het verschil te zien tussen een docent en een kind (voor insiders: ook wel het rode badmuts syndroom genoemd).     

Daar zitten we dan. Evert en Berenice heten ons welkom en vertellen dat we in eerste instantie allerlei spelletjes gaan doen om dichterbij elkaar te komen. Dat begint al snel met tegen elkaar aan staan, vervolgens zoveel mogelijk knuffels uitdelen, bij elkaar op schoot zitten, rug tegen rug met de armen in elkaar en dan dansen..teveel om op te noemen. Allemaal bedoeld om los te komen, en elkaars vertrouwen te winnen. Het voelt soms wel een beetje vreemd, maar ik doe gewoon mee, just go with the flow….
Dan gaan we dicht bij elkaar zitten en vertelt Berenice haar levensverhaal. Jee, het is pas 10:15 uur en de tranen lopen nu al over mijn wangen. Wat heeft zij een ontzettend mooie manier om haar verhaal te doen. Ze staat zelf ook te huilen, en ik bedenk me dat ze dat dus iedere keer zo doet…dan moeten de emoties wel echt zijn, anders krijg je dat nooit voor elkaar….Ze vertelt dat ze een heel goede band had met haar vader, en dat hij op een dag er zomaar vandoor is gegaan. Dat hij opnieuw getrouwd is en een andere dochter als zijn eigen dochter zag. Ze is oorspronkelijk Mexicaans en op een dag besloot haar moeder dat ze naar de VS zouden verhuizen. Ze moest toen helemaal opnieuw beginnen en werd op school het mikpunt van pesterijen. Ze was immers op die school de enige Mexicaanse.  Ze voelde zich alleen en eenzaam. Ze is uiteindelijk naar de Highschool gegaan en daar bleken heel veel andere Mexicanen te zitten. Toen is ze daarmee gaan verbroederen en zelf gaan pesten en foute dingen gaan doen. Als ik het verhaal zo kort samenvat is het helemaal niet zo emotioneel, echt een goeniegoegoe verhaal nu…maar geloof me, als je erbij had gezeten had je het ook niet droog gehouden. Het hele verhaal wordt verteld vanuit de zin: Als je mij ECHT zou kennen…dan zou je weten dat….
We worden in groepjes ingedeeld, onze eigen families zoals ze het noemen. Ik krijg 4 kinderen onder mijn hoede. We krijgen allemaal 2 minuten de tijd om de zin af te maken….en aangezien de kinderen lichte plankenkoorts hebben, mag ik beginnen…pfff…wat een opgave, mijn verhaal doen in 2 minuten tijd? En wat zal ik ze vertellen? Wat heeft zin?
Dus ik besluit dat ik probeer aansluiting te vinden in hun leefwereld door ze te vertellen over mijn gevoel op de middelbare school. Ik vertel ze dat ik ook eens hun leeftijd had, en hoe ik gepest werd op school. Hoe eenzaam ik me daarbij voelde en dat ik zou willen dat mensen elkaar zoiets niet aan zouden doen. Dat ik het mijn missie heb gemaakt om te proberen mensen respectvoller met elkaar om te laten gaan om te voorkomen dat iemand zich ooit zo moet voelen. De tranen rollen over mijn wangen, ik voel mijn passie en tegelijk mijn angsten als ik ze mijn verhaal vertel. Ben ik wel reëel bezig of leef ik in een  luchtbel…het lijkt ze niets te doen. Ze reageren niet (want dat was ook de instructie) en dus voel ik me heel vreemd ineens. Dan is de tijd om en moeten we elkaar weer een knuffel geven. Ergens doet me dat wel weer goed. Erg schattig om zo 4 knuffels in ontvangst te nemen die wel oprecht voelen. Dan is de  volgende aan de beurt. Ze hebben niet allemaal iets te vertellen. Doen nog een beetje cool…en vertellen over hun gezinnen en dat het eigenlijk wel prima gaat. Dan is Wesley aan de buurt. Hij verteld heel voorzichtig en binnensmond dat zijn lievelings tante is overleden en zijn neef ook. Hij mist ze zo erg….en meer wil hij net vertellen. Het voelt nog onwennig, de kinderen kennen elkaar nauwelijks, en mij al helemaal niet. Het is lunch tijd….iedereen had zijn eigen lunch mee moeten nemen, ik wist dat niet. Gelukkig heeft Mr. O. een boterham voor me met pindakaas….en jam…! Jee wat is dat toch met Amerikanen en pindakaas….overal zit het in….maar goed. Ik had honger dus ben blij dat ik iets te eten heb. We hebben maar heel even de tijd voor de lunch en gaan dan weer snel verder.
Het wordt steeds serieuzer dat is duidelijk. We beginnen nu met het over de streep gedeelte. Er worden twee strepen getrokken op de grond van de gymzaal. Berenice gaat aan de kant staan en spreekt steeds een andere situatie uit. Als die op jou van toepassing is, loop je over de streep. Je moet dan denken aan opmerkingen als:
Als een van jouw ouders is overleden, als je ouders gescheiden zijn, als je je ooit gediscrimineerd gevoeld hebt, als je je ooit eenzaam gevoeld hebt, als je ooit gepest bent, als er iemand in je familie met drugs of alcoholmisbruik te maken heeft gehad etc…..al snel worden de emoties bij iedereen wel geraakt, en ik zie werkelijk niet 1 gezicht dat nog droog is. De tranen rollen zo snel langs mijn wangen dat er misschien wel twee gleufjes zichtbaar zijn inmiddels. Wat een intens verdriet bij iedereen, niet meer normaal. Ook Berenice staat te huilen, en sommige kinderen storten bijna in. Zelfs de stoere dudes met petjes en tatoeages, Mr. O, de docenten…. Wat een heftige manier om te leren is dit. We slaan armen om elkaar heen, er wordt druk getroost en geknuffeld….dit is waar ik goed in ben….kom maar in mijn armen, ik wil ze allemaal troosten…ik heb zoveel ruimte en rust in me om de tranen op te vangen, het voelt als mijn doel om er te zijn voor een ander….wat kan een knuffel een hoop zeggen zonder woorden….

Het is een onbeschrijfelijke ervaring, en meest geraakt wordt ik op het moment dat ze zegt: als je iemand verloren bent door geweld van een bende of een schietpartij…..ik zie naar schatting 80 personen de streep over lopen…wowwwww…….dit is wel absurd…..het verdriet is ineens dubbel zo intens bij diegene aan de andere kant van de streep….en ik word aangestoken door het gehuil van de rest….ze kijken naar elkaar, zien hoeveel anderen er zijn die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt…..Hoewel het een zeer heftige methode is om iets duidelijk te maken, je ziet het respect bijna ter plekke groeien….

Als we klaar zijn gaan we weer terug naar onze families. Daar praten we over wat ons geraakt heeft, en ineens komen er verhalen die daarvoor niet gedeeld werden. Zo vertelt een meisje dat ze als baby op schoot zat bij haar oma in de auto, toen er op haar(!!!!?????) geschoten werd, de oma heeft zich over haar ontfermd en daarmee de kogel opgevangen en is overleden…..Ow men….de andere ‘dochter’ vertelt haar verhaal zo emotioneel dat ik er eerlijk gezegd helemaal niets van begrijp, ik versta alleen iets over ouders, maar zie dat er in ieder geval veel emoties zijn los gekomen. Dan doen we weer een knuffel rondje, en  krijgen we de opdracht om een brief te schrijven aan diegene waar we iets tegen  willen zeggen. Als we ergens spijt van hebben, iemand die we missen of waar we van houden….Ik besluit een brief voor Lucas en Julian te schrijven waarin ik schrijf hoeveel ik van ze hou, dat ik enorm trots op ze ben zoals ze zijn….. Geloof en vertouw in jullie eigen kunnen dan is geen berg te hoog…

Dan sluiten we de dag af door iedereen die daar behoefte aan heeft het woord te geven. Bijna een uur lang worden er excuses aangeboden, heel veel complimenten gegeven en angsten en indrukken gedeeld. Dit is wel erg bijzonder om te zien en te ervaren. Er worden weer heel veel applausjes en knuffels uitgedeeld en ik heb echt het gevoel dat de groep dichterbij elkaar gekomen is. Dit werkt zeker! In Amerika…..Voor Nederlanders zit er een extreem plakkerige dikke Amerikaanse saus overheen, maar die is wel aan te lengen en op smaak te maken vermoed ik….

Na afloop praat ik nog even met de CD crew, Mr. O en een aantal docenten. Het was een geweldige ervaring. Ook Tony komt nog even naar me toe en geeft me een hartelijke knuffel. Schattig hoor….dan neem ik afscheid, want ik wil graag met daglicht terug naar de stad…ik ben inmiddels ook wel zo enorm moe en leeg….eigenlijk wil ik nog liever gaan slapen nu…..

Toch neem ik de metro naar de stad en besluit naar de bioscoop te gaan om op andere gedachten te komen. Ik weet niet precies waar de bioscoop op Time Square ligt, en dus besluit ik het even te vragen. Er staat een oude vreemd geklede man op de stoep. Hij ziet er eigenaardig uit…en juist daarom spreek ik hem aan…
“ow er zijn meerdere bioscopen hier…Je hebt de bioscoop voor het gewonen volk, en een voor de welgestelde…daar zou ik naartoe gaan als ik jou was!! Daar ging ik ook altijd heen vroeger…toen ik nog een multimiljonair was….maar ze hebben me gepakt…ik moest nog een paar miljoen belasting betalen…Ik had zo’n mooi leven…kreeg alle mooie vrouwen mee…maar die zijn wel duur hoor! Ik ben al een man van 81 dus dan zijn die vrouwtjes niet meer zo goedkoop! Ik gaf ze soms wel 35.000 dollar op een avond….Ik hou van die lange vrouwen met grote borsten….” …..ok…too much information denk ik deze keer echt alleen voor mezelf….
“Dus daar ligt ook een normale bioscoop?” vraag ik om het gesprek maar weer op een normaal onderwerp terug te brengen…
“Ja, maar nogmaals…ik zou er niet naartoe gaan, want daar krijg je luizen..daar komt het gewonen volk ook!!!”….
“Thanx for the advice!” en ik loop direct richting de bioscoop….wauw…..25 zalen…
Ik sta nog te twijfelen over de filmkeuze, als een man me aanspreekt over dat het zo’n moeilijke keuze is. Hij weet niet wat hij wil en vraagt of ik het al weet. “Geen idee” zeg ik en hij blijft maar praten en praten over de vele films….uiteindelijk weet hij het, en ik besluit een andere film te bezoeken. De Takers is het geworden…. Ik in zaal 19 zijn en dat is op de bovenste verdieping…JEEEE wat is dit gebouw hoog…via een aantal roltrappen ga je naar boven maar die zijn stuk voor stuk zo hoog dat ik niet eens achter me durf te kijken…en ik heb helemaal geen hoogtevrees…kun je nagaan…

De film is een verkeerde keuze…veel teveel geweld, en weinig spanning…maar dat laatste kan ook het gevolg zijn geweest van het feit dat ik de hele tijd in slaap viel…ik ben zo moe…terug naar het hostel…het was een indrukwekkende dag…..maar wel een geweldige ervaring!

En zo zit ik nu dus in het park…te genieten van de zon en iets minder van de NYPD auto’s die hier zo nu en dan langs komen rijden…ze geven me eerder een onaangenaam gevoel….zonde…maar zal wel ergens goed voor zijn. Ik ga nu verder wandelen, en morgenavond heb ik me aangemeld voor een  vrijwilligersproject via New York Cares: lezen van bedtimestories en knutselen met de kinderen van daklozen bij the Salvation Army in Queens….maar dat is dus pas morgenavond….

KNUFFEL KNUFFEL KNUFFEL VOOR JULLIE ALLEMAAL
Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.