Gute Nacht?
Leestijd 14 minuten
Daar gaan we dan...op weg naar het mystieke Texel, een hele reis voor de boeg. Dekens, rugzakken, tent, tafeltje, stoeltjes, bbq, luchtbed, pomp, voetbal, kussens, etc. geven we op efficiënte wijze allemaal een plekje in de auto. Ook de kids niet vergeten natuurlijk! Enkele uren later komen we aan in Den Helder. We hebben helaas net de boot gemist, dus ruim drie kwartier wachten. Het is echter geen straf omdat we genieten van de zilte zeelucht en de meeuwen die zich om ons heen verzamelen.De kids voeren een deel van hun boterhammen aan de vogels, omdat ze de rest bewaren voor op de boot. Terwijl ze de grootste lol hebben met voeren verdwijnt er zo nu en dan toch ook nog een stukje boterham met kaas in hun eigen mondjes...
Dan kunnen we aan boord:
"Waaaauw" roept Julian euforisch...
"wat een coole boot, ik heb nog nooit op zo'n boot gezeten!"
Het is toch echt pas een jaar geleden dat we hier waren met onze eigen fietsen, echter zonder auto...wat gaat de tijd snel. De meeuwen hebben geluk dat we nog een aantal boterhammen voor ze bewaard hebben, het is een attractie op zich om ze vliegend naast de boot te voeren..
En al is het een reisje van twintig minuten, het voelt alsof je in een andere wereld bent aangemeerd. Binnen korte tijd komen we al aan in het puntje van het eiland: de Cocksdorp. De camping ziet er super uit en terwijl ik naast de auto mijn ruggenwervels weer op de juiste plek probeer te krijgen, heeft Julian de tent al opgezet (gooit). Toch wel handig die uit klap tenten. Nog even het luchtbed oppompen, dekens erin en de tent is klaar voor de nacht met de drie jongens. De tent met zijn mini tafel en kabouter stoeltjes ervoor lijkt een Madurodam versie van alle omringende tenten...waarom meer meenemen dan nodig ( lees: past)?
De zon schijnt volop dus we gaan op ontdekkingstocht binnen de camping. De kids weten niet eens meer waar te beginnen: zwembaden, klimmen, midgetgolf, trampoline, springbult, zandbak, bowlen, binnenspeeltuin of toch een ijsje? Een beetje van bijna alles terwijl wij het terras bezetten. Na een heerlijke maaltijd is het tijd om afscheid te nemen.
Ik vertrek met de auto naar het hostel...en hoewel ik geen navigatie bij me heb, is Texel eigenlijk zo makkelijk ingedeeld dat je uiteindelijk redelijk simpel komt waar je wilt zijn...
Leek het leven maar iets meer op Texel...
Onderweg word ik nog eens getrakteerd op een prachtige zonsondergang. Ik stop heel even om te genieten van het mysterieuze uitzicht...geluk zit dus echt in de kleine momenten!
Hoe dan ook...ik ben aangekomen in het hostel..
In tegenstelling tot vorig jaar heb ik nu geen privé kamer, maar een 4 persoons women-dorm.
Ik heb inmiddels wereldwijde hostel ervaring, maar nog nooit zo'n verzorgd hostel gehad. Je hoeft geen dekens of overtrekken mee te nemen, er liggen schone lakens en je krijgt een uitgebreid ontbijt buffet in de ochtend..en dat voor drie tientjes...goed te doen. Er is wel een maar....je slaapt met 3 onbekenden in een kamertje waar twee stapelbedden staan. Omdat ik erg laat arriveer is het bovenste bed voor mij overgebleven ...zucht... de kamer ligt vol met handdoeken, bikini's, boeken kleding, etc.
Ik vraag me af wie de andere gasten zijn en vrees in eerste instantie dat het jonge hippe dames zijn die wel van een feestje houden. Mijn vooroordelende gedachten gaan met me op de loop en laten me zien dat ze vast ergens aan het feesten zijn, en waarschijnlijk dronken en laat terug zullen komen. Ik ga me vast geïntimideerd voelen door hun prachtige strakke lijven met poppengezichtjes en ze zullen balen dat ik hun vierde wiel aan de wagen ga zijn, dat ook nog eens lomp boven ze gaat slapen.
Dan zet ik mijn beide voeten weer stevig op de grond en dwing mezelf op te houden om deze absurde en denigrerende gedachten toe te laten die enkel weerkaatsingen zijn van mijn eigen onzekerheid. Dan kijk ik iets verder en lees de titel van het boek dat op tafel ligt: Das Evangelium nach Lukas.
Ik betrap mezelf erop dat er een opgelucht gevoel opkomt. Ik voel me ineens heel anders en moet lachen met al mijn interne vooroordelen die zich ook nu weer meester maken. Belachelijk dat ik nu mijn voorstelling van de andere slaapgasten direct aanpas...inmiddels ben ik heel erg nieuwsgierig geworden naar deze onbekende-bikinidragende-Duitse-gelovige-appelkoeketende-dames.
Dan gaat de deur open...
Er stapt een vrouw naar binnen. Ze voldoet op geen enkele wijze aan mijn zelfverzonnen fantasie dame. Deze minstens AOW gerechtigde jonge dame met pigmentloos haar, komt vriendelijk naar me toe. In het Duits vraagt ze of de deur open moet blijven, waarna ik het moment benut om een gesprek aan te knopen. Ik geef haar een hand en stel me voor, terwijl ik me ondertussen herinner dat het zo niet werkt in hostels. In mijn hakkitakkie Duits probeer ik uit te leggen waarom ik hier ben
“Ich bin hier vor ein zeehonden Kampf..” Ze kijkt me verward aan...
Ze vertelt op haar beurt dat zij hier met haar nicht is en het onderste bed heeft. Het was haar niet gelukt bovenin te klimmen en bovendien had ze twee nieuwe knieën. Wie ben ik om dan nog uit te leggen wat mijn beperking is en te vragen of ik beneden zou kunnen slapen...het is zoals het is. Dan komt haar nicht binnen. Het is een zowaar nog langer pensioen ontvangende gast van dit hostel. Haar kleurloze permanent ziet er warrig uit.
Zij slaapt aan de andere kant in het bovenste bed. Ik vind haar dan ook gelijk dapper.
Tijd om letterlijk in bed te klimmen. Erin lukt nog met moeite, maar eenmaal boven bedenk ik me hoe ik eruit zou kunnen komen. Wat als ik vannacht naar de wc wil...zul je altijd zien...neeee...stel ik mezelf gerust, je bent net geweest...of toch?
Zodra de gedachte van eventueel naar de wc moeten zich aan me op heeft gedrongen, kan ik hem niet meer loslaten en neemt de ingebeelde aandrang om te plassen exponentieel toe.
Laat ik toch nu maar nog eens gaan, dan kan ik vast oefenen hoe ik eruit kan komen.
Goed dat ik dat wilde doen, want al snel bleek dat ik geen enkele mogelijkheid kon bedenken om er weer uit te komen.
De Duitse dame staat mee te kijken naar mijn gestuntel. Ik moet en zal eruit komen, maar de oplossing laat erg lang op zich wachten..hoewel deze ineens vanuit onbekende hoek komt aanwaaien...de vrouw zegt in perfect Duits:
"zal ik anders dat tafeltje hier naartoe schuiven, dan kun je daarop stappen..."
wat een geweldig voorstel, en wat vriendelijk dat ze het blijkbaar niet erg vindt dat ik met mijn grote zweetvoeten op hun tafel ga staan. Als ik op de tafel sta schuift ze ook nog eens een stoel aan, zodat ik via de stoel weer veilig op de grond kom. Nee..ze lijkt helemaal niet op de door mij gecreëerde meid.
Ook de derde dame heeft zich inmiddels gemeld en blijkt een naar schatting Oostenrijkse dertiger te zijn, ze zegt verder niets. Dus ik ook niet, al kost me dat moeite..
Het licht gaat uit...terug in bed und schlafen: "Gute nacht!"
Tja, dat was het alles behalve...het eerste uur kom ik niet in slaap omdat het zo warm is, en mijn hersenspinsels door blijven razen over de dag, de komende week enzovoorts.
Ik kan letterlijk mijn draai niet vinden, mijn lijf werkt niet mee, het is te warm...als uiteindelijk de moeheid dreigt te overwinnen, hoor ik een zacht gesnurk...zal wel even een rochel-tje zijn van die mevrouw...helaas...het in eerste instantie redelijk schattige gesnurk gaat al snel over in een steeds overheersender gebrom...niet alleen het gesnurk is opvallend, vooral de ontbrekende ademhaling ertussen is beangstigend. Die is iedere keer net te lang en te diep, gevolgd door een iets te trage uitademing.
Telkens vrees ik dat het haar laatste gaat zijn, zo akelig...het inademen gaat moeizaam en zwaar...het uitademen krijgt steun van het overdonderende gerochel...dit is niet grappig meer...ben ik alleen nog wakker? Hebben die andere dames hier dan geen last van?
Dit gedonder is zo hard dat het volgens mij ook op andere kamers voorkomt dat ook maar iemand naar dromenland vertrekt....
Pffff...wat duurt een nacht lang als je niet in slaap komt... Ik draai en draai en draai, niets helpt, kon ik maar alvast opstaan...de onderste helft van mijn lijf komt steeds meer in opstand...ik heb ineens spijt dat ik niet degene ben die zichzelf in slaap gedronken heeft. De alcohol had vast een pijnstillende en slaap-opwekkende werking kunnen hebben...
Het is niet anders...als de uren voorbij gekropen zijn, hoor ik iemand wakker worden.
Ik neem de kans om met haar gelijk op te staan en zie dan pas waarom de rest geen last heeft gehad van het gesnurk:
Er liggen oordopjes op het tafeltje...
Scheisse...dat ik daar niet zelf aan gedacht had...
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.