Polen adventure

Leestijd 30 minuten

Nu is het vandaag vrijdag, en over het algemeen is Lucas dan al aan de late kant, maar waar blijft hij nu. Juist vandaag? Dan zie ik hem in de verte zwaaien..alleen zwaait hij niet hallo, maar gebaart dat ik moet komen.
In rap tempo loop ik naar de trap waar Lucas ongeduldig staat te wachten:
"ik ben mijn jas en rugtas kwijt..." zegt hij verward..
"kan ze echt nergens vinden..."
"wanneer had je ze nog voor het laatst?" is mijn logische vraag...
"na de middag pauze, ze lagen bij de trap maar ik kan me niet herinneren dat ik ze mee naar binnen heb genomen.."
Op naar de conciërge, die heeft ook niets gezien..samen zoeken we door de school..

Ik kan me herinneren dat dit eerder gebeurd is, toen bleek zijn rugzak enkele dagen later in een prullenbak te zitten...dus snel op zoek in alle prullenbakken en containers die er staan..maar niets...
De tijd begint te dringen, we moeten het vliegtuig halen, dus laten we maar gaan, dan maar zonder jas op vakantie..meester Jaq geeft ons een reserve jas mee die al weken in de gevonden voorwerpen bak ligt.
"Neem maar mee hoor, anders gaat ie toch weg.." zegt hij geruststellend..
Het is inmiddels al 16:00 uur geweest dus we moeten echt gaan...het is nog eens 1,5 uur naar het vliegveld...

Eenmaal op weg, en de tranen van Lucas gedroogd hebbende, loopt alles weer zoals het hoort...we zijn al bijna in Brussel dus dat schiet op...de laatste kilometers...
Hmmmm het begint wel drukker te worden hier...en dan staan we stil...Daar hadden we nog niet aan gedacht...er is een ongeluk gebeurd, het blijkt blikschade, maar toch staan een vrachtwagen en personenauto zodanig in de weg dat we er niet langs konden...eenmaal er langs rijden we nog steeds niet door...de tijd tikt weg...het is 17:15 uur
" hoe lang moeten we nog?" vraag ik ..
"zucht.... nog 18 kilometer " antwoordt Tally gespannen...
Hij kan niet van zijn vingers afblijven ik zie de stress in zijn ogen..
"we halen het nooit.." zegt hij

Het blijft stil. Laat ik maar niks zeggen want we kunnen nu niets veranderen aan de situatie.
Ik voel me wel geïrriteerd merk ik, maar dan over het feit dat de jas en tas van Lucas weg zijn. Het is het zoveelste incident in de laatste weken. Daar maak ik me nu meer zorgen over dan het vliegtuig...mijn gedachten dwalen af...

Dan komt er ineens een ambulance opdringerig en zeer onhandig tussen de auto`s door gewurmd. Wat een raar volk die Belgen...bij ons gebruiken ze de vluchtstrook op de autosnelweg, hier vinden ze het handiger om tussen het stilstaande verkeer door te graven...
Ondertussen is het alweer 17:45 uur ... het begint nu wel erg krap te worden bedenk ik..

Lucas en Julian hebben afwisselend lol en ruzie op de achterbank..voorin is het stil...we worden beide steeds nerveuzer...
Dan kunnen we eindelijk weer rijden...hehe...ik voel weer een beetje rust in mijn lijf terugkomen. Nog 20 minuten en dan zijn we als het goed is bij de parkeerplaats...

En zo geschiedde...eindelijk..we zijn bij het zogenaamde auto hotel!
Gelukkig maar want mijn blaas stond op springen...auto parkeren en naar het vliegveld lopen...tenminste dat dachten we...
" Geef ons de sleutel maar, wij parkeren de auto en de pendelbus brengt jullie naar het vliegveld...
Ook goed denk ik nog want de tijd begint te dringen, de bus is vast sneller dan lopen...
"over 15 minuten is de bus er...." zegt ze erbij...
Waaaaaat? over 15 minuten pas? Het is inmiddels al 18:20 uur...over minder dan een uur vertrekt het vliegtuig al! Toch rekenen we snel dat het haalbaar moet zijn...

Onrustig vraag ik me af waar de bus blijft...eindelijk...daar komt ie..
De chauffeur zet in alle rust de bus stil, de motor af en stapt uit. Met zijn gebochelde lijf helpt hij de passagiers die hij mee terug genomen heeft om hun koffers uit te laden, terwijl wij zo snel mogelijk de lege plekken opvullen met onze koffers. Dan zegt de chauffeur iets in het Frans tegen ons...hij praat nors en zijn blikt past er perfect bij...we verstaan hem niet en laten dat blijken...dan brabbelt hij iets over pauze om te eten en te plassen...
Ow kom op zeg???? We zijn al zooooo veeel te laat...zit dan echt niets mee? Als we gelopen hadden, waren we er vast al geweest...
En weer tikken er een paar kostbare minuten weg voordat hij zijn kromme lijf weer in de stoel weet te plaatsen. Wat een baan...die heeft pas last van zijn rug denk ik nog, en ik voel me een verwend nest als ik me realiseer dat wij op vakantie gaan terwijl hij hier de hele dag telkens dezelfde route heen en weer rijdt...en met erg weinig plezier zo het lijkt...

Het is 18:40 uur... We realiseren ons dat het erg krap gaat worden, maar willen niet nadenken over het missen van het vliegtuig. Inchecken kan meestal nog tot een half uur van tevoren, zoiets meen ik gelezen te hebben..maar de busrit duurt langer dan verwacht...om 18:50 uur stappen we uit de bus...snel rennen we naar binnen tevergeefs op zoek naar de incheck balie...er staat al niets meer op het scherm...dus rennen we naar de eerste de beste balie die we zien en vragen waar we moeten zijn. We laten het ticket zien, de man kijkt en antwoord met een ongelofelijk poker gezicht: "je moet op het andere vliegveld zijn...dit is Brussel en je moet naar Brussel zuid..."

De grond lijkt even weg te zakken onder mijn voeten...ik probeer wakker te worden uit een nachtmerrie maar het lukt niet.. Gemixte emoties stormen door mijn lijf...ik weet niet meer wat ik nu voel, boos, teleurgesteld, verdrietig, geïrriteerd...ik laat het even toe en bedenk me dan dat het nu eenmaal zo is...er zijn zoveel redenen waardoor we nu het vliegtuig gemist hebben dat we niet eens meer 1 iets of iemand de schuld kunnen geven...het heeft zo moeten zijn...
Zo vlug als gaat proberen we te beredeneren wat we kunnen doen...de vliegmaatschappij bellen, zo snel mogelijk natuurlijk...misschien kunnen we nog iets omboeken als we nu laten weten wat er aan de hand is...we lopen terug naar de balie en vragen aan de emotieloze man, of hij het telefoonnummer heeft.
Nee, dat heeft hij niet...er is volgens hem ook geen telefoon. Hij lijkt op geen enkele manier compassie te hebben met onze situatie...

We vragen het een aardige dame aan de infobalie...ook zij heeft geen nummers of telefoon die we kunnen gebruiken maar ze zoekt het nummer tenminste even op via de website van Wizz air, waar we mee zouden vliegen. Snel bellen we het nummer, maar dat lukt niet vanaf een Nederlandse mobiele telefoon in het buitenland. Het is een speciaal nummer dat schijnbaar alleen vanuit Nederland bereikbaar is. We proberen het nog via een ouderwetse telefooncel, maar niets werkt...op geen enkele wijze krijgen we contact...
Zucht...tja, daar sta je dan met je koffers vol vakantie zin en twee tot voor kort stuiterende kinderen die ineens zijn omgeslagen in beteuterde en opstandige muppets...

Er gaan geen vluchten meer naar Warschauw vandaag...er zit niets anders op dan gewoon weer terug naar huis te gaan en daar rustig alles uit te zoeken...
Om de kids op te vrolijken probeer ik er zelf niet te beteuterd bij te staan...ik zeg tegen ze: "ken je die mop van het vliegtuig?"...ze kijken me ontkennend aan...
"dat hebben we gemist! " zeg ik lachend...
We moeten er allemaal mee lachen en vanaf dat moment is er ruimte om eigenlijk overal een grap van te maken of te bedenken waarom het zo is zoals het is..
Als Lucas ook nog eens een muntje uit Colombia vindt, lijkt het avontuur toch al begonnen te zijn.

Weer terug naar de auto met de pendelbus. De norse chauffeur komt weer aanrijden. Hij lijkt zich vaag te herinneren dat we een half uur geleden nog in zijn bus zaten....
Vragend kijkt hij ons aan...als we zeggen het vliegtuig gemist te hebben haalt hij zijn schouders op en schud betuttelend zijn hoofd...Ik relativeer zijn afkeurende blik weer door me te realiseren dat ik nog steeds niet met hem zou willen ruilen....

Uiteindelijk thuis bleek niets mogelijk wat betreft refund of enige medewerking om om te boeken. We moeten een nieuwe vlucht boeken. De terugreis staat wel nog steeds en die kunnen we ook niet annuleren. We zijn dus gebonden aan een vlucht vanuit Charleroi. We kunnen op zijn vroegst zondag ochtend vliegen en dat boeken we dan ook maar direct. Wat een dag...


Dag 1

We zijn er weer klaar voor. Helaas twee dagen later, maar deze keer wel met jas van Lucas. Zijn rugzak en jas bleken inderdaad in een prullenbak gesmeten te zijn. Het was net die ene prullenbak die ik gemist heb...zul je altijd zien... Met zijn fris gewassen jas aan stuitert Lucas naar de auto.
Om herhaling van vrijdag te voorkomen vertrekken we lekker vroeg. En dus zijn we ruim op tijd en op het juiste vliegveld deze keer..terwijl we de tijd overbruggen doet Lucas zijn werk als straatjutter weer eer aan. Deze keer weliswaar een vliegtuig-hal jutter, maar daardoor niet minder succesvol. Vol bewondering volgt Julian zijn voetsporen en vind ook een enkel muntje. De buit is voor Lucas alweer binnen, een handje vol muntjes heeft hij alweer bemachtigd...
Doordat we een nieuwe vlucht moesten boeken gaan we met Rayan air, niet bepaald mijn favoriete maatschappij, maar het is tenminste een mogelijkheid om zo snel mogelijk alsnog in Warschau te komen.
Een kleine twee uur later sta je dan al op Poolse grond. Alles loopt lekker vlot en de eigenaar van het appartement waar we naartoe gaan, genaamd Lukas, heeft al een paar keer gebeld om te vragen waar we zijn en hoe laat hij ons moet komen halen. Erg vriendelijk naar onze mening. We moeten even op hem wachten en dus haal ik iets te drinken. Mijn hemel, wat een onaardige vrouw stond daar achter de bar. Ze keek me nauwelijks aan, vertrok geen spier en sprak geen woord.
Terwijl we genieten van onze eerste Poolse koffie (die overigens heerlijk is) zoekt Lucas verder en vindt weer een aantal miniatuur schatten. Het is ook even wennen aan een ander betaalmiddel, de Poolse Zlotty.
Daar is de andere Lukas...een aardige jonge man die redelijk goed Engels spreekt.
Hij neemt ons mee in zijn (of vaders/moeders) stralende BMW..
Ik zie dat de schoenen van Julian vlekken maken op de achterkant van zijn smetteloze leren stoelen. Zijn beentjes zijn te kort om te buigen als hij op de achterbank zit. Tja, ik heb niets bij me om het schoon te maken...

We maken een leuke rit naar onze slaapgelegenheid. De eerste indruk van Warschau laat me denken aan Berlijn. Netjes afgewerkte gekleurde gebouwen in redelijke afstand van elkaar. Nette wegen, vliegende voetganger-oversteek-plaatsen en hier en daar ineens een aftands grijs betonnen gebouw. Het is niet zoals ik verwacht had. Alles is veel schoner, ruimtelijker, groener en vrolijker dan mijn gedachten ervan gemaakt hadden.

Als we aankomen bij het appartement van Lukas blijkt het ook nog eens bijna naast een gigantisch winkelcentrum te liggen.
Het appartement ziet er als gelikt uit, en alles is er..keuken, tv, wasmachine, vaatwasser, alles wat handig zou zijn als je er langere tijd gebruik van maakte. In ons geval is dat nu nog maar 1 nacht ipv de bedoelde 3, maar dat is nu eenmaal zo.
Lukas neemt afscheid en biedt aan om ons ook morgenvroeg naar de trein te brengen die we zullen nemen naar onze volgende bestemming. Dat is helemaal onverwacht vriendelijk. wat een contrast ten opzichte van de koffie-kiosk-juffrouw en de pendel buschauffeur.

Snel bakenen we ons territorium af, en als alle blaasjes leeg zijn, gaan we de buurt verkennen. Het valt gelijk op dat de stoplichten net even anders zijn dan bij ons. Het irritante tie dieuw-tie dieuw- tie dieuw tikken is hier vervangen door een veel vriendelijker synthesizer achtig melodietje...en zelfs het poppetje is aangepast: het hoofd is veel groter in verhouding dan bij ons, herkenbaar in vergelijking met de gemiddelde Pool die we tot nu toe gezien hebben.

Als we doorlopen komen we de eerste agenten tegen. Die lopen er ook weer heel anders bij dan bij ons. Standaard voorzien van een kogelvrij vest doet vermoeden dat het hier vriendelijk ogende Warschau ook zijn andere kanten en (verleden) heeft.
In het winkelcentrum snuffelen we snel even rond en verbazen ons over de grootte en de luxe die in ons Limburg in ieder geval ongekend is. We kopen een paar eerste Poolse snacks die met name Julian zeer goed bevallen. Het zijn een soort van iniemini kersenflapje maar dan in ander deeg.

Dan gaan we verder naar het metrostation om richting centrum te gaan. Dapper gaan we te voet, ondanks het feit dat Lukas gezegd had dat we de bus naar het station moesten nemen omdat het echt te ver zou zijn. We dachten dat hij vast niets gewend zou zijn met zijn BMW en dus niet kon inschatten hoe ver wij kunnen lopen.
Het is leuk om zo in rust om ons heen te kunnen kijken, maar het is wel ver...Julian loopt dapper mee, maar het laatste stuk heeft hij vals gespeeld door bij papa op de nek te zitten. Wat zijn we weer eigenwijs geweest...
De metro is schoon en netjes, zoals ook in Berlijn op veel plaatsen het geval is. De vreemde taal maakt het nu wel al iets moeilijker om te begrijpen wat de bedoeling is. Bijna niets is vertaald en de woorden zijn zo vreemd dat we ze niet uitgesproken, laat staan onthouden krijgen. Toch lukt het prima onze weg te vinden en al snel staan we in het midden van Warschau. Met uitzicht op het cultuurpaleis rusten we uit.
Het centrum is afwisselend. Grote oude gebouwen, blokken betonnen gebouwen, afgebroken, beschadigde of vol graffiti gespoten huizen, er is van alles wat. Zoals in elke grote stad.

Ook de rest van de middag bestaat uit wandelen en rusten. Als we de eerste keer in een Pools restaurant eten, ervaren we wederom hoe welvarend deze stad is, en hoe lekker het eten.



Dag 2

Vandaag hebben we de trein geregeld naar Gdansk, een kustplaats in Noord Polen, ruim 5 uur tjoeken. Lukas zou ons op tijd komen halen. Omdat we een licht trauma hebben opgelopen in het missen van een gepland voertuig, bellen we hem nog eens voor de zekerheid. Hij is er netjes op het afgesproken tijdstip.
Deze keer heeft hij een taxi voor ons geregeld die hij betaald. Hij moest nog andere dingen doen zei hij. Ik vermoed ergens dat hij het achteraf zien van de vieze schoenafdrukken van onze kids ook een mogelijke reden vond om een andere oplossing aan te bieden.

De chauffeur spreekt geen woord Engels, dus helaas is een gesprekje niet mogelijk. Hij zet ons netjes af bij het station en met rugzakken en koffers lopen we naar het perron. De treinen zijn hier wel zoals ik ze verwacht had en ook herken vanuit Duitsland. Het lijkt een back-to-the-future belevenis. Het station ziet er oud en onderkomen uit, de meeste treinen eigenlijk ook. We zitten in een ouderwetse couchette, ik zeg wel ouderwets, maar kan me niet herinneren dat ze in Nederlandse treinen ooit zaten. In het buitenland zijn ze nog steeds `hip' blijkbaar. Lucas en ik halen herinneringen op uit ons bezoek aan Kopenhagen met een soortgelijke slaaptrein.
We zitten in een hokje voor 6 personen, samen met een oudere dame en heer.

De man maakt zich al snel uit de voeten als hij ziet dat wij het hokje binnen stormen. Ondanks het feit dat het een lange rit is, vermaken we ons prima. Ook zonder spelcomputers is het mogelijk om bezig te blijven. Met dobbelstenen, een doos, papiertje en potlood komen we al een heel eind.

Dan zijn we er, eindelijk: "Gdansk". Het schijnt een van de mooiste steden van Noord Europa te zijn dus we zijn erg benieuwd. Als we de trein uitlopen zien we echter alles behalve moois...een onderkomen, angstaanjagend station. Er is bijna niemand en juist dat beangstigd.
Het is 20:00 uur, dus nog niet echt zo laat dat je niemand meer verwacht. De laatste kilometers van de treinreis hebben we al wijken langs zien komen die veel meer voldoen aan het beeld dat ik had van Polen. Onderkomen, bouwvallige huisjes met bijna antieke bruin verkleurde gordijntjes voor de kromgetrokken raampjes. Er hangt iemand nieuwsgierig uit het raam te kijken naar de voorbij razende trein. Op straat staan hier en daar een paar jongeren gekluisterd met de capuchons van hun trainingsvesten over hun kale hoofden..het plaatje is weinig veranderd als we met onze spullen buiten het station staan. Het beeld is contrasterend.

Aan de achterkant en onder het station hangt een schimmige sfeer..aan de overkant kijken we echter uit op een modieuze bioscoop..van de buitenkant zien we dat het station wel een mooi gebouw is met zelfs een inpandige McD, maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Omdat het nog lastig is om uit te zoeken hoe we moeten komen waar we willen zijn, besluiten we een taxi te nemen naar het appartement. Er staat toevallig een taxi klaar. De chauffeur wilde eigenlijk net een krantje gaan lezen. Hij stapte uit, maar bleek ook geen woord Engels te spreken. Gelukkig kunnen we een adres laten zien, maar ook dat lijkt hem niet heel veel te zeggen. Onze back 2 the future ervaring gaat door. Navigatie kent hij ook niet en omdat hij wel uiteindelijk doet alsof hij schijnt te weten waar we moeten zijn, stappen we in.
Mijn hemel, die man rijdt alsof hij dronken is. Hij moet de hele tijd bijsturen om niet in de berm te belanden, danwel een tegenstander frontaal te blokkeren.
Dan blijkt hij ook helemaal niet te weten waar hij moet zijn en pakt ook nog eens zijn gsm uit zijn broekzak. Ook die stamt nog uit de middeleeuwen. Hij probeert te bellen onder het rijden maar lijkt zijn bril vergeten.
Het gaat moeizaam om het telefoonnummer te vinden omdat hij ondertussen zijn stuur blijft draaien en zijn snelheidsmeter blijkbaar graag boven de 70 wil houden. Dan krijgt hij iemand eraan en horen we hem in het Pools de weg vragen.

Tally kijkt de hele tijd al mee via zijn eigen navigatie op de Iphone en ziet dat we verkeerd rijden. Hij probeert de man te gebaren en uiteindelijk begrijpt hij het. Hij duwt zijn telefoongenoot weg en draait om. Uiteindelijk komen we na veel zenuwslopende bochten en wegen waar we moeten zijn.

Ook de eigenaar van dit appartement heeft al enkele keren gebeld om te vragen wanneer we er zullen zijn. Er staat een vrouw op ons te wachten. Ze blijkt ook geen woord Pools te spreken en laat ons de gang van een flat binnen gaan. Dan loopt ze zelf weer weg. We dachten dat ze iets ging halen, maar ze komt niet meer terug. Daar staan we dan weer met ons hebben en houden. Was zij wel degene die we moesten hebben? Het is inmiddels alweer bijna 21:0 uur en we zijn moe, laat staan de kids...
Dan komt er ineens een mooie jongedame van de trap af gelopen. Ze zegt:
"are you coming? I am waiting upstaires!"
Wie wordt er nou niet enthousiast van zo'n uitnodiging?

We vinden het maar een vreemde vertoning maar volgen haar naar boven. Op de bovenste verdieping laat ze ons beleefd binnen en legt uit dat de vrouw die ons binnen had gelaten haar moeder is, die geen Engels spreekt. We staan wederom in een prachtig modern appartement en zijn gelukkig terug in het heden belandt.
Ze neemt afscheid en wij kunnen onze spullen weer even laten rusten. We blijven twee nachten hier. Waar we daarna naartoe gaan weten we nog niet precies...