Voor jou...

Leestijd 8 minuten

Nog 3 dagen…ik kan het nog steeds niet geloven…9 maanden geleden stond onze wereld op zijn kop…ik voelde me vreemd, huilerig, chagrijnig en down…dingen roken vreemd…de gedachte in verwachting te kunnen zijn liet me niet los, al leek het me zeer onwaarschijnlijk. Om mijn eigen hoofd rust te bieden heb ik toch nog even snel na het werk een test gehaald.
‘ Zonde van je geld als ie negatief is’ dacht ik nog. Zo snel mogelijk even testen thuis had ik me voorgenomen, maar eenmaal thuis bleek Lucas erg ziek. Hij was echt enorm beroerd en mijn zorgen gingen uit naar hem. Toch wilde iets in mij ook zo snel mogelijk de test doen om mezelf rust te geven over mijn eigen vreemde gevoel….

Snel even een testje doen... Ik denk dat ik er in mijn leven wel al enkele tientallen gedaan heb, dus het is een koud kunstje…en de uitslag is vrij snel te zien…alleen kon ik mijn ogen niet geloven…twee streepjes? Ik hoefde de verpakking en gebruiksaanwijzing niet extra te controleren, ik weet inmiddels heel zeker, dat twee streepjes niets anders is dan een positieve uitslag. Ik was blij, ongerust, verward, ontdaan en gelukkig…ik wist niet wat te doen. Pappa wist niet eens dat ik een test had gehaald…maar tijd om een romantische manier te bedenken om het hem te vertellen had ik niet voor mijn gevoel. Zoiets vertel je gelijk…maar Lucas was zo ziek, ik kon pappa niet alleen spreken omdat ik zelf weg moest. Dan maar zoals het bij mij ook binnenkwam…gewoon de test laten zien…zonder iets te zeggen liet ik het hem zien…terwijl Lucas spugend op de bank zat en Julian zich klaar maakte voor scouting. We keken elkaar aan maar wisten beide niets te zeggen….vanaf dat moment zijn er ontzettend veel gevoelens en gedachten door me heen gegaan. Van ongeloof tot bezorgdheid, angst tot intense vreugde. Met een behoorlijke dosis relativerendheid…want er kan nog van alles mis gaan. Maar ook nieuwsgierigheid…hoe zouden Lucas en Julian hierop reageren? En hoe zou het voor jou zijn om geboren te worden bij twee grote broers? Zou je een jongen zijn of een meisje? Welk karakter krijg je, hoe zie je eruit, hoe klinkt je lach, hoe twinkelen je oogjes?

Iedere dag gingen er honderden vragen door mijn hoofd en in mijn fantasie beantwoordde ik ze allemaal. De weken vlogen tergend langzaam voorbij…toen vonden we het tijd om je broers over jouw komst te vertellen…Omdat het Sinterklaasavond was, gingen we als verrassing sushi eten…en daar vertelden we het grote nieuws!
“Jullie krijgen er een broertje of zusje bij”…. Het was even stil…verbaasd keken ze ons aan en zag ik Lucas’ grote blauwe ogen onder water lopen…” Neeee…echt? Is dat echt waar? Dat is het mooiste cadeau dat jullie me ooit kunnen geven!” zei hij terwijl de tranen over zijn wangen rolden…
Julian was nog een beetje beduusd en keek naar de vissen in het aquarium waar we naast zaten.
We lieten ze de echo van jou zien, waar je nog een piep klein zwart garnaaltje op was. Lucas bleef maar herhalen hoe blij hij was, en kreeg zijn tranen niet gestopt. Zijn blijdschap wisselde zich af met bezorgdheid… “Wat nou als het babytje dood gaat..? Wat dan?”
We konden geen garanties geven natuurlijk, en het was hartverscheurend om te zien hoe ook Lucas net als ons beseft dat ieder kindje weer een wonder is, en dat het absoluut niet vanzelfsprekend is dat het zomaar allemaal goed gaat. Maar we hebben vertrouwen dat het goed is zoals het is en dat jij ons derde wonder bent…meant to be...

We hebben je broers zoveel mogelijk meegenomen naar alle onderzoeken en echo’s waar we gelukkig telkens te zien kregen dat je het heel goed doet.
Iedere dag hebben het wel over je gehad, zijn er vragen gesteld, aaitjes en kusjes gegeven, hebben we samen naar je hartje geluisterd, gevoeld hoe je schopt en de hik hebt…en mijn gedachten gingen ook maar door. Ik heb me bedacht wat ik geleerd heb als moeder in de afgelopen 11 jaar, wat ik nu anders of beter zou doen, waar ik gefaald heb in mijn moederschap….wanneer ik eens niet zo had hoeven schreeuwen of boos worden om niets…maar lieve kleine schat…ik ben niet perfect, en dat zal ik ook nooit worden, ik kan je alleen beloven dat ik altijd vanuit liefde handel, en mijn best doe om jou en je broers groot te brengen in warmte…
Ik kan niet wachten om je vast te houden, te voelen, te kussen en je te zeggen dat ik nu al zielsveel van je houd…