Stephanie Könings

Londen dag 1

Leestijd 8 minuten

'ich ben d'r jonges...en geer...al in de buurt?' sms ik aan Tim...en snel krijg ik reactie: 'veer zeen d'r nog neet...doe wins...de winnaar geuf ut eesjte rundje!' Tuurlijk, dat doe ik... Nu eerst eens kijken waar ik eigenlijk moet zijn, want ik weet natuurlijk weer niet precies waar het hostel eigenlijk ligt, of hoe ik van het vlieveld in hartje Londen kom....lijkt me niet zo moeilijk, er staan overal borden die me de weg wijzen naar de bus. Ik heb een uitgeprint plattegrondje bij me waar het hostel ligt en blijkbaar moet ik richting Finchley road. Het gaat allemaal erg makkelijk, relaxed en vriendelijk eraan toe hier. De zon schijnt, het is heerlijk weer, en ook zonder Ipod hoor ik muziek...Queen: 'don't stop me now...I'm having such a good time....' lalalalalalala....

De bus gaat op weg, volgeladen met toeristen uit de hele wereld denk ik. Ik hoor in ieder geval verschillende talen door elkaar, en dat geeft een aangenaam vakantie gevoel...
De eerste stop...hier hoef ik er nog niet uit geloof ik...bedenk me dat ik weer eens niet precies onthouden heb waar ik er nu uit moet...of nee...ik weet wel waar, maar de hoeveelste stop weet ik even niet meer. Als de chauffeur iedereen met zijn koffers geholpen heeft roept hij:
"Who needs to get off on Finshley Road?"
Ja..daar moet ik zijn, dus ik steek enthousiast en helemaal alleen schijnbaar mijn hand omhoog...blijkbaar geen reguliere stopplaats voor de gemiddelde toerist?
Ik krijg een vriendelijke: "Thanx love!" terug van hem...wat is iedereen hier aardig...? Niet veel later mag ik uitstappen en sta ik met mijn koffer op de stoep. Ow ja...en waar moet ik nu ook alweer naartoe?

Ik heb de plattegrond en het adres... het moet ergens in de buurt zijn, maar het is zo'n mooi weer dat ik maar gewoon begin te wandelen...enkele winkels trekken gelijk mijn aandacht...de eerste omdat er een aantal aquariums staan met bankjes erbij...er zwemmen honderden kleine visjes in rond...nee....dit is toch niet....nee....om je voeten...?..nee...of toch? Ik kijk iets verder en zie een grote poster ophangen waaruit blijkt dat je hier voor 10 pond 15 minuten lang aan je voeten mag laten knabbelen door de visjes...
Ik kan het niet laten een foto te maken, en dus trek ik de aandacht van de man die de vissen graag wil voeren... of ik interesse heb...
"No, thank you..." zeg ik met een beleefde lach...waarop hij antwoord:
"What are you afraid off?"
Jeeez, wat een vraag....en wat een veel te diepe vraag voor mij, want ik ben weer geneigd veel uitgebreider antwoord te geven over de zaken die mij in het leven beangstigen, waar deze man zeker niet op doelt....dus ik geef hem het meest eerlijke antwoord dat ik bij me heb:
"Nothing"...en ik loop maar weer eens door...

Uiteindelijk na een omweg kom ik aan bij het hostel. Ik had geen idee wat te verwachten, en het blijkt een ware Mansion! Gaaf...ik voel me er gelijk thuis...het is een oud gebouw met een prachtig mozaiek in de vloer en een grote houten trap in het midden. Ik ben te vroeg om in te checken, maar kan mijn koffer wel alvast achterlaten hier. Ik koop direct een dagkaart voor de metro en een entree kaartje voor the Londen Eye...deze keer een reuzenrad i.p.v een helicopter vlucht om de eerste indrukken op te doen....
Dan loop ik weer de zon in...op naar de subway...

Wat gaat dat allemaal makkelijk hier...gewoon de sub richting Westminster en een paar minuten later ben je op de plaats van bestemming. Ik heb toch heel wat subs gehad, maar deze is het meest relaxed, luxe en schoon in mijn beleving. De welvarendheid van de stad is direct gerelateerd aan de kwaliteit van de metro...is mijn nieuwe theorie...en ik bedenk me dat er vast ook een formule voor te verzinnen valt...maar ik dwaal weer teveel af...

Westminster! Met uiteraard eerst de Westminster Abbey aan de oever van de Theems. Ik geniet van het uitzicht, het weer, de mensen om me heen. Ik loop richting the Londen Eye, maar als ik de wachtrij zie besluit ik eerst nog even de straat artiesten op Jubilee Garden mijn aandacht te geven. Zo leuk om te zien, en het mooie weer zorgt ervoor dat het de artiesten weinig moeite kost om een glimlach op de vele gezichten te toveren...de sfeer is heerlijk...

Dan is het tijd om in de rij aan te sluiten...altijd wel weer iets te zien of te bedenken, dus ik vermaak me wel. Nog even een security check voor ik mag instappen...Of ik iets scherps bij me heb....ik vraag me natuurlijk weer af waar dat goed voor is...wat zou ik van plan zijn dan? (JAAA ik weet dat ik naief ben). Toch....Eenmaal in zo'n cabine kun je erg weinig lijkt me...maar goed...

Het is een hele belevenis om van 135 meter hoogte over Londen te turen. Ik heb geen last van hoogtevrees, in tegenstelling tot een medepassagier, die niet meer naar buiten durft te kijken ineens...arme vrouw...
Ik geniet juist van de hoogte, verbaas me over de constructie van het rad, maak foto's, filmpjes en bedenk me waarom ik het toch zo leuk vind om de hoogte op te zoeken...

To be continued.....
Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.