Stephanie Könings

Ik verveel me al bij de gedachte...

Leestijd 9 minuten

‘Wie nu nog geen veertig is, zal mogelijk nooit sterven.’ Die bijzondere voorspelling doet de Engelse futuroloog Ian Pearson, aldus de Telegraaf op 20 februari 2018. Nou nou, bof ik effe, dacht ik bij mezelf...ik ben namelijk nog net geen veertig...

Geïntrigeerd door de titel van het bericht lees ik verder...want ik ben benieuwd hoe het dan in zijn werk zal gaan. Iedereen die mij goed kent weet namelijk dat ik nogal gefascineerd ben door het leven; het zingevingsvraagstuk; de dood; eindigheid en oneindigheid. Vragen die zowieso al zeer regelmatig door mijn hoofd spoken en nu ineens door dit artikel weer in een heel nieuw daglicht gezet worden...want wat als je eeuwig zou kunnen leven? 

“Who wants te live forever?” zong Freddy ooit...die vraag hield me toen al bezig, en het heeft me al heel wat van mijn kostbare tijd op aarde gekost om daar meerdere antwoorden op te vinden. 

Ik kom telkens tot de conclusie dat de dood er juist ook voor zorgt dat we gemotiveerd zijn om het mooist mogelijke uit ons leven te halen, dat we niets voor lief nemen en zorgvuldig met elkaar om gaan. 

Ook lijkt het me dus erg lastig om voor eeuwig te leven terwijl geliefde om je heen allemaal weg vallen...dan wordt leven juist een kwelling en stel ik me voor dat ik over 200 jaar als een kluizenaar leeft want wie wil er dan nog met zo’n oud vrouwtje iets ondernemen...bovendien ben ik dan al 173 jaar met pensioen...mijn hemel, wat zou je met al die vrije tijd moeten? Want dan kom ik dus bij mijn volgende issue: verveling! 

Daar heb ik nogal snel last van, en mijn directe omgeving weet hoe snel ik verveeld kan zijn...en dan hoor ik anderen denken: maar er is toch altijd wel iets om te doen? 

Ja tuurlijk, er ligt altijd was, stof en rommel, er is altijd onkruid, een muur die geverfd wil worden of een broek die korter gemaakt moet worden...maar daar heb ik niet altijd zin in...

Ik verveel me in mijn hoofd, dat is waarschijnlijk wat ik dan bedoel. Ik heb niets om over te denken, me in te verdiepen, te plannen, uit te voeren of mezelf in uit te dagen...en die verveling kan soms ook al voor 5 minuten zijn. Als ik even niets te doen heb, gaan de gedachten alweer met me op de loop en wil ik het liefst op zoek naar nieuwe uitdagingen, doe dingen, weet dingen of proef dingen of gewoon op zoek naar het beste idee van de wereld. En de ene dag gaat het dan over een praktische uitvinding of de vraag hoe je een hondendrol smakelijk eruit zou kunnen laten zien; de andere dag probeer ik te bedenken of en hoe er ooit wereldvrede zou kunnen komen. Nogal divers dus. 

Soms ervaar ik echter even geen gedachtenprikkel en dan verveel ik me werkelijk gigantisch! 

“Pohhhhh, ik heb niks te doen! Ik verveel me!” gooi ik dan als een klein kind in de groep...waarop Tally en de kinderen me meestal vragend aankijken en met praktische oplossingen komen om de verveling te doorbreken. Dat werkt helaas niet altijd omdat mijn verveling niet wordt opgelost door het opruimen van de tafel...ik kan namelijk heel goed in mijn hoofd bedenken hoe de opgeruimde tafel eruit zal gaan zien, en daarmee heb ik het eigenlijk al gedaan en ervaren dat het de verveling niet heeft opgelost en dus voel ik geen urgentie meer om het te doen. Dus verveel ik me nog meer, en zal met enige tegenzin gaan opruimen terwijl ik me weer af zit te vragen waarom sommige mensen opruimen zo fijn vinden en daar hun voldoening uit kunnen halen... “ hey...heb ik toch weer iets om over na te denken?

Ik ben uiteindelijk dus altijd op mijn gelukkigst als ik in mijn hoofd ruimte heb om zaken te overpeinzen die wellicht geen ander mens interessant vindt, ik volg kronkels in mijn hoofd die niet na te vertellen zijn, vraag me dingen af die de moeite niet waard zijn om je af te vragen, maar het is gewoon een heerlijk tijdverdrijf...en tegelijk mijn grootste angst het ooit te verliezen...dan ben ik weer terug bij het zingevingsvraag stuk: wat nu als ik dood ben, dan kan ik niet meer denken...dus dan verveel ik me voor eeuwig!!!! Ahhhhhhh...

Maar nu lees ik dus dat er misschien een oplossing is:  Ian beschrijft een aantal manieren om het eeuwige leven te bereiken. Eén ervan is dat je geest/gedachten/hersencapaciteit wordt geüpload naar een virtuele wereld! Wauw??!! Dan zou ik dus voor eeuwig en eeuwig kunnen ‘leven’...maar dan in een virtuele wereld?? 

Hmmm...dat zet me dus ook weer aan het denken, want in die virtuele wereld heb je dus niets meer aan je zintuigen...en zijn die zintuigen niet ook een enorm belangrijk onderdeel van het leven? Ruiken, voelen, proeven, horen, zien? Een virtuele wereld waar je kunt denken zoveel als je wilt, maar nooit meer kunt genieten van een versgebakken kruisbessen-schuimtaart? Nooit meer in beroering raken door het zien van een prachtig landschap of de glimlach van je kinderen. Nooit meer genieten van een muziekstuk, de stem van je geliefden om je heen horen. Nooit meer kippenvel door een aanraking, een warme gloed in je lijf voelen bij een kus, nooit meer knuffelen? 

Ik ben weer terug bij af: het uploaden van mijn gedachten heeft voor mij persoonlijk niet zoveel zin, als ik mijn zintuigen niet mee kan uploaden...ik denk namelijk dat ik me bij een eeuwig virtueel leven op den duur toch uiteindelijk dood zal vervelen....

Deel op social media:

Aanmelden

Wil je ook op de hoogte gehouden worden van de laatste blogs, schrijf je dan hieronder in.