Tony en Brownie zijn er niet meer

Leestijd 12 minuten

Vandaag schiet echter al heel snel de schrik me om mijn hart als ik zie dat 1 van de konijnen dood in zijn ren ligt...maar niet gewoon overleden; op brutale wijze afgeslacht met een hele grote gapende en bloedende wond in zijn kleine nekje...ik begrijp er helemaal niets van en loop snel naar hem toe. Mijn ogen kunnen de waarheid eigenlijk niet verwerken en snel kijk ik verder waar Tony, ja of Brownie, want het waren tweeling broertjes, gebleven is....zachtjes en tegen beter weten in roep ik nog:” Tony...???” Maar er komt geen reactie...er beweegt niets meer in het hokje. Voorzichtig maak ik de deur open van de eerste verdieping van het konijnenhok, misschien zit hij daar verstopt uit angst? 

Maar ik zie helemaal niets...geen tweede konijn te bekennen...ik kijk op de benedenverdieping, doorzoek de ren, maar niets...geen spoor te vinden...

Ik probeer me razendsnel te bedenken wat ik nu moet doen met het slachtoffer, terwijl ondertussen mijn hersens kraken om te bedenken welk scenario zich hier in hemelsnaam heeft afgespeeld...Het hok is volledig dicht, de ren is gesloten (ook van boven) en ik zie geen openstaande deurtjes, gaten of graafgangen ergens. Heeft Tony Brownie opgegeten? Konijnen eten elkaar toch zeker niet op? Maar hoe kan Tony dan ook dood zijn? Er moet dus iets in het hok gekropen zijn en dat beest heeft Brownie helemaal opgegeten...of meegenomen naar zijn hol? Maar ook dat begrijp ik niet...er is helemaal geen ruimte om een heel konijn ergens door mee te nemen...hij kan maximaal in stukken meegesleurd zijn..Of er is een hele groep fretten, marters of bunzings langs geweest, die als een stel pyranja’s onze Brownie binnen enkele minuten verorberd hebben? Ik krijg er kippevel van...

Het heeft gevroren, dus ik kan hem geen waardig afscheid in de aarde bieden...een vuurtje stoken lijkt me ook niet echt een onopvallende manier om hem zijn laatste rustplek te bieden, bewaren lijkt me helemaal geen optie, want ik kan me niet voorstellen dat iemand dit gruwelijke beeld onder ogen wilt komen...ja behalve wellicht de PET detective die zou willen onderzoeken welke DNA sporen er te vinden zijn, of een gips model van de tand-afdrukken in de bloederige vleesresten zou willen maken...

Nee ik moet hem zo snel mogelijk verstoppen, voordat Lora aan het raam staat om te kijken waar ik blijf. Dus ik pak zijn verstijfde lijfje op, leg hem zo liefdevol als mogelijk in onze kliko en geef hem een laatste aaitje. Dan pak ik een hand vol bevroren bladeren en leg die over hem heen, zodat ook later op de dag niemand onaangenaam verrast kan worden....

Terwijl ik ineens een steen in mijn maag voel, loop ik terug naar binnen terwijl ik me snel bedenk wat ik nu tegen Lora ga zeggen. Ik kan ervoor kiezen om 1. niets te zeggen, 2. de waarheid te vertellen of 3. een leugen te verzinnen.  Omdat nummer 1 niet in mijn aard zit, en nummer 2 voor een klein meisje wel erg hartverscheurend zou zijn, kies ik voor optie 3. Dus ik zeg:

“ Lora, ik heb heel vervelend nieuws...de konijntjes zitten niet in hun hok...ik denk dat ze ontsnapt zijn en naar het veld gehuppeld zijn om daar met andere konijntjes te spelen?” Ik zeg het zo kalm en emotieloos mogelijk, in de hoop dat het nieuws haar niet al te hard raakt...

Haar reactie is:

“Oke!!!” en ze neemt weer een hapje van haar boterham.

Hoewel ik natuurlijk blij zou moeten zijn dat ze het zo opneemt, bemerk ik een onvoldaan gevoel rondom mijn eigen emoties. Ik moet mijn verhaal kwijt, maar ja, niet aan Lora. Gelukkig komt oma even later binnen omdat ik naar het werk moet. Ik vertel haar even snel wat er gebeurd is en wat ik Lora verteld heb, voordat ik de deur weer uitga.

Het houdt me de hele dag bezig...de vraag wat er nu gebeurd is en wie of wat dit op zijn of haar geweten heeft? Maar ook de vraag: wat zeggen we tegen de jongens? Ik kan me van vroeger wel herinneren dat ons konijn weggelopen was...mijn zus ging overal zoeken, en jaren later hoorde ze pas dat het eigenlijk toch gewoon overleden was...ik wilde voorkomen dat de jongens zich voorgelogen zouden voelen, maar kon aan de andere kant niet inschatten of ze de waarheid aan zouden kunnen. Ze zijn beide op hun eigen manier nogal gevoelig...soms dan...Lucas had nogal een band met de beestjes en sleepte ze regelmatig naar binnen, bouwde dan een hele hut voor Lora en de konijnen, en knuffelde dan stiekem heel graag met ze allemaal.

Uiteindelijk heb ik een idee bedacht: we geven de jongens zelf de keuze of ze de waarheid of een leugen willen horen. Ze zijn namelijk wel beide in staat dat te kunnen bepalen voor zichzelf. En zo geschiedde...die avond zit ik even met Lucas apart en zeg hem dat ik een vervelende mededeling voor hem heb. Hij begint sneller te ademenen en vraagt enigszins gespannen of er iets met hem zelf aan de hand is...als ik hem gerust stel dat het hem niet betreft vraagt hij of er iets met iemand anders in de familie is...als ik dat ook kan ontkennen, zeg ik hem snel dat het over de konijntjes gaat.

“Zijn ze dood?” zegt hij gelijk...

“Euh..tja, wil je de waarheid of een leugen horen?” vraag ik zo rustig mogelijk.

“De waarheid” antwoordt hij resoluut.

En zo vertel ik hem alles. Hij blijft opvallend rustig als hij beseft dat zijn kleine zusje verderop in huis nog heel blij en onbezorgd zit te spelen...hij kiest ervoor om het nieuws heel volwassen op te nemen en slikt zijn emoties weg en zegt alleen:

“Oh, nou, dan hoef ik het hok dus niet meer schoon te maken?”

Tja dat is ook een benadering in ieder geval...

Julian krijgt ondertussen dezelfde vraag van Tally. Hij kent zichzelf goed, en zegt gelijk

“Ik wil de halve waarheid”...

Zo krijgt hij te horen dat er 1 konijn overleden is en de andere waarschijnlijk ontsnapt maar dat we dat niet zeker weten. Het is bij Julian belangrijk om niet teveel beelden te verwoorden omdat hij dan het filmpje in zijn hoofd gaat afspelen...Bij het horen van deze halve waarheid raakt hij al geëmotioneerd en is vrij snel duidelijk in zijn emotionele grens:

“Ik wil het er niet meer over hebben nu, dat kan ik niet aan”

En zo wil ik zijn keuze respecteren en merk ik dat ik zelf ook een grens bereikt heb...rest mij enkel nog te vermelden dat we bij nader onderzoek in het hok, het staartje van het tweede konijntje gevonden hebben...het definitieve bewijs dat ook die brutaal afgeslacht is...

de In Memoriam is klaar en ik wil het er niet meer over hebben...

De konijnen waren het haasje...

Lora samen met Tony (of Brownie)