Voor Lucas
Leestijd 17 minuten
Het is 24 december 2002 vroeg in de ochtend als ik naar twee blauwe streepjes zit te staren. Het is ongelofelijk, ik ben zwanger! Ik kan mijn geluk niet op, en pappa uiteraard ook niet. We hebben hier samen zo op gehoopt en nu is het ineens werkelijkheid...over 9 maanden ligt er een baby in onze armen! We fantaseren er op los, hoe je eruit zult zien, op wie je gaat lijken, welke kleur haar en ogen je zult hebben, hoe we je gaan noemen, hoe we met je naar de speeltuin zullen gaan en hoe we je lief gaan hebben en altijd zullen beschermen... Die mooie en warme fantasieën vullen heel veel gedachtestromen in de eerste weken van de zwangerschap. Tot er ook steeds meer fijne gevoelens plaats maken voor verontrusting. Twijfels over van alles: groei je wel goed, ben je gezond, is alles ok met je...Bij de twaalf weken echo zijn we weer even gerustgesteld en hebben gezien dat alles tip top in orde is, maar de weken erna worden de zorgen steeds groter. Ik voel me onrustig en wil zo graag weer op een echo kijken hoe het met je gaat. Het is in 2003 nog niet standaard om een echo te krijgen bij 20 weken (tegenwoordig gelukkig wel). Het is wel mogelijk om zelf een “pret” echo te laten maken dus dat is mijn verjaardagswens. Pappa wist dat ik (maar hij zelf natuurlijk ook) erg nieuwsgierig naar je was en zo hebben we een afspraak op 27 maart om 21:00 uur...
(citaat uit mijn dagboek)
‘ Eindelijk was de dag aangebroken dat we jou weer op de echo zouden zien, ik was best wel weer een beetje nerveus over hoe groot je nu weer geworden zou zijn. We moesten ’s avonds onze weg zoeken in Vught naar het juiste adres, en kwamen op een kleine verlaten donkere parkeerplaats terecht. Hier moest het toch zijn. Er lag een soort van boerderij bij deze parkeerplaats en daar moesten we dan ook naar binnen. We kwamen in een kleine wachtruimte terecht waar allerlei geboortekaartjes ophingen. Ik bekeek ze gulzig, want we hadden nog altijd niet de perfecte namen bedacht. We gingen er vanuit dat je een meisje zou worden, dus hadden we ook alleen nog maar een paar meisjes namen bedacht.
De deur ging open en de mensen voor ons kwamen de gang op. Ze keken heel gelukkig en hadden een videoband in hun handen. De man zei nog tegen ons dat hij hoopte dat wij ons kindje ook zo mooi te zien zouden krijgen als zij…helemaal tevreden gingen ze weg. Nu waren wij dus aan de beurt. We waren tevens de laatste voor die avond, dus ik hoopte al dat we dan iets langer konden blijven….
Voordat we met de echo begonnen, moesten we nog een formuliertje tekenen waarop iets stond over het feit dat de echoscopiste louter een pretecho zou maken, en zij dus ook geen medische adviezen zou kunnen of mogen geven bij eventuele afwijkingen. We hebben er nauwelijks naar gekeken, het leek immers maar een formaliteit te zijn….snel tekende we de papieren, zodat we konden beginnen…..
Ik ging op de stoel liggen en de echo werd aangezet. Daar was je dan….! Maar het beeld dat we te zien kregen zag er niet normaal uit, en al voordat er iets gezegd was, heeft mijn hart een paar slagen gemist….we zagen je hoofdje, beentjes, armpjes en buikje, maar in je buikje klopte iets niet. Het was één grote zwarte cirkel, je hele buikje was gevuld met een zwarte cirkel…..Wat was dat in godsnaam????? Ik raakte in paniek, pappa was stil, en de echoscopiste zei dat ze ook even moest kijken wat dit was…..al vrij snel kwam ze tot de conclusie dat het je blaasje moest zijn, dat gevuld was met urine…het was bijna even groot als je hoofdje op dat moment….het zag er niet goed uit en bij mij kwamen alleen maar gevoelens van onmacht en heel veel verdriet op…..
Ik begon te huilen en vroeg wat er precies aan de hand was en wat eraan gedaan kon worden... de echoscopiste was echter niet erg spraakzaam, en zei alleen dat ze het ook niet zo goed wist, terwijl ze verder ging met het meten van allerlei andere organen van je lichaampje….. Ze kon op dat moment geen voorspellingen doen, maar aan haar hele reactie kon ik merken dat het niet goed was…en ieder logisch denkend mens, kon op dat moment inzien dat er iets vreselijks aan de hand was…terwijl ik nog helemaal lag te trillen en te huilen, probeerde pappa mij te kalmeren en zei hij tegen me dat het misschien wel allemaal goed zou komen. Ondertussen vroeg de echoscopiste wie onze verloskundige was, want daar nam ze direct contact mee op. Ze zonderde zich af om met onze verloskundige te bellen, en wij bleven in twijfel achter…. Ik wist het echt niet meer, en kon alleen maar eraan denken dat we je kwijt zouden raken, ons eerste kindje waar we met zoveel ongeduld op gewacht hadden….
De echoscopiste kwam terug en deelde ons mede dat de verloskundige ook niet wist wat dit nu betekende, maar dat zij de volgende dag direct een afspraak zou maken met het ziekenhuis in Eindhoven. Ons half uur, dat we eigenlijk maar hadden, was al ruim voorbij, toen de echoscopiste ons nog heel veel sterkte wenste. Ik zal nooit vergeten dat ze toen zei: “jullie gaan een paar hele zware weken tegemoet”. Toen ze dat gezegd had, wist ik zeker dat ze heel goed wist wat aan de hand was, maar dat ze geen uitspraken mocht of wilde doen. In ieder geval hadden haar woorden en de beelden die we gezien hadden, voor mij genoeg gezegd….. Ik zag alles heel duister in en was bang dat we je kwijt zouden raken…
Omdat het al erg laat was, hebben we de volgende dag een spoed afspraak in het Catherina in Eindhoven. Stiekem hoopte ik dat alles een nachtmerrie was geweest en dat je blaasje weer gewoon zou zijn…maar dat was dus niet zo.
Je blaas was zelfs nog groter geworden, en de gyneacoloog had al heel snel genoeg gezien. Hij legde ons uit dat je niet kon plassen waardoor de urine in de blaas bleef. Hierdoor liep er ook urine terug naar de niertjes, die op hun beurt ook heel erg opgezet waren. Maar het grootste probleem was volgens hem dat er al bijna geen vruchtwater meer was. En vruchtwater heb je nodig om te bewegen en nog belangrijker, om je longetjes te ontwikkelen. Hij voorspelde dat het vruchtwater binnen een paar dagen op zou zijn. Dus was onze zorg natuurlijk wat dat zou betekenen….
We kregen te horen waar we al zo bang voor waren. Volgens de arts zou je geen levenskans hebben. Je zou bij de geboorte al niet meer leven omdat je longetjes geen kans zouden hebben om zich te ontwikkelen. Daarnaast zouden je niertjes niet werken, je zou incontinent zijn en je ledematen zouden onvoldoende beweging gehad hebben. Ik vroeg hem wat we dan moesten doen, waarop hij begon over het afbreken van de zwangerschap. Ik wist niet wat ik hoorde! Mijn hart stond weer even stil, en mijn onmacht kon ik alleen nog maar uiten door heel hard te huilen. Hoe kon dit nou, het kon gewoon niet waar zijn, het was niet eerlijk. Je hartje klopte toch, dan is het toch goed? Dat gaan wij toch niet zomaar laten stilstaan?
De arts probeerde zo vriendelijk mogelijk te zijn. Hij vertelde dat hij ons direct zou doorsturen naar Maastricht, waarop hij telefonisch een afspraak maakte voor de dinsdag erop. We zouden dus nog eens het hele weekend moeten wachten, en de vraag was waarop…wat kon die arts dan nog doen voor ons? Maar ergens gaf het me nog wel een beetje hoop om doorgestuurd te worden, want als er niets meer mogelijk was, zou hij ons toch niet doorsturen?’
Ik had in die dagen en weken die volgden met geen mogelijkheid kunnen verzinnen dat we vandaag jouw 10 de verjaardag vieren! Wat een doorzetter ben jij!
Met tranen in mijn ogen denk ik terug aan alle zware gesprekken die volgden en keuzes waar we voor gesteld werden (en worden). Het zijn onmenselijke keuzes om te moeten beslissen over een kinderleven. Het heeft zo mogen zijn dat wij uiteindelijk, ondanks de keuze die we gemaakt hadden, samen met de arts compleet verrast zijn door jouw plotselinge ontwikkeling tijdens de zwangerschap.
En zo besluit de arts dat het op vrijdag 15 augustus 2003 tijd is om jou geboren te laten worden. Ze willen niet langer meer risico nemen en bovendien jou in levende lijve ontmoeten!
Het opwekken van de weeën duurde een hele dag en zware weeën nacht lang voordat ze uiteindelijk tot een spoedkeizersnede overgaan...en wat een eeuwigheid leek te duren is ineens werkelijkheid...binnen een paar minuten verscheen boven het groen gespannen lakentje een prachtige, kleine, huilende baby: JIJ. Wat was het bijzonder om ineens om me heen te horen: “proficiat mamma en pappa, hoe heet de kleine?”
Met trotst konden we de wereld laten weten dat je Lucas heet. Ik wilde het van de daken schreeuwen, zo gelukkig en blij met jou!
Vanaf je geboorte moesten we al snel weer wennen aan de nieuwe zorgen die ons te wachten stonden. Dapper heb je je overal doorheen geslagen, de infusjes, catheters, operaties, medicatie, alles hoorde vanaf dat moment ook bij jou.
Sterk als je bent verzet je je weliswaar met volle kracht tegen iedere arts die weer eens vervelende onderzoeken wil doen, dat is in 10 jaar tijd nog niet veranderd, en het maakt je tot wie je nu bent: een stoere knul met sterke wil, creatief en gepassioneerd als het gaat om knutselen, geld zoeken, voetballen, oplossingen bedenken en ons verrassen met lieve briefjes en cadeautjes. Slim, handig en eigenwijs.
“Laat die dokters maar kletsen, die weten niet waar ze het over hebben..ik ben gewoon levend geboren..”
Je hebt er zelfs een missie van gemaakt om zelf later kinderdokter te willen worden om jouw patiëntjes anders te behandelen als de dokters die jij telkens ziet. En dat heb je nu al bewezen door zo ontzettend lief betrokken te zijn bij de bestralingen van pappa. Wie had kunnen denken dat exact 10 jaar na je geboorte in het AzM om 8:30 uur in de ochtend, pappa in datzelfde ziekenhuis zou zijn om vervolgens net zo dapper als jij tegen alles te vechten wat niet thuis hoort in zijn lijf. De appel valt niet ver van de boom..
Lieve schat, in de afgelopen jaren heb ik het genoegen al gehad om bij je te mogen zijn, om jou iedere dag vast te mogen houden, met je te lachen en soms ook mee te huilen, je te kunnen troosten. We mogen samen genieten van het leven, ik mag je lief hebben en vertellen hoe ontzettend trots ik op je ben. En dat zal ik ook blijven doen, ook al zeg je soms: “mam, ik weet toch dat je van me houdt, dat hoef je niet iedere keer weer te zeggen..”
Ik doe het toch:
Lieve Lucas: Ik hou van je!
Aanmelden
Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.