Almost the end....
Leestijd 24 minuten
Heb je haar ook weer…ja ja, daar ben ik inderdaad weer, raak maar niet uitgeschreven over alles….Maar wees gerust, het is de een-na laatste dag, dus het einde is in zicht. Ik zou het persoonlijk nog wel even uit houden hier, ware het niet dat ik vandaag weer eens via de webcam zag hoe zeer Julian me mist…hij vraagt schijnbaar de hele tijd waar ik ben, of ik al thuis ben en wat ik toch aan het doen ben. Toen hij me zag vandaag was hij dolenthousiast en wilde de hele tijd kletsen met me, maar Lucas wilde ook zijn aandacht, dus kon ik nog eens live aanschouwen hoe ze letterlijk om hun aandacht vochten…Julian raakte niet uit gekust, en heeft me dan ook overladen met kusjes die hij aan de webcam bleef geven…echt lief….daar vlieg je toch gelijk voor terug als dat zou kunnen???Gisteren was het plan: er is geen plan….en dus heb ik voornamelijk gewandeld. Ik ben Central Park helemaal doorgelopen, dat kost wel een paar uur, maar levert wel weer groene energie op…Het was leuk om te zien wat er allemaal gebeurde in het park. Gezinnen die zaten te picknicken…mensen die lagen te zonnen, heel veel fietsers, mensen wandelen, rusten en artiesten tonen hun kunsten of beoefenen hun instrument. Dan zie ik een klein meisje zitten met een deken waarop ze haar speelgoed te koop aanbied. Zoals onze kids dat ook nog wel eens willen doen. Ik gun haar mijn aandacht en ze springt al bijna een gat in de lucht omdat ik haar richting uit loop… Ik zoek een leuk boekje uit (dan weet je dat alvast Julian)…ze wil er maar 50 cent voor hebben…
“Dat is wel erg goedkoop!” dus geef ik haar iets meer, want dat is die prachtige glimlach meer dan waard…..
”Thank you miss, thank you so much!”
Als ik het park gehad heb neem ik de metro weer naar het zuiden richting Little Italy. Daar stap ik uit en wandel door naar China Town waar ik gelijk weer nostalgische herinneringen ophaal aan de reizen naar Bangkok en Singapore. De typische geur geeft een vertrouwd gevoel. Grappig eigenlijk dat je ineens in een hele andere wereld lijkt te zijn, terwijl het nog steeds Manhattan is.
Ik loop door naar de Manhattan bridge en van daaruit naar de Brooklyn bridge. Het weer is schitterend dus het uitzicht minstens zo….Dit is echt genieten…
Van al dat wandelen begin ik toch wel moe te worden en dus neem ik een terrasje bij de eerste gelegenheid die zich voor doet. Dit kan toch geen toeval meer zijn..het is een New Zealand restaurant…ik voel me nu compleet op mijn plek, want NZ blijft wat mij betreft het allermooiste land dat ik ooit bezocht heb. Ik neem de tijd om even tot rust te komen, herinneringen op te halen en nog meer mensen te bekijken.
De avond is bijna aangebroken en dus besluit ik nog even te blijven om de bruggen ook bij nacht te bewonderen. Ik zit vlakbij pier 17 en daar zit het winkel centrum waar Sander me al eens over verteld heeft. En gelijk had je San, het is er inderdaad gezellig en het uizicht wonderbaar.
Nog steeds zonder plan bedenk ik me wat ik verder nog zal gaan doen. Ik wil eigenlijk wel naar die comedy avond waar de Parisienne het over had, maar ik heb alleen een globaal adres, en de naam van de club, verder niets. Ik besluit de gok te wagen om er naartoe te gaan en die zie ik wel….Het wordt een hele zoektocht….de metro die ik eigenlijk moest hebben bleek niet te rijden vanwege werkzaamheden, en dus krijg ik de instructie een andere lijn te nemen. Had ik nu maar gevoel voor richting….hahaha….ik weet niet waar ik allemaal geweest ben, maar wonder boven wonder kom ik rond 8 uur toch uit in de straat waar het ergens moet zijn. Nu nog zoeken waar….er liggen allemaal gezellige bars en restaurants in die straat, dus het is bepaald geen straf er rond te neuzen…Als ik de straat bijna door gelopen ben, en nog steeds niet gevonden heb waar ik moet zijn, besluit ik het te vragen.
“Weet u misschien waar de Comedy cellar zit?”
“Ow yes, it’s just a couple of bloks down the street!”
“Huh….a couple of bloks….” zeg ik verrast…Zal wel aan mij liggen maar de straat was maar 2 blokken lang, dus ik vraag me wel af wat ze nu bedoeld…
“It’s just a minutes walk…” zegt ze geruststellend…
Ok, dan maar weer terug lopen, en negeren dat ze het over blokken had…de minuut geeft me meer hoop, want ik heb natuurlijk geen idee hoe laat de show eigenlijk begint. Het is 20:20 als ik het gevonden heb. Ik zie dat er 2 shows zijn op 1 avond, en de eerste begint om 21:00 uur. Dat is perfect…dus ik vraag of ik een ticket kan kopen…
“Sorry, het is helemaal uitverkocht, maar je kunt nog wel een kopen voor de 23:00 voorstelling.”
Oe…dat is balen, want als die pas om 23:00 uur begint, en 2 uur duurt moet ik echt dus midden in de nacht terug gaan reizen en dat vind ik toch wel een bezwaar. Ik leg de vriendelijke barkeeper uit wat mijn probleem is, en dan zegt hij:
“Wat je ook kunt doen is je naam op de reserve lijst zetten, mocht er dan iemand niet op komen dagen, dan kun toch naar binnen”
“Dat ga ik doen, goed idee! Dankjewel..”
Dus ik loop weer naar buiten, waar de portier van de Cellar op een stoel zit te wachten tot de eerste gasten zich melden. Hij zet mijn naam op een lijst, en nu maar wachten of het me gegund is…Er verschijnen ineens tientallen mensen uit het niets en de stoep staat al snel vol. Deze keer is er dus wel een hele hoop publiek…
Om 21:00 uur zie ik de portier naar me zwaaien en hij gebaart dat ik naar binnen mag…Wauw, wat een geluk, want er staan inmiddels meerdere groepen te wachten of ze misschien nog naar binnen kunnen. Er bleken nog 2 plekken over te zijn, en als ik naar binnen loop komt er een jongeman achter me aan. De portier roept nog snel:
“You will have to share a table…”
Ik kom de kelder binnen, een gezellige ruimte, iets groter dan de vorige, en vol met kleine tafels. Iedereen zit gewoon als in een restaurant kris kras door de ruimte en in het midden is een klein podium. Allemaal erg sfeervol. Ik neem plaats in de hoek en de jongeman stelt zich voor:
“Hai, I’m Patrick!”
Hij heeft dus ook geluk gehad. Hij vertelt dat hij al 5 jaar in New York woont en nog nooit hier geweest was. Hij wil graag zelf iets met comedy gaan doen en daarom komt hij kijken. Hij heeft een aantal van de stand-uppers al bij the David Letterman show gezien…Ow, denk ik verrast…dat belooft echt wat…
Dan komen ze vragen wat we willen drinken…ik hoor dat Patrick iets van bier besteld, en eigenlijk heb ik daar ook wel zin in. Dus ik roep ondoordacht:
“Ik neem wat hij ook neemt” en dan vraag ik nog even wat hij eigenlijk besteld heeft.
“Het is Octoberfest bier, dus dat is lekker” is het voor mij nog steeds niets zeggende antwoord.
Even later komt de ober met het bier: twee halve liter puls…wow…naja, daar kan ik wel even mee vooruit.
“Cheers!”
Gelukkig smaakt het inderdaad lekker…en dan begint de show. De optredens zijn stuk voor stuk geweldig, ik lach me werkelijk een breuk. Het is zinloos grappen nu te gaan herhalen, ik zou zeggen, als je ooit de gelegenheid hebt…bezoek dan the Comedy Cellar…voor 12 dollar 2 uur gegarandeerd plezier.
Als de show is afgelopen neem ik weer afscheid van Patrick en start de zoektocht naar de subway. En dat is iedere keer weer een gedoe. Ik moet nu namelijk een andere hebben om naar het hostel te komen…om een lange zoektocht kort te houden…rond 1:30 uur kom ik pas aan in mijn hostel…maar goed…ik ben weer veilig ‘thuis’….
Dan is het alweer maandagmorgen. De een na laatste dag in New York….wat gaat dat snel. Vandaag heb ik eigenlijk weer geen plan. Dus maar weer lopen waar ik zin heb, en doen waar ik me fijn bij voel. Dat is al snel een koffie natuurlijk, dus ik geniet even van een bakkie, als ineens een grote man binnenkomt en zegt..
“Will you buy me a coffee and a croissant?” het duurt een paar seconde voordat ik besef dat hij dakloos zal zijn, hij ziet er niet direct zo uit. Maar goed, mijn reactie is:
“No, sorry…”
Waarop hij met geïrriteerde stem antwoordt:
“What…?..you’ve got money….”
Hij loopt weer verder…bah, nu voel ik me dus rot dat ik hem niets heb gegeven. Mijn schuldgevoel blijft aan me knagen, en daarom besluit ik het met mezelf goed te maken. Ik pak al het muntgeld dat ik verzameld had. Zal iets van 4 dollar zijn, en neem het in mijn hand. Dan ga ik lopen, en de eerste de beste dakloze die ik tegen kom moet ik het geven….hoezo neurotisch? Leer mij mezelf kennen…..ik moet en zal mijn geweten zuiveren….Het duurt niet lang voordat ik een oude man tegen een muur zie hangen alsof hij eraan vast geplakt zit. Hij staart naar de grond en heeft echt versleten schoenen en kleren aan. Er ligt een kleine plastic zak naast hem op de grond. Zou dat alles zijn wat hij heeft denk ik nog? Ik loop naar hem toe, terwijl hij niet staat te bedelen. Ik steek mijn hand uit en zeg:
“I want you to have this”
Hij opent zijn hand en ik geef hem het geld. Ik pak zijn andere hand even vast en kijk hem aan. Hij straalt en is me dankbaar…mijn geweten is maar een 10de van een seconde opgelucht, en dan begint de interne discussie alweer:
…..Had je hem niet meer kunnen geven, wat moet die man met een paar dollar, verwende tuthola (en dan hou ik het nog netjes)….alsof je niet meer kunt missen….STOP IT…..zo kan ik wel bezig blijven, ik kan de hele wereld niet redden, en ik hoop eigenlijk dat het geven van mijn respect meer waarde voor hem heeft dan het geld, al koopt hij daar niets voor….maar ze worden al door iedereen vermeden….
Ik wandel weer verder over Broadway en kom uiteindelijk uit bij Christopher street. Daar ligt een mooie shoppingmall die ik nog even bewonder. En dan is het tijd om eens op te zoeken waar ik eigenlijk moet zijn vanavond. Weer zo goed gepland van mij…ik zie dat ik een behoorlijk stuk het vaste land in zal reizen. Ik moet bij een van de laatste stations in Queens zijn. Geen idee hoe lang ik erover ga doen eigenlijk. Dat kan ook nooit iemand me vertellen tot nu toe, ze gokken ook maar wat. Dus dat doe ik dan ook maar. Om 16:30 uur vertrek ik en ik moet er om 18:30 uur zijn. Iets voor 18:00 uur stap ik uit de metro. Nu nog het juiste adres vinden, dat is telkens weer een hele opgave. Ik heb namelijk geen kaart van Queens en de lokale bewoners blijken ook al niet precies te weten waar ik moet zijn.
Lekker vaag allemaal, dus ik loop maar wat en vraag heel vaak de weg. Het is weer een hele andere buurt van NY en ik voel me wederom niet helemaal op mijn gemak. Er zijn maar een paar mensen op straat en de flats zijn hier redelijk normaal qua hoogte. Er is zelfs ruimte voor kleine grasvelden bij de flats en basketbalveldjes waar druk gebruik van gemaakt wordt. Ik durf geen foto’s te maken omdat ik niet teveel als een toerist wil overkomen. Ik vergeet echter de hele tijd dat mijn huidskleur behoorlijk veel verraadt….naïef blijft mijn bijnaam….
Uiteindelijk ben ik toch echt weer aangenaam verrast als ik weer net op tijd op de juiste plek ben aangekomen. Salvation Army staat groot op de deur. Het is een groter gebouw dan ik had verwacht. Er blijkt ruimte te zijn voor 90 gezinnen!!! Ik meld me bij de portier, en de hoeveelheid bewakers laat me denken aan de contante woensdagmiddag uitbetalingen aan de daklozen bij de sociale dienst in Eindhoven. Ik mag doorlopen naar de zolder en kom in een grote ruimte. Er staan tafels en kasten met boeken, een beetje zoals de bieb in ons dorp, maar dan met iets minder boeken. Er zijn een aantal medewerkers bezig om de knutsel activiteit voor te bereiden. Dat laat me weer denken aan de woensdagmiddag knutsel club die ik in Son en Breugel heb begeleid. We gaan Halloween spookjes en vleermuizen maken nadat we boekjes hebben gelezen.
Vooraf is nooit bekend hoeveel kinderen er zullen komen. Ze zullen in de leeftijd van 5 tot 12 jaar zijn en de kinderen zullen verdeeld worden onder de paar vrijwilligers die er zijn. Dan wordt door de centrale radio omgeroepen dat de kinderen zich kunnen melden bij de vrijwilligers van New York Cares….even later komen de eerste kids al binnenstormen. Ze zijn allemaal enthousiast en een enkeling komt me spontaan knuffelen….ohhhh wat lief….ze hebben me nog nooit gezien en plakken aan me vast….Ik krijg drie jongens van 5 en 6 jaar onder mijn hoede. Ze zien er schattig uit, wel een beetje verwilderd om het zo maar te zeggen. De een heeft zijn neus vol opgedroogde snot zitten, de ander een t-shirt vol met vlekken, en de derde ziet eruit alsof hij de hele dag in de speeltuin heeft gespeeld en vergeten is zijn gezichtje schoon te maken….
Maar hun ogen stralen en glunderen….het blijken echt 3 boefjes….ik dacht dat ik heel wat gewend was thuis….maar ze luisteren voor geen meter, en ik weet niet hoe hard ik ze aan moet of mag pakken. Ze mogen zelf een boek uitzoeken en ik lees het voor. Omdat ze dat niet erg boeiend vonden heb ik ze de hele tijd vragen gesteld over de plaatsjes die we zagen. Daar werden ze echter weer zo enthousiast van dat ze de hele tijd uit hun stoel sprongen en bijna in het boek klommen en daarbij nogal luidruchtig waren. Ik vond het prima, zo hoort dat toch, maar de leiding vond dat ze stil moesten zijn en blijven zitten….
Dus ik wilde een grapje maken over de billenlijm, zo doen ze dat ook op school….En hoewel ik me toch heel goed heb kunnen redden met mijn Engels, maak ik nu toch echt een klein vertaalfoutje als ik met een glimlach zeg:
“If you don’t stay on your chairs, I’ll have to take some glue and put it on your…..ASS!” Ze beginnen te gniffelen en kijken me belerend aan… “You said ass!!!” Oeps…..ik corrigeer me verlegen en zeg dat ik “behind” had willen zeggen natuurlijk…ahum….niet echt pedagogisch verantwoord hè Steefke….
Maar er zijn meer moeilijke situaties…ik wilde allemaal vragen stellen als: Heb jij ook een huisdier..? Welke kleur heeft jullie auto? Ga je het knutselwerk op je kamer hangen? Ai…allemaal vragen die ik dan maar zo gedraaid heb dat ik de woorden huis, thuis en auto vermijd.
Dan maken we de knutselwerkjes samen, en hoewel ze totaal hun eigen versie ervan maken, hebben ze wel plezier, en zijn ze enthousiast….dan zit het er alweer op. Ze gaan terug naar hun ouders.
Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd als ik weer op zoek ga naar de metro. Ik word er echt verdrietig van als ik nadenk over de situatie waar deze kinderen, maar ook hun ouders in verkeren. Nogmaals, ik kan de wereld niet in mijn eentje redden, alleen hier en daar een klein steentje bijdragen door er te zijn….hoop dat het zandkorreltje heeft geholpen….
“Be the change you wish to see in the world!” Gandhi
Het is alweer laat en donker inmiddels, mijn laatste avond hier. Dus ik ga nog even naar de top of the Rock, de 70ste verdieping van Rockefeller Tower en geniet van het prachtige uitzicht….wauw….
En zo zit ik nu weer vanaf Time Square te bloggen wat ik heb gedaan….zometeen weer naar het hostel en morgenavond terug vliegen. Ik moet nog kijken waar ik mijn ticket vandaan ga halen…lekker op tijd weer…komt morgen wel….hahaha….
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.