Paris final

Leestijd 16 minuten

Terwijl ik me nog sta aan te kleden, heeft Julian zichzelf al helemaal klaar gemaakt. Zelfs zijn jasje al aan. Dan roept hij ineens:
" ow ja, kijk...IK heb trouwens de fietsesleutel van Lucas"
Even voor de duidelijkheid. Lucas was onlangs zijn sleutel kwijt geraakt, en we hadden geen reserve meer, waardoor de fietsenmaker een nieuw slot erop heeft moeten zetten. We hadden gelukkige weer twee sleutels. Vervolgens is Lucas toen WEER zijn sleutel kwijt geraakt en bleek de reserve sleutel niet te passen, waardoor er WEER een nieuw slot op moest. En nu vertelt Julian ineens dat hij de sleutel van Lucas had gekregen en hem voor de zekerheid in zijn jas had gestopt....Ik moet wel lachen met zijn onschuldige houding, hij heeft geen idee wat ik zo grappig eraan vind...

Dan maar eens ontbijten deze keer buiten het hotel. En als we rondlopen op zoek naar een geschikte plek, zien we dat het markt is. Een grote overdekte hal is omgetoverd tot een prachtige markt met groente, fruit, brood, vlees, vis etc. De schreeuwende kooplui maken het plaatje compleet. Laten we eens even gaan kijken, zoiets heeft Julian nog nooit gezien.
Hij kijkt zijn oogjes uit, dan lopen we langs de kippenboer.
“Kijk, dat waren kippen” zeg ik hem, omdat ik toch eerlijk wil zijn over hoe het allemaal werkt. Julian lijkt niet onder de indruk want hij antwoord:
“Ow ja, daar maken ze kipnuggets van he...? Dan hakken ze dat gewoon in stukken en doen er zo’n velletje omheen, een soort kippenvel...”
Ik moet lachen om zijn antwoord, en vermoed dat hij het wel aankan, dus ik zeg:
“Kijk, daar hangt een dood konijn”
“Ohhhhh dat is zielig...”zegt Julian
“Wat is er nou zieliger aan dat konijn dan aan die kippen?” vraag ik pestend
Julian weet het ook niet, ik denk omdat hij nog nooit van konijnen-nuggets gehoord heeft. Dus we lopen maar weer door.
Dan komen we bij de slagerij.
“Wat is dat nou? Vraagt Julian met een schaterlach
“Dat is een varkenssnuit...en daar liggen varkensoren, en dit zijn varkenstongen!”
“Wahahaha...” Julian lacht keihard om de varkensdelen en nog harder als ik zeg:
“Je kunt dus zo weer een varken in elkaar zetten hier...een soort puzzel..”
Als we verder lopen vraagt Julian ineens:
“Mama...kunnen die varkenssnuiten ook nog knorren?”
Ik begin te lachen, en hij lacht met me mee, hij weet heel goed dat hij al leuke grappen kan maken...

Dan lopen we toch maar weer verder op zoek naar een ontbijt-plek. We hebben honger gekregen van al die vreemde snuiten. Julian eet een heerlijke pannekoek...en er is ook nog een speelhoek voor kinderen.
"Ik wou dat Lucas nu hier was...dan konden we samen spelen..."
Alweer mist hij zijn grote broer.
"Zullen we een kadootje voor hem gaan kopen vandaag?" vraag ik
"Ja, dat zal hij leuk vinden" zegt Julian weer blij..

En zo gaan we op weg, in de richting van de Arc, maar onderweg stappen we hier en daar ook uit om rond te lopen en zoveel mogelijk te zien. Als we langs een souvernier winkeltje lopen ziet Julian een geschikt kado. Een grote Eiffeltoren die licht geeft. Die is inderdaad leuk, wel prijzig, maar we besluiten hem te nemen. Ingepakt in een doos, in een plastic zak nemen we hem mee. Omdat het weer een beetje regent buiten gaan we schuilen in een café waar we even iets gaan drinken.
Daarna gaan we weer op pad, met de metro naar de Champs Elysees. We stappen nu uit bij de Arc en bewonderen die, hoewel Julian toch meer oog heeft voor de duiven.

Ineens stopt er een hele lange witte limo voor onze neus, er stapt een bruispaar uit. Ik ken ze niet, maar ze hebben blijkbaar genoeg geld..leuk om even te zien, en dan wandelen we de winkel straat in. Leuk om allemaal eens te zien, alle winkels hebben uitverkoop..en welke winkel ik ook inloop, Julian vind het prima, hij heeft altijd wel iets om zich mee te vermaken. Dan lopen we de Swatch winkel in, ongeloofelijk hoe groot die is!

Er staan heel veel verkopers klaar om je te helpen. Maar dat wilde ik eigenlijk niet. Julian is in zichzelf bezig met zijn eigen spel, als een verkoopster iets tegen hem zegt. Ik verstond het niet en dacht dat ze zei dat hij ergens niet aan mocht zitten. Dan komt ze weer naar ons toe en vraagt of hij een ballon wil hebben? Tuurlijk die zijn altijd welkom. Ze is helemaal gecharmeerd van Julian en zijn mooie ogen. Ze vraagt of ze een kusje mag, en als Julian dat ook nog doet,  kan ze haar geluk niet op.

Er komen nog drie andere verkoopster kijken en ze stralen allemaal, alsof ze nog nooit eerder een jongetje van 4 gezien hebben. We worden vriendelijk uitgezwaaid door iedereen. Als we buiten staan vraag ik me pas af waar onze losse plastic zak eigenlijk is...de zak met de Eiffeltoren....Julian weet het niet en heeft teveel aandacht voor zijn ballon.
Ow nee, bedenk ik me, die staat nog in dat café waar we iets gedronken hebben zoveel haltes terug. Ik bedenk me even wat nu wijsheid is. Is hij het waard om voor terug te gaan, met ook nog de kans dat hij er niet meer is? Ik besluit toch dat het beter is terug te gaan, voor de metro hebben we toch een dagpas. Nu maar hopen dat Julian het allemaal volhoudt met lopen. We moeten twee verschillende metro's hebben dus het duurt weer 20 minuten voor we er zijn...en zo lopen we terug naar het café.

Het is druk en ik zie de tas niet staan, dus ik vraag het aan de bar. De vrouw verstaat geen engels en ze lijkt me niet te begrijpen, of ze doet alsof. Dan loopt ze naar de man achter de bar hij loopt ook weer weg. Ze laat me een hele tijd wachten en vraagt dan of er een Eiffeltoren in zat?
Ja ja...dat was hem...ik moet weer wachten van de vrouw. Na een poos komt de man aanlopen..met Eiffeltoren, zonder doos en zonder zak. Ze hadden hem al uitgepakt, en volgens mijn fantasie al aan de kinderen gegeven, die er al mee aan het spelen waren op hun kamer. En nu moest pappa uitleggen dat hij hem terug wilde...terwijl hij gedaan had alsof het een kado van hem was...arme kinderen...

Maar goed, wij blij dat de reis niet voor niets was...weer terug me de twee metro's naar de Arc. De Eiffeltoren blijkt nog goed van pas te komen, als Julian weer naar de wc moet. Op het toilet blijkt het licht stuk te zijn, maar hij moet zo erg. Een vrouw voor ons bleef zich maar beklagen, maar wij hadden een oplossing.
"We zetten gewoon de Eiffeltoren even aan..."
En dat was een prima oplossing.

Als we terug lopen komen we langs een bar. Er strompelt een gezette vrouw naar buiten...
ze huilt...en ze zegt vanalles in het Frans.
"Wat is er met die mevrouw aan de hand?" vraagt Julian
"Ik weet het niet ze is ergens verdrietig over.."
"Ik weet het al" antwoord Julian
"Ze huilt omdat iedereen haar dik vindt!"
"Ja..zegt ze dat? En jij, vind jij haar ook dik?"
"Nee hoor..ik niet..." is zijn vrede-lievende antwoord

Dan lopen we weer verder inmiddels in het donker. We zien de Arc verlicht, het reuzerad waar we in geweest zijn, en zelfs de top van de Eiffeltoren. We browsen nog een beetje en zien dan een mevrouw met een dik gesloten oog:
"Kijk daar, die mevrouw heeft een gebroken oog! " zegt Julian. Heerlijk zonder schaamte wijst hij haar aan.
En zo gaan onze geprekken wel vaker, als er niets te zien is waar hij zich over verbaasd, dan vertelt hij over de films die hij gezien heeft.
"Weet je nog mama? Een voor allen en allen voor smurf!"
Hij doet zijn favoriete karakters na, praat over Harry Potter, de gelaarsde kat, Toy Story, enz.
Of hij vraagt aan me:
“Mama, weet jij alles?”
“Nee, ik weet zeker niet alles”
“Maar KUN je dan wel alles?”
“Nee ik kan zeker ook niet alles”antwoord ik
“Dana (een klasgenootje van 4 jaar) zegt dat ze wel alles kan!” zegt Julian vol ongeloof en vult zijn beredenering aan:
“Maar dat kan niet, want dan zou ze ook moeten kunnen vliegen...en ze zegt dat ze dat ook kan, en dat ze Mega Mindy is..maar die bestaat niet hè mama?”

Regelmatig zegt hij:
"Zullen we hier even een hapje gaan eten?"
Echt een zoontje van zijn mama..
Niet een keer heeft hij geklaagd over het lopen, of wat dan ook. Alleen als hij naar de wc moest, werden de plannen daarop aangepast, maar dat was meestal een kleine moeite.

Al met al is hij een gezellige reisgenoot (niet te leen overigens).
Hij kijkt er wel erg naar uit om papa en Lucas weer te zien en te vertellen wat hij allemaal gezien en gedaan heeft...en ik ook (als ik niet al zo'n beetje alles al beschreven heb).

Dank voor het meelezen en tot snel!