Mijn idealisme

Leestijd 7 minuten

Er komt een golf van woede in me naar boven gevlochten in verdriet, ik voel me misselijk en de tranen vinden moeiteloos hun weg. Ik zou het uit willen schreeuwen, mijn woede willen tonen, maar aan wie, en op wie gericht? Als ik heel eerlijk mijn gevoel onderzoek, merk ik dat de woede als eerste op mezelf gericht is. Mijn interne dialoog gaat weer van start...

Ik, die probeert de wereld tegen pesten te laten zijn, heb gefaald. Was ik maar eerder begonnen met mijn project, kon ik de hele wereld maar bereiken, maar dat lukt niet, en laten we eerlijk zijn, dat is ook niet mogelijk. Het boos zijn op mezelf schiet niet op, het helpt niemand en het is ook niet nodig. Ik ken Tim niet, zijn familie niet, zijn school niet, zijn pesters niet, diegene die hem treiterde en buitensloten niet. In die zin ben ik in principe gevrijwaard van enige verantwoordelijkheid in deze. Maar zo voelt het toch niet. Als individu alleen, kan ik de manier waarop we met elkaar omgaan niet veranderen, maar samen staan we sterker om ons standpunt duidelijk te maken, dan bereiken we wel iets.

Ben ik ook boos op de pester(s)? Tuurlijk, alleen ik weet niet op wie dan. Is dat de aanstichter van pestgedrag, of zijn het de volgers, de meelopers die te ver zijn gegaan. Waar ligt in deze de verantwoordelijkheid? Soms doet iemand mee in een dialoog zonder zich bewust te zijn van het totale effect. Zie het als een piramide spel. Iemand begint, die steekt er twee aan, die steken er weer 4 aan, etc. Ze besmetten elkaar met ideeën om te treiteren, om een ander in de zeik te nemen, te schelden, te slaan. Of juist op een ‘moderne’ manier. Ze schrijven de meest walgelijke dingen over je op HYVES, forums, MSN, Facebook, mails, tweets. Woorden die ze niet eens uit zouden kunnen spreken, dingen die ze nooit in jouw bijzijn zouden durven zeggen. Woorden die door de autocorrect moeten worden gecorrigeerd op spelfouten, of zelfs niet corrigeerbaar zijn omdat ze in geen enkel woordenboek zijn opgenomen. Laat staan dat de schrijvers überhaupt weten we ze zeggen. En hoe het aankomt bij de ander weten ze al helemaal niet. Misschien geschreven in een dronken bui, jolig en boerend terwijl ze aan de bar hingen ingetypt op hun Iphone. Of juist geschreven omdat ze een ander wilden overtroeven. Ik kan nog veel gemenere dingen schrijven dan jij, het lijkt een spelletje..hoeveel reacties krijg ik op mijn uitspraak..meer dan de ander? YOU WIN...staat er dan in gedachten.

Het gaat helemaal niet meer om diegene waar de reacties naartoe gestuurd worden. Het gaat om het spel, wie is het stoerste, sterkste, brutaalste, gemeenste. Reacties uitlokken om zelf gezien te worden, daar gaat het vaak om. Ik geloof met heel mijn hart dat er geen enkele pester iets heeft geschreven vanuit de hartenwens dat Tim zijn eigen leven om die reden zou beëindigen. Te laat om nu te zeggen: dat was nu ook weer niet de bedoeling.

Terwijl er dagelijks onder onze ogen gepest wordt, of dat nou digitaal is of in levende lijve, ligt juist bij alle omstaanders de verantwoordelijkheid om er iets mee te doen. Maar hoe dan? Voor je het weet organiseren ze de volgende stille tocht voor jou. We zijn als individu bang geworden om nog voor elkaar op te komen. En toch geloof ik dat we alleen verandering teweeg kunnen brengen als we ook daadwerkelijk iets positief veranderen. Ongelooflijk hoeveel reacties het bericht van Tim al heeft opgeroepen. Duizenden mensen laten weten dat ze het verschrikkelijk vinden, dat het niet had mogen gebeuren, maar het kwaad is geschied. De vraag die over blijft is dan ook wat mij betreft: wat is ons eigen aandeel in deze en hoe zorgen we voor verandering?

Tenslotte ben ik ook boos op de keuze die Tim heeft gemaakt.

Het feit dat hij geen uitweg zag, geen mogelijkheid voelde om op een andere manier een oplossing te zoeken. Het verhaal ervoor is onbekend, maar de uitkomst is helder. Een leven beëindigen omdat een ander je tot wanhoop drijft zou NOOIT mogen gebeuren. We zijn altijd zelf volledig verantwoordelijk voor onze eigen acties. Maar het feit dat hij geen andere mogelijkheden zag of kende, is een tekortkoming van onze maatschappij. Duidelijkheid in wat wel en niet kan, waar grenzen liggen en waar mogelijkheden en oplossingen, dat is de verantwoordelijkheid van onze samenleving.