Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet...

Leestijd 9 minuten

Zo vermaakt ze zich deze zaterdag ook prima. Voor een meisje van 2 weet ze zich goed bezig te houden en zie ik haar na het kleuren op de bank klimmen...Ze komt kijken wat ik aan het doen ben en vraagt:
" Mag ik je helpen mama?"
"Wat lief van je Lora! Misschien zometeen, ik moet eerst even..." ...terwijl ik mijn zin probeer af te maken is Lora alweer verdwenen...
Ik hoor haar weg lopen en zeggen:
" Ik ga even in de spiegel kijken"...
Sinds ze groot genoeg is om de deuren overal zelf open te kunnen maken is ze nog zelfstandiger geworden. Aangezien wij een grote spiegel in de gang hebben hangen, gaat ze met enige regelmaat zichzelf bekijken...soms omdat ze iets in haar haren heeft gedaan, omdat ze een princessenjurkje aan heeft of omdat ze gekke bekken gaat trekken...ik weet het eigenlijk niet eens altijd precies wat ze gaat doen aangezien ze meestal binnen 30 seconde weer terug is. 

Maar ik moet zo nodig die ramen wassen nu en let dus helemaal niet op...er is altijd een hoop rumoer in huis doordat allerlei geluiden door elkaar lopen. Een televiesie die voor de duizendste keer een aflevering van Peppa Pig laat zien, een radio die goedbedoeld vanmorgen is aangezet maar die overstemt wordt door alle andere geluiden maar toch net hard genoeg staat om een constante achtergrond ruis te veroorzaken, een kraan die loopt omdat Tally vlijtig bezig is, de computer van Lucas die hij nodig heeft voor zijn huiswerk? Of zit hij nu toch te gamen inmiddels? Een voorbij rijdende auto en ineens een doffe dubbele klap...die mijn aandacht niet eens trekt temidden van alle andere geluiden...

Enkele seconden later start Lora een indringend gehuil dat crescendo over gaat in hysterisch gegil. Omdat ook deze geluiden regelmatig op een dag in huize Schmeits te horen zijn, veeg ik eerst nog eens rustig over het raam. Ik herken het gehuil van Lora toch...ze zal gefrustreerd zijn over iets misschien krijgt ze de deur niet open...oh ja, ze was naar de gang gelopen zei ze, dus de deur is nog open als het goed is...
Hmmm...vreemd. Dus ik roep:
"Wat is er Lora?"
Terwijl Julian zich naar de gang snelt omdat hij niet de afwachtende houding heeft die ik nu heb...Ze huilt en huilt terwijl Julian haar mee naar binnen neemt en op de bank gaat zitten met haar...Ik herhaal mijn vraag nog eens en vraag wat er gebeurd is waardoor ze zo verdrietig is...
Tot mijn schrik is haar antwoord:
" Ik ben van de trap gevallen!"

Wat op dat moment allemaal door mijn hoofd gaat is teveel om op te schrijven maar kort samen gevat concludeer ik dat ik een vreselijke moeder ben die zeer onverantwoord met haar kind om gaat, die haar kind alleen de gang op laat gaan waar ze in alle vrijheid de trap op is geklommen en nu is ze gevallen en heeft ze misschien wel een hele ernstige ....ja wat eigenlijk...? Dus terwijl de verwijtende gedachten door mijn hoofd stromen en ik schrikbarende beelden voor me zie van mijn kleine meisje dat boven van de trap af is gestuiterd, haar hoofd meerdere keren stoot en haar nek gevaarlijk lijkt te breken, kijk ik Lora onderzoekend aan...

Oh mijn hemel! Ze is inderdaad van de trap gevallen, haar hele gezicht ziet er vreemd uit! Ze heeft een vreemde roze verkleuring rond haar lippen van de onderkant van haar neus tot aan haar kin...het lijkt op te gaan zwellen...en staan haar tanden nog wel recht? Ow nee...ze is echt ernstig gewond! Als ik nog eens vraag waar ze pijn heeft en zij jammerend zegt:
"Mijn hoofd!" ..is mijn initiele conclusie bevestigd...ik ben de slechtse moeder ooit en Lora is helemaal van de trap af en op haar mondje gevallen!

Inmiddels in lichte paniek roep ik naar Tally dat hij een koelkompres moet pakken omdat haar hele mond gaat opzwellen...terwijl hij zo snel als hij kan op zoek gaat bekijk ik Lora nog eens goed.
Ik pak haar bij me en terwijl ik haar troost valt me wel een vreemd luchtje op...een zoetig, vettig, schminck-achtig geurtje..het lijkt van Lora te komen...

Ik kijk nog eens naar de verontrustende roze plekken rond haar lippen, die vreemd genoeg nog niet opgezwollen zijn...
"Wat ging je eigenlijk doen op de gang?" vraag ik aan Lora, die inmiddels weer rustig is...
"Mijn lippen stiften!" zegt ze vrolijk...en ze laat de roze Labello zien die ze nog in haar handen heeft...
"Oh" zeg ik lachend en bovenal gerustgesteld.." wat heb je dat mooi gedaan!"

Als ik in alle rust met haar terug loop naar de gang om te vragen wat er nu gebeurd is en waar ze van de trap gevallen is, blijkt ze een potje creme te hebben willen pakken dat op de trap stond. Ze laat precies zien wat er is gebeurd, hoe ze op de onderste traptrede uit is gegleden, waarna ze, de situatie evaluerend, mij behoedend toe spreekt:
"Je moet ook altijd heel voorzichtig zijn op de trap!"

Nee...ze is eigenlijk bepaald NIET op haar mondje gevallen....