De ballenbak...

Leestijd 11 minuten

Vandaag staan weer een aantal winkels op de planning, met altijd ergens een koffie momentje tussendoor. Heerlijk met mijn kleine meid de hort op. Zij verheugt zich er tegenwoordig net zo op als ik...en zo zijn we dus ook deze donderdag enthousiast op stap gegaan.

Als we al in Beek, Geleen, Tuddern en Heinsberg geweest zijn, maar telkens zonder echte speelmogelijkheden, heeft Lora er een beetje genoeg van: “ Ik wil zo graag in een ballenbak” zegt ze met een beteuterde stem..

En geloof me dat ik inmiddels wel zo’n beetje iedere ballenbak in Zuid-Limburg weet te vinden, maar omdat ik inmiddels geen zin meer had in een oneindig ballenbak festijn, kies ik voor de -in-tijd-gelimiteerde IKEA optie.

Dus op naar Heerlen...

Ik realiseer me dat het de eerste keer is dat Lora helemaal alleen naar de ballenbak gaat. Als we aankomen zien we alleen 1 medewerkster op een trapje zitten. Er zijn helemaal geen andere kinderen, maar na enige twijfel van zowel Lora als van mama’s kant, kiest ze toch voor de optie om even te mogen spelen. 

“Er komen zometeen vast nog meer kindjes spelen” ...zeg ik bemoedigend. 

“Ze mag een uurtje blijven en als er iets is, dan roep ik het wel om” verhelderd de medewerkster nog aan me... ik moet er altijd wel mee lachen, weet zij veel dat ik zelf op een blauwe maandag dezelfde baan als haar had, maar dat terzijde...

Ik zwaai nog eens naar Lora, die inmiddels met opgeheven hoofd en zelfverzekerde tred het Småland heeft betreden. Ze zwaait enthousiast terug...

En dan draai ik me om en loop met een dubbel gevoel weg van mijn meisje...want terwijl ik met elke stap een stukje verder van haar verwijderd raak, voel ik ook een kriebel van ongemak in mijn lijf en geven mijn gedachten me bepaald geen rust. ..

Ik heb namelijk helemaal niets nodig van de Ikea, en de enige reden dat ik haar nu heb afgezet bij Småland, is dat zij even lekker kan spelen. Liever was ik mee naar binnen gelopen, maar dat mocht niet ... Dat zei de medewerkster nog eens expliciet erbij toen Lora even twijfelde om mij achter te laten...

..wat ben je een vreselijk moeder, hoor ik mezelf denken...wie laat zijn kind nu helemaal alleen achter bij een wildvreemde? Het is dan wel de IKEA, maar dat geeft toch geen garanties over het gedrag van die ene medewerkster? Wie weet hoe ze tegen Lora doet als je er niet bij bent? Misschien gaat ze haar negeren, of gewoon niet helpen als ze erom vraagt.

Ik krijg gelijk allemaal scenario’s in mijn hoofd waarin Lora om hulp roept en de medewerkster vergeet te hulp te schieten...Of nog erger...misschien gaat ze juist helpen en doet ze heel onaardig, of wie weet kan ze haar handen niet thuis houden...ik lees wel eens verhalen in de krant over kinderdagverblijven..

STOP!!! Dit slaat nergens meer op, wat een enorme overdreven gedachtes allemaal, laat ik nu toch vooral er vanuit gaan dat ze gewoon lekker zit te spelen, en dat die mevrouw, net als ik zelf vroeger, netjes een oogje in het zeil zal houden. 

Ohh..maar wie weet hoe Lora zich voelt...ze vindt het misschien helemaal niet leuk zo alleen, en dan zal ze vragen om mij te bellen...ik kan maar beter in de buurt blijven want voor je het weet wordt er omgeroepen dat Lora van 3 jaar graag opgehaald wilt worden uit de ballenbak...

Ik spits mijn oren en loop met een ogenschijnlijk zekere pas, enigszins verdwaald en op zoek naar niets, door de IKEA...als plots...

“Attentie...beste bezoekers...hierbij uw aandacht voor het volgende...”

Owjeee....daar heb je het al, ik ben nog in de buurt gelukkig, dus ik stop mijn pas om te luisteren, in de veronderstelling dat ik terug ga lopen om Lora op te halen... 

“Er is een 4 jarig meisje genaamd Hanna kwijt...zij is gekleed in een roze gebreid jurkje. Als u haar ziet, meldt u zich dan gelijk bij de dichtstbijzijnde balie...”

Mijn hemel, dat was dus niet wat ik verwacht had...ik ben gelijk in gedachten bij de moeder van Hanna...hoewel ik haar of Hanna natuurlijk niet ken, stel ik me voor dat ook zij een gezellig Mama-Hanna dagje ervan aan het maken zijn. En nu voelt de moeder van Hanna zich waarschijnlijk zoals ik me ooit eens, zo’n 11 jaar geleden, ook gevoeld heb.

Ik liep toen op mijn Mama-Lucas dagje, met Lucas door de IKEA in Eindhoven. Afgeleid door een paar stomme handdoeken, was ik ineens zoonlief kwijt. Vreselijk! Wat toen allemaal door mijn hoofd en lijf ging! Ik merk dat ik dezelfde gevoelens weer weet op te halen, enkel door het idee dat Hanna nu kwijt is. Ze kan overal zitten, misschien heeft ze zich gewoon verstopt, maar misschien is ze ook wel op zoek gegaan naar haar moeder? Of erger nog, misschien heeft iemand haar meegenomen! Zo in een grote blauwe IKEA zak gestopt en weggelopen...dan zou ze zomaar uit het leven gerukt worden van een liefdevol gezinnetje! En terwijl ik me dat allemaal bedenk en de bijbehorende emoties voel, realiseer ik me, dat er mensen zijn die gewoon echt hun kind verliezen...meestal niet in de IKEA natuurlijk, maar in een oorlog, bij een ongeluk of aan een vreselijke ziekte...en zo zijn mijn gedachten weer bij Sacha..

Op dat moment hoor ik de geluidsinstallatie weer aanslaan:

“Attentie beste bezoekers...hier volgt een belangrijke mededeling: het vermiste meisje Hanna is weer terecht! Dank u wel voor uw oplettendheid!”

Terwijl ik het hoor voel ik de tranen opwellen in mijn ogen...wat fijn voor Hanna en haar mama! 

Eén traantje dreigt het van de zwaartekracht te verliezen, terwijl ik mijn zegeningen tel en weer aan mijn eigen meisje denk dat inmiddels toch blijkbaar tevreden zit te spelen in Småland....

Als ik haar weer op ga halen blijf ik van een afstandje toekijken, en zie dat ze vrolijk aan het spelen is....er zijn inmiddels ook allemaal andere kinderen bij gekomen maar daar heeft ze geen oog voor. Ze heeft de tafel gedekt voor een fantasie picknick zo te zien...als ze me eenmaal heeft geschoten door het raam gaat ze nog uitbundiger spelen, en vult ook nog even alle glazen met denkbeeldig water. 

Als ze vervolgens naar me toe loopt en ik vraag:
“En, hoe was het in de ballenbak?”
antwoordt ze enigszins verbaasd:
“ Ballenbak? Was die er ook dan? Die heb ik helemaal niet gezien!”